Η δύναμη της Πίστης…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Έρχονται στιγμές που χάνω την πίστη μου κι άλλες που νιώθω πολύ δυνατή, είπε σε μια συζήτηση για θέματα πίστης, μια γυναίκα.

Αυτός που πιστεύει αληθινά, δεν χάνει την πίστη του ποτέ, της ανταπάντησε κάποια άλλη.

Βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση. Έβλεπα από τη μια την αγωνία, τον πόνο μιας πιστής χριστιανής κι από την άλλη μια γυναίκα που πίστευε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να κλονίσει την πίστη της.

Έρχονται στιγμές, απάντησα που όλοι οι άνθρωποι κάτω από ορισμένες συνθήκες από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες, νιώθουν την πίστη τους να κλονίζεται. Φθάνουν δε, σε στιγμές μεγάλης πικρίας, ν’ αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού. Όμως αν διαβάσουμε την Αγία Γραφή, θα δούμε ότι αυτό το φαινόμενο δεν είναι ούτε της εποχής, αλλά ούτε και μοναδικό. Ο Απόστολος Πέτρος, η πέτρα πάνω στην οποία έκτισε ο Χριστός μας την Εκκλησία Του, τον απαρνήθηκε τρεις φορές στην κήπο των Ελαιών παρότι μόλις πριν λίγο ορκιζότανε για την πίστη του. Λύγισε κι αυτός κάτω από το βάρος των ανθρωπίνων πιέσεων και η ψυχή του αγύμναστη ακόμα δείλιασε μπροστά στον κίνδυνο. Κι όμως, ο Πέτρος, αυτός που απαρνήθηκε τον διδάσκαλό του, έγινε ο πιο θερμός, ο πιο ακάματος, ο πιο δυνατός φωτοδότης του Χριστιανισμού και οι ακτίνες του έφθασαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Έτσι κι εμείς, οι απλοί άνθρωποι, φυσικό είναι, αγύμναστοι καθώς είμαστε στην Χριστιανική πίστη, στον Χριστιανικό τρόπο ζωής και σκέψης, να λυγίζουμε πολλές φορές κάτω από το βάρος των προβλημάτων ή των εκθαμβωτικών ηδονιστικών απολαύσεων. Όμως βρίσκουμε το κουράγιο να σηκώνουμε ξανά το κορμί μας και παίρνοντας δύναμη από την μετάνοια, με εδραιωμένη την πίστη μας, να συνεχίζουμε τον δρόμο μας, ποθώντας να φθάσουμε στην τελείωση.

Δεν γνωρίζω αν η απάντηση που έδωσα ικανοποίησε όσους την άκουσαν ακόμα – ακόμα και τη γυναίκα που έκανε την ερώτηση. Το θέμα της πίστης πολύ λίγες φορές τίθεται προς συζήτηση. Ενώ γίνονται πολλές ομιλίες με θέματα δογματικής συμπεριφοράς, ερμηνείας, λείπει η ομιλία για την αληθινή πίστη. Για τον συνεχή αγώνα, για την αδιάκοπη αναζήτησή Του.

Η διαδρομή του Χριστιανού προς την τελείωση, την συνάντησή του με τον Θεό, μοιάζει με τη διαδρομή ενός τρένου.

Το τρένο είναι η χριστιανική διδασκαλία κι οι ράγες πάνω στις οποίες κινείται είναι οι ηθικοί κανόνες και τα κείμενα των Πατέρων. Επιβάτες είναι όλοι όσοι δέχονται ν’ ακολουθήσουν το Χριστό. Η αφετηρία είναι το βάπτισμα. Αυτό που εξαγνίζει το σώμα και δίνει την θεία φώτιση. Η διαδρομή που ακολουθεί το τρένο είναι η κατήχηση του χριστιανού κι οι σταθμοί που συναντά είναι τα διάφορα στάδια. Πολλοί εγκαταλείπουν το τρένο στον πρώτο κιόλας σταθμό πιστεύοντας ότι αυτός είναι και το τέρμα, ο τόπος προορισμού. Δεν συνεχίζουν το ταξίδι είτε γιατί δεν θέλουν να χάσουν αυτά που βρήκαν στο σταθμό θεωρώντας τα πολύ σπουδαία είτε γιατί δεν αντέχουν άλλο στη δοκιμασία του ταξιδιού. Αρκετοί κατεβαίνουν στους ενδιάμεσους σταθμούς απογοητευμένοι γι’ αυτά που βρίσκουν. Μερικοί μάλιστα κατεβαίνουν έναν μόλις σταθμό πριν από το τέρμα. Εμείς άραγε σε ποιον σταθμό έχουμε κατέβει; Έχουμε τη δύναμη αλλά και την επιθυμία να συνεχίσουμε το ταξίδι;

Αυτή είναι η πίστη του κάθε ανθρώπου. Ένα ταξίδι με όχημα τη θρησκεία του και που η δύναμή τους φαίνεται με το σταμάτημα σε κάποιον σταθμό ή τη συνεχή διάρκεια του ταξιδιού. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι σταθμοί μπορεί να προσφέρουν πολλές συγκινήσεις, να εντυπωσιάζουν με τα πρωτόγνωρα πράγματα που μας δείχνουν, όμως το μόνο που μας δίνουν είναι μερική γνώση, ελλιπή περιγραφή της αλήθειας, μ’ αποτέλεσμα η κρίση μας να μην είναι σωστή. Έτσι εύκολα παρασύρονται πολλοί χριστιανοί από αιρέσεις. Η ημιμάθειά τους σε θέματα διδασκαλίας αλλά και η αδύναμη ψυχή τους, τους οδηγούν σε δρόμους που είναι φανταχτεροί, κρύβουν όμως κινδύνους. Κι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η απομάκρυνσή τους από το Φως της Αλήθειας.

Πολλοί άνθρωποι αναζητούν το όχημα, τους σταθμούς, το τέρμα. Διαλέγουν όμως λάθος οδηγό. Όλα τα τρένα μοιάζουν, οι οδηγοί όμως διαφέρουν σε γνώσεις και ικανότητες. Οι διαδρομές που μερικά τρένα ακολουθούν είναι αντίθετες ή πιο δαιδαλώδεις από τα άλλα. Χρειάζεται επομένως μεγάλη προσοχή σε ποιο όχημα θα επιβιβασθούμε ποια διαδρομή ακολουθεί και ποιον οδηγό έχει. Ο Δημιουργός έδωσε στον άνθρωπο την ελευθερία να επιλέξει μόνος του το καλό και το κακό. Ελεύθεροι είμαστε στις επιλογές μας μα και υπεύθυνοι γι’ αυτές.

Ας σκεφθούμε ξανά την διαδρομή που έχουμε κάνει. Ας κοιτάξουμε τον οδηγό, το όχημα, το πού πηγαίνουμε κι ας βρούμε τη δύναμη ν’ ακολουθήσουμε τον ένα Οδηγό που θα μας μεταφέρει στη γη της Επαγγελίας Του. Υπάρχει πάντα καιρός για ένα ξεκίνημα «νυν καιρός ευπρόσδεκτος, νυν καιρός σωτηρίας» Απ. Παύλος.