Θέλουμε να γίνουμε μια μειοψηφία μέσα στην ίδια μας τη χώρα;

Σχετικά με το ζήτημα που προέκυψε εξαιτίας της «ρηξικέλευθης» πρότασης του πρωθυπουργού, να αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια όσα παιδιά γεννιούνται στη χώρα μας, αλλά και των πολλών αντιδράσεων που προέκυψαν, θέλω να παραθέσω και τη δική μου προσωπική εμπειρία .

Όπως και ο Γιώργος Παπανδρέου, έτσι και εγώ, σε πολύ μικρή ηλικία (7 ετών) μετανάστευσα με την οικογένειά μου στην Αμερική το 1968. Οι λόγοι της ξαφνικής αυτής φυγής δεν ήταν βιοποριστικοί, αλλά αποτέλεσμα των συνεπειών της πολιτικής κατάστασης στην τότε Ελλάδα.

Αν οι εμπειρίες που έζησα εγώ και η οικογένεια μου, ως μετανάστες στην Αμερική, έχουν και την ελάχιστη σχέση με τις αντίστοιχες εμπειρίες του πρωθυπουργού μας, τότε πολύ φοβάμαι πως οι υποστηρικτές του υπερβάλλουν, όταν λένε πως ο κ. Παπανδρέου «έζησε τη μετανάστευση στο πετσί του, υπέφερε σαν ξένος σε άλλη χώρα, κλπ. κλπ.). Οι γονείς μου δεν ήταν διάσημοι, ούτε ο πατέρας μου καθηγητής πανεπιστήμιου, πρώην υπουργός και γιος πρωθυπουργού. Κάθε άλλο. Ιδιωτικός υπάλληλος ήταν στην Ελλάδα, και ανειδίκευτος εργάτης στην Αμερική. Οπότε αν μη τι άλλο, οι δικές μου εμπειρίες θα πρέπει να ήταν κατά πολύ χειρότερες από τις αντίστοιχες της οικογένειας Παπανδρέου.

Παρόλα αυτά όμως, ήταν τέτοια η οργάνωση αλλά και η αυστηρή εφαρμογή της αμερικανικής μεταναστευτικής πολιτικής, που μια οικογένεια, παντελώς άσχετη, και με μηδενική γνώση της αγγλικής, μπόρεσε να προσανατολισθεί, να κατευθυνθεί, να εργαστεί και γιατί όχι να ευημερήσει. Δεν ένιωσα κανέναν ρατσισμό, καθότι ήδη η Αμερική ήταν ήδη προ πολλού, μια πανσπερμία εθνικοτήτων, και τόσο στο σχολείο όσο και στις υπόλοιπες μου δραστηριότητες, η ένταξη στο αμερικανικό σύστημα υπήρξε ομαλή. Η Αμερική, σαν οργανωμένη κοινωνία, φρόντιζε ώστε σε καμία περίπτωση ο ξένος να μην αισθανθεί γκετοποιημένος (εκτός και αν το επεδίωκε ο ίδιος) ή παρίας. Αντιθέτως, τα όποια γραφειοκρατικά, και άλλα πολλά προβλήματα, τα ένιωσα όταν επαναπατριστήκαμε στην Ελλάδα το 1974. Το χάος του χάους!!!

Φαντάζομαι λοιπόν πως οι αντίστοιχες εμπειρίες του πρωθυπουργού μας, θα ήταν κατά πολύ πιο ομαλές αν όχι και πιο ευχάριστες. Συνεπώς δεν πιστεύω ότι οι προτάσεις του έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα που είχε ο ίδιος σαν παιδί μεταναστών. Μάλλον στις κοινωνικές και πολιτικές του ευαισθησίες θα πρέπει να αποδοθούν.

Η ένστασή μου όμως έχει να κάνει με τη διαφορά μεταξύ των δυο κοινωνιών. Οι ΗΠΑ, ακόμη και πριν 40 χρόνια, ήταν απλά… οργανωμένες. Υπήρχαν σαφείς όροι μετανάστευσης, και απόλυτη εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας. Η Ελλάδα, αντιθέτως, ακόμη και εν έτη 2009, θυμίζει μάλλον μπανανία (στα θέματα αυτά) παρά συντεταγμένη πολιτεία. Τα σύνορά μας είναι διάτρητα, οι υποδομές μας ανύπαρκτες, και η αθρόα λαθρομετανάστευση (μαζί με την εγκληματικότητα που εξ αυτής απορρέει) είναι για εμένα, από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και θα αντιμετωπίζουμε στο εγγύς μέλλον. Δεν υπάρχουν τα απαραίτητα συστήματα ή οι δικλείδες, που θα παίξουν το ρόλο διχτύου ασφαλείας, προκειμένου η χώρα μας να μπορέσει να εντάξει ομαλά όλο αυτό το πληθυσμό που καταφεύγει σε εμάς. Είμαστε, δυστυχώς, ανοργάνωτοι. Συνεπώς, οι όποιες καλές και δημοκρατικές προθέσεις καταρρέουν εξαρχής. Είναι μάταιες. Θυμίζουν το παιδάκι της Ολλανδίας, που προσπαθούσε να σταματήσει τη διαρροή στο φράγμα, χρησιμοποιώντας το δάχτυλό του. Καλές οι προθέσεις αλλά….

Αν όποιο παιδί γεννιέται στην Ελλάδα αποκτά αυτομάτως και την ελληνική ιθαγένεια ή την υπηκοότητα κλπ. ποιος μπορεί να πει ειλικρινά, πως δεν θα γεμίσουμε με άλλους τόσους αναξιοπαθούντες και μη, που έρχονται με αποκλειστικό σκοπό την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας εκ μέρους των παιδιών τους και αργότερα των ιδίων. Θα σπάσουμε κάθε ρεκόρ γεννητικότητας. Βάζω στοίχημα, πως μέχρι και οργανωμένα ταξίδια εισόδου εγκύων γυναικών θα γίνονται. Τα τσάρτερ θα πάρουν φωτιά. Σίγουρο είναι πως θα ζωντανέψει και ο «συμπαθής» κλάδος των μαιευτήρων και μαιών….

Πρέπει να σοβαρευτούμε. Καλή η δυτικοευρωπαϊκού τύπου δημοκρατικότητα, καλές και οι ανθρωπιστικές ευαισθησίες. Θέλουμε όμως να γίνουμε μια μειοψηφία μέσα στην ίδια μας τη χώρα; Μια μειονότητα; Αν ναι, τότε να το αποφασίσουμε συλλογικά και να το αποδεχτούμε. Δεν βαριέσαι; Για χάρη του ανθρωπισμού, ντέφι να γίνει. Αν όχι, τότε θα πρέπει να αντιδράσουμε οργανωμένα και να βρούμε μεθόδους ορθολογικής δράσης και σαφούς επίλυσης του ζητήματος, αρχίζοντας από μηδενική βάση.

Η Ελλάδα δεν αντέχει ούτε οικονομικά, ούτε από πλευράς χώρου. Αν δεν κάνω λάθος, το 10% του πληθυσμού μας είναι ήδη αλλοδαποί. Άρα νομίζω, πως είμαστε και είναι πολλοί. Και η λύση δεν είναι να γίνουμε περισσότεροι. Η λύση είναι να βελτιώσουμε τη υπάρχουσα κατάσταση. Αλλιώς, προβλέπω να επαληθεύεται, αυτή τη φορά κυριολεκτικά, το αστείο που είχε πει κάποτε ο Χάρι Κλιν. Ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι η μόνη αφρικανική χώρα στην Ευρώπη….

Strange Attractor