Παγκοσμιοποίηση: Η πανδημική Νόσος

ΚΥΡΙΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ: Η ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΗΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Η Παγκοσμιοποίηση είναι ένα βολικό σχήμα γιά τον πεπτωκότα άνθρωπο. Μέσα σε αυτό θα κρύψη όλη την εξαθλίωση της ψυχικής κατάντιας του, θα εξυψώσει όλες τις διαστρεβλομένες φαντασιώσεις του προς χάριν του οδηγού του, του διαβόλου εις την θέλησιν του οποίου έχει υποταγεί. Όπως γιά να κερδίσωμεν την Βασιλεία του Θεού πρώτα πρέπει να καλλιεργήσουμε τον εαυτόν μας και να ασκήσωμεν βίον κατά Χριστόν ώστε η Βασιλεία του Θεού να έλθει πρώτα μέσα μας, έτσι και ο διάβολος δια των ιδικών του προσπαθεί να κερδίσει ακολούθους οι οποίοι βεβαίως θα τον ακολουθήσουν στην ιδικήν του φρικτήν κατοικίαν. Μέσω δε αυτών διαβάλει ό,τι εδίδαξε ο Χριστός ως χριστόν και προσυλιτίζει κυρίως νέους, προσπαθεί να αλώσει κυρίως τις κοινωνίες που του αντιστέκονται και κατ’επέκτασιν την Ορθόδοξην και να επιβάλει νόμους ώστε το κακόν να θεωρείται καλόν υπό των ανθρώπων και το καλόν κακόν. Είναι αυτό που λένε η ανατροπή. Ανατροπή της ηθικής και εκτροπή από αυτά που εδίδαξε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός. Διά τούτο και από τούδε θα βλέπομε έκτροπα όπως λέει και ο λαός μας.

Οπότε εδώ βλέπομε ότι έχομε πλέον μία κατά μέτωπον επίθεσιν η οποία έχει εισχωρήσει μέσα σέ όλες τις κοινωνίες και ειδικά στις ορθόδοξες μέσω των οργάνων της που είναι ηθελημένα φερέφωνα των εντολοδόχων της παγκοσμιοποίησης ή έρμαια της αποτυχημένης πολιτικής των, της αδηφαγίας των, και της ανικανότητός των να έχουν ορθήν κρίσιν των γεγονότων, πράγματα τα οποία οδηγούν τις χώρες και ειδικά την χώραν μας σε ομοιρία και άνευ όρων παράδοσιν εις τα χέρια του θηρίου.

Γιά να επιβληθή λοιπόν η παγκοσμιοποίηση πρέπει να κτυπηθεί και αφανιστεί το κύτταρό της που είναι η οικογένεια. Άλλως, να γίνει μετάλλαξις. Και ξεκινά από τον γάμον. Με τις φοβερές δυσκολίες που τεχνητά έχουν δημιουργήσει στους ανθρώπους και ειδικά τους νέους τους έχουν παρουσιάσει τον γάμο ως μία μή αναγκαία ισόβια δέσμευση, σε αντίθεση με την διδασκαλίαν του Κυρίου ο οποίος ευλόγησε τον γάμον και τον έκανε μυστήριον. Λανσάρεται λοιπόν το μονογονεϊκό σχήμα, η άνευ όρων και ορίων συμβίωσις και η εσχάτη κατάπτωσις οι γάμοι ομοφυλοφύλλων. Η ομοφυλλοφιλία όμως σε όλες τις κοινωνίες ανεξαιρέτως εθεωρείτο, θεωρείται και θα θεωρείται θανάσιμο πάθος. Διά δε τέτοιου (γάμου) νομιμοποιείται η παιδεραστία και η κακοποίησις παιδιών, πράγμα που το αντιμετωπίζουν καθημερινά τα δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα. Η ορθόδοξος εκκλησία μας διδάσκει την αποκεκαλημένη αλήθεια. Ο Θεός έπλασε τον άνδρα και την γυναίκα και εθεσμοθέτησε τον γάμον.Επεσφράγησε ο Χριστός την σπουδαιότητα αυτήν στο πρώτο του θαύμα στην Κανά της Γαλιλαίας.

Ο Γάμος είναι Μυστήριον Αγάπης. Δι’αυτού επιτυγχάνεται ψυχοσωματική αλληλοπεριχώρησης των δύο στοιχείων. Είναι δηλαδή ένωσις. Είναι ένας δεσμός που υπερβαίνει οιονδηποτε άλλον θεσμό και προς τα παιδιά. Ο βαθμός δε συγγενίας μεταξύ των δύο ανθρώπων που έχουν έλθει εις γάμον κοινωνίαν είναι μηδενικός. Πρώτος βαθμός συγγένειας έχουν οι γονείς προς τα παιδιά. Ο κατά Χριστόν γάμος συνίσταται στο ότι δύο άνθρωποι άγνωστοι κατ’αρχάς μεταξύ τους (εδώ εννοούμε την πραγματική γνωριμία του ενός διά τον άλλον) αισθάνονται αμοιβαίαν έλξιν. Με βάση τον έρωτα δηλαδή την αγάπη αποφασίζουν να ενώσουν την ζωήν τους και να αντιμετωπίσουν από κοινού τα πάντα. Συμβολικά δε κοινωνούν από το ίδιο ποτήρι. Η συζυγική σχέσις είναι μυστήριον και με την χάρη του Θεού προέρχονται τα παιδιά. Εδώ έχομε εξ’άκρας συλλήψεως ένα νέο άνθρωπο. Το συλληφθέν τέκνο είναι ένα εν δυνάμει νέο πρόσωπο.

Εδώ η παγκόσμια νέα Τάξη προσπαθεί να διεισδύσει μέσω του νομοθέτη, στην Ελλάδα από το 1985, ώστε να νομιμοποιήσει την έκτρωση δηλαδή τον φόνο, εγκαθιστώντας ένα σύστημα αποτρόπαιο και ντύνοντάς το με την φορεσιά της νομιμότητος ώστε να μην μπορεί κανείς να βάλει και να καταδικάσει τέτοια φονική συμπεριφορά, παρασέρνοντας τους ανθρώπους εις εγκληματικές πράξεις τις οποίες όμως θα κλιθούν να πληρώσουν εν τη κρίση δηλ. η άφεσις που παίρνουν οι ένοχοι είναι λίγων ωρών, ημερών, χρόνων όσο διαρκεί και η ζωή τους, εκτός βέβαια και άν συνειδητοποιήσουν το έγκλημα και μετανοήσουν και εξομολογηθούν. Δηλαδή ετοιμάζουν μίαν κοινωνίαν εν δυνάμει δολοφόνων αν θέλω να χρησιμοποιήσω την ωμή γλώσσα.

Το ζευγάρι τώρα, εάν θέλουν να λέγονται ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να ζεί κατά Χριστόν με νηστεία, κοινωνία, εκκλησιασμό κλπ..Κύριον μέλημά του δε, να είναι τα παιδιά του. Δυστυχώς όμως το σύστημα επιβάλει την υπεραπασχόληση των γονέων και τα παιδιά μεγαλώνουν ορφανεμένα. Κανείς δεν τα έχει ρωτήσει ή όταν είναι πλέον πολύ αργά και αρχίσουν τα φαίνονται τα προβλήματα εάν θέλουν να μεγαλώσουν με αντικαταστάτη/τες. Το έλλειμα πρωτύπου εμφανίζεται αργότερα στην ζωή των παιδιών και δημιουργεί ανισορροποίες στην προσωπικότητά τους. Στις καλύτερες των περιπτώσεων τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες ή με ελληνίδα νταντά στην δε χειρότερη των περιπτώσεων με αλλοδαπή baby-sitter.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα είναι ο θηλασμός που δεν είναι μόνον οργανική σχέσις μητέρας-παιδιού αλλά τα παιδιά παίρνουν την αγάπη της μητέρας τους μέσω του θηλασμού και της ζεστής αγκαλιάς. Αισθάνονται προστατευμένα, χορτασμένα και κυρίως ευπρόσδεκτα.

Στο νηπιαγωγείο δε και την προσχολική ηλικία έρχονται σε επαφή πλέον και με την ευρήτερη μικρή τους κοινωνία. Στο σχολείο εδιδάσκετο η κατα Χριστόν ζωή γιά πολλούς αιώνες ενώ σήμερα διδάσκουν αγνώστων πεποιθήσεων και ποιότητος εκπαιδευτικοί πολλοί εκ των οποίων επίορκοι που κάνουν αντιχριστιανικόν αγώνα.

Και προστήθεται και το τελειωτικό κτύπημα η τηλεόραση που παίζει συνήθως το ρόλο πάρκιγκ. Στήνουμε τα παιδιά στην τηλεόραση και ξενοιάσαμε. Προσωρινά βεβαίως διότι ουαί τι έρχεται εις το μέλλον. Προβάλλεται η αρχή της ίσονος προσπαθείας σήμερα. Η οκνηρία, η μπαμπεσιά, η πορνεία και γενικά η εύκολη ζωή Η ζωή της αυταπάτης. Τα παιδιά επηρεάζονται, ζούν με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες και κάποια στιγμή βρίσκονται με ένα κενό. Έρχεται δε η εφηβεία όπου ο ψυχισμός του παιδιού είναι ευρίπιστος (δηλ. όχι σταθερός, μιά πάνω μιά κάτω) και εκεί αρχίζουν να συνειδητοποιούν οι γονείς ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι στράβωσε. Η συμβουλή λοιπόν των ιατρών και παιδοψυχολόγων που ζούν σύμφωνα με την εν Χριστώ ζωή είναι να μιλάμε με τα παιδιά σε όλες τις ηλικίες, να είμαστε οι στενότεροι φίλοι τους. Να μην αφήνουμε το παιδί μας που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε σε ημιμαθείς και αμαθείς δημοσιογράφους που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη αλλά και τον ψυχισμό τους. Ούτε σε αλλοδαπές που δεν έχουν τίποτε απολύτως να τους προσφέρουν. Διότι αυτό που χρειάζονται τα παιδιά είναι πνευματική εκπαίδευση. Ο πνευματικός εμβολιασμός δημιουργεί αντισώματα στις πνευματικές επιθέσεις των εν κρυπτώ δολιοφθορέων. Κατόπιν όταν το πρόβλημα γίνει έντονο και απειλή την διάλυση της οικογενείας μόνον προσευχή και γόνατα μπορούν να βοηθήσουν και ο πνευματικός. Συστήνεται να έχουν και οι δύο σύζυγοι τον ίδιο πνευματικό πατέρα που μπορεί να τους βοηθήσει να αντιπαρέλθουν οποιαδήποτε προβλήματα προκύψουν. Είναι καλύτερα να πληροφορήσουν το παιδί οι γονείς για όποιο ερώτημα τους γεννηθεί ειδικά όσον αφορά την σεξουαλική αγωγή διότι το τί θα πούν και πότε εξαρτάται από την πνευματική ωρημότητα του παιδιού που διαφέρει από παιδί σε παιδί.

Το μυστήριο του γάμου λύνεται μετά ένα εξάμηνο με δικαστική απόφαση που διαβιβάζεται στην μητρόπολη όπου γίνεται η πνευματική λύσις του γάμου. Ο δεύτερος γάμος γίνεται κατά παραχώρηση και καθιερώθηκε διά να αντιμετωπιστούν κοινωνικά προβλήματα, τα δε λόγια του δευτέρου γάμου δεν είναι ίδια με του πρώτου. Ο τρίτος δε γάμος σε εξαιρετικότατες περιπτώσεις πρέπει να γίνεται και να συντρέχουν ειδικοί λόγοι. Με τον πολιτικό γάμο βεβαίως καταργούνται όλ’αυτά και ο γάμος ούτε μυστήριον είναι και μάλλον δημιουργεί τεράστια κοινωνικά προβλήματα ιδιαίτερα στα παιδιά τορπιλίζοντας το μέλλον μιάς κοινωνίας.

Ένα άλλο στοιχείο που θέλουν να τορπιλίσουν οι λάτρεις της παγκοσμοιοποίησις και να επιβάλλουν την λεγόμενη Νέα Τάξη είναι η ομογενοποίησις και διά τούτο ειδικά στις ορθόδοξες κοινωνίες προσπαθούν να τις διασπάσουν. Αυτό είναι ένα εισαγόμενο και σκόπιμο πρόβλημα. Διά τούτο λέει, λόγω των ξένων που φιλοξενούμε, καθότι στην χώρα τους έχουν πρόβλημα να καταργήσουμε τον σταυρό, την προσευχή στα σχολεία τα ήθη και τα έθιμά μας. Φτάνουν δε στο σημείο να λένε ότι δεν είναι προοδευτικά. Λές και η πρόοδος ανήκει αποκλειστικά στους ασιατο-αφρικανο βαρβάρους οι οποίοι γιά αιώνες ανέπτυξαν τον πολιτισμόν τους σε τέτοιο βαθμό που δεν ανέχονται τον δικό μας. Μέρος του πολιτισμού όμως των ανθρώπων είναι όταν πηγαίνεις καλεσμένος σε ένα σπίτι κατ’επέκτασιν σε μία χώρα να σέβεσαι τα κρατούντα. (θρησκεία, ήθη έθιμα κλπ). Πόσο μάλλον να έχεις έρθει και με το έτσι θέλω και αν δεν σ’αρέσει φύγε εσύ.

Όλες αυτές οι ανυπόστατες φρενοβλαβείς εισαγόμενες δοξασίες είναι εκ του πονηρού και σκοπίμως προβάλλονται και λέγονται από διαφόρους για να βλάψουν τα γηγενή παιδιά που είναι και ορθόδοξα.

Έχουν δε αφήσει ορισμένα αιρετικά κέντρα ανεξέλεγκτα και τα προάγουν διά να προσυλητίσουν κόσμο σκοπίμως και με δολίους τρόπους και μέσα και να προάγουν με την σειρά τους την θρησκεία τους.

Όλα αυτά είναι έγκλημα κατά των παιδιών μας και της πατρίδος μας. ΚΑΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΟΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ για ιδεολογικές κουταμάρες και για τους ξένους.

Γιά να γνωρίζουμε τι ακριβώς προβάλλουν και γιατί είναι λάθος ας δούμε τί είναι πολυπολιτισμηκότητα και ρατσισμός, λέξεις που σαν καραμέλα βρίσκονται στο στόμα κάθε δήθεν προοδευτικού.

Μία κοινωνία λοιπόν για να είναι πολυπολιτισμική πρέπει να αποτελείται από ομάδες που να έχουν ξεχωριστή θρησκεία, γλώσσα, ήθη και έθιμα και πρέπει αυτές οι ομάδες να είναι συγκροτητικά στοιχεία της κοινωνίας αυτής. Η Ελλάς δεν είναι πολυπολητισμική ούτε ήτο ποτέ.

Τα βασικά στοιχεία της πολυπολιτισμηκότητος είναι τρία:

1) Ο κολλεκτιβισμός: Είναι γνώρισμα των αριστερών, κουμουνιστικών κοινωνιών διά τούτο και κόπτονται για την διάβρωση του συγκροτημένων παραδοσιακών κοινωνιών. Στον κολλεκτιβισμό αυτό που προέχει δεν είναι η ελευθερία της σκέψης αλλά η ολοκληρωτική υπαγωγή στην ομάδα όπου μεγάλωσε το άτομο, η βιολογική ομάδα. Βάση της είναι η οικονομία. (δι’ αυτό και δεν μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα αλλά για δικαιώματα ομάδων). Η αξία ή διάκριση γίνεται για την ομάδα. Εδώ έχομε τρία συστατικά που εμπεριέχονται α) την θεωρία του Ντετερμινισμού – όπου ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να διαλέξει κάτι από το οποίο δεν προήλθε δηλ. η ομάδα ορίζει την περαιτέρω παρουσία του. β) Ρατσισμός – η βιολογική και φυσιολογική διάκριση. Όλες οι διακρίσεις ανάγουν την αξία ενός ανθρώπου σε βιολογικά χαρακτηριστικά. Συστατικό δηλαδή στοιχεί είναι τα ορατά και ακουστά γνωρίσματα αυτά που πρέπει να βλέπω και να σέβομαι. Δηλαδή γίνεται διάκριση σεξισμού, ατόμων με ειδικές ανάγκες, γεροντοτέρων κλπ χωρίς ιδιαίτερο γνώρισμα και χρώμα. Το αστείο εδώ είναι ότι καλούν τους άλλους ρατσιστές ως ύβριν γιατί σε μία υγιή κοινωνία το άτομο είναι διακριτό και η αξία του η πνευματική το κάνει διαφορετικό, όχι η βιολογική φυσιογνωμία του. γ) η ισοπέδοσις όλων των πιστεύω ήτε αυτές είναι θρησκείες ήτε φιλοσοφίες.

2) Το Δόγμα της ισότητας όλων: Όλες οι θρησκείες είναι ίδιες, όλα είναι ίσα. Επειδή όλα είναι ίσα δεν έχουμε κανέναν τρόπο να πούμε ότι αυτό ή εκείνο είναι καλύτερο από αυτό που λές. Όλα είναι ίσα αλλά διαφορετικά. Εδώ έχομε έναν πανιγυρισμό της διαφορετικότητας. Όμως τα διαφορετικά δεν μπορούν εξ’ορισμού να είναι και ίσα. Το σήμα = και το ~ δεν μπορούν να είναι ίδια και υπό την ιδίαν έννοια. Αυτό έχει εσωτερική αντίφαση. Δεν μπορείς να είσαι ίσος και διαφορετικός. Πχ οι ράμπες για τους ανάπηρους σημαίνουν ότι δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες δεν μπορούν να έχουν ίση μεταχείριση αλλά χρειάζονται ειδική μεταχείρηση. Αυτό το αγνοεί η πολυπολιτισμικότητα Είναι επιφαινόμενα προϊόντα. Η πολυπολιτισμηκότητα είναι μία συλλογικότητα βασισμένη βιολογικά και δεσμεύεται από τις αισθήσεις αγνοώντας τις πνευματικές αρετές που μπορούν να κάνουν την διαφορά.

3)Τί είναι ο ρατσισμός γιά την πολυπολιτισμικότητα: Ρατσισμός σημαίνει ότι δεν συμφωνώ με σένα. Ρατσιστής είναι όποιος δεν συμμερίζεται αυτήν την αντίληψη που αυθαίρετα έχουν επιβάλλει εκ του πονηρού κάποιοι. Δηλαδή είναι ο βαθύς φαρισαϊσμός που λέει «σεβόμαστε όλες τις απόψεις εκτός από αυτές που δεν δέχονται την άποψη της πολυπολιτισμικότητος. Εκλείπει η προϋπόθεση ότι μπορώ να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει. Δηλαδή πρέπει απλώς να δέχεσαι. Να γιατί αποκαλούν τους άλλους φασίστες και ρατσιστές για να μην τους αποκαλέσουν οι άλλοι έτσι διότι αυτοί οι ίδιοι όντως είναι.

Συλλογικότητα (κολλεκτιβισμός) και ντετερμινισμός φέρουν την πολυπολιτισμικότητα σε σύγκρουση με την πραγματικότητα. Όπου δε επιβάλεις πολυπολιτισμηκότητα εναντίον εθνών, θρησκειών, ομάδων επιφέρεις ρατσισμό αυτόν καθ’εαυτόν. Αντιστρέφονται οι όρι της πολιτικής συγκρότησης. Καθότι βασις της κοινωνίας είναι η εθνότητα. Θυμηθείτε αυτό που λέγαμε ανατροπή.

Όλες λοιπόν οι απόψεις είναι ίσες και ίδιες εκτός από μία αυτή που λέω εγώ (οι κάποιοι)που είναι η σωστή. Μήπως είναι ευρωκεντρική αυτή η άποψη Όντως εισήλθε η πολυπολιτισμηκότητα από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1950 όπου η κυριαρχία του στις αποικίες έλαβε τέλος. Έχομε και το ολλανδικό μοντέλο το οποίο απέτυχε πλήρως. Και τώρα τί; Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. O Philippe Trevor, υπεύθυνος για τους αλλοδαπούς οι οποίοι έπρεπε να μπούν στην αγγλική κοινωνία, και ο ίδιος όντας αλλοδαπός, αφού μελέτησε το θέμα επί χρόνια απεφάνθη ότι «πρέπει να πούμε αντίο στην πολυπολιτισμηκότητα διότι α) Υπάρχει αθέμιτος ανταγνωνισμός β) γκετοποίησις γ) απομόνωσις δ) καλλιέργεια εθνικισμού. Από το ένα δημιουργήσαμε πολλά και αντιμαχόμενα. Ο ρατσισμός είναι επιστρεφόμενος.»

Ως συμπέρασμα το οποίον έχουν βγάλει πολλοί κοινωνιολόγοι είναι ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι καμουφλαρισμένη αφομοίωσις. Ένα μέσο ώστε να ξεχάσω τα κοινωνικά θέματα που αφορούν εθνότητα και κατακερματισμό συνοχής προς όφελος ολίγων κατ’επέκτασιν του ενός. Όπως θα έλεγε ένας σύγχρονος Έλλην προωθούμε την ολιγαρχία με σκοπό την μοναρχία του Αντιχρίστου.

Αυτά τα ολίγα που συνέθεσα από Πανεπιστημιακές διαλέξεις που παρακολουθήσα από έμπειρους και πιστούς καθηγητάς τους οποίους ευχαρστώ πολύ.