Εμπόδιο είναι η θέληση του ανθρώπου!

Ένας άλλος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν τα παιδιά της εφηβικής ηλικίας είναι η συστηματική πλύση του εγκεφάλου που τους γίνεται σε σχέση με την υλιστική θεώρηση της ζωής, καθώς επίσης και σε σχέση με μερικές υλιστικές θεωρίες και απόψεις. Η αντίληψη που επικρατεί γενικά στον κόσμο και που το παιδί πιέζεται να τη δεχτεί συνοψίζεται στα εξής: Υλική ευημερία, απόλαυση και ικανοποίηση κάθε επιθυμίας ή φιλοδοξίας του ανθρώπου και σχεδόν τίποτ’ άλλο.

Σαν ν’ αποτελείται ο άνθρωπος μονάχα από ύλη. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι, τι λέω, είναι πάρα πολλοί, που πιστεύουν και δε διστάζουν να το διακηρύττουν πως ο άνθρωπος σβήνει με το κλείσιμο των ματιών του την ώρα του θανάτου. Και να σκεφτεί κανείς, πως αυτές οι αντιλήψεις επικρατούν ακόμα και σήμερα, τη στιγμή που η νεώτερη φυσική και τα νεώτερα μαθηματικά έχουν ανατρέψει τελείως τις υλιστικές αντιλήψεις και θεωρίες του περασμένου αιώνα. Κι’ ακόμα όταν οι πειραματικές έρευνες και παρατηρήσεις ερευνητών του κύρους τού Wield Penfield έδειξαν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο άνθρωπος αποτελείται όχι μόνο από ένα στοιχείο, την ύλη, αλλά από δύο, ύλη και πνεύμα .

Αν, οι άνθρωποι αυτοί, έκαναν τον κόπο να ρίξουν μια έστω ματιά σ’ ένα απ’ αυτά τα συγγράμματα θ’ άλλαζαν οπωσδήποτε γνώμη. Κι’ όμως δεν το κάνουν. Το πρόβλημα βλέπετε δεν είναι αν υπάρχει αρκετό φως και πειστικές αποδείξεις, αλλά αν ο άνθρωπος θέλει να βρει το φως για να φωτίσει το σκοτάδι του.

Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι οι άνθρωποι μισούν το φως και προτιμούν να μένουν στο σκοτάδι για να μην αποκαλυφθούν τα πονηρά έργα τους. Αγαπούν το σκοτάδι γιατί τα έργα τους είναι στην πραγματικότητα έργα του σκοταδιού (Ιω. γ’ 19).

Κι’ όχι μόνο εκείνοι μένουν στο σκοτάδι, αλλά προσπαθούν κι’ άλλους, ιδιαίτερα τα παιδιά, να τα παρασύρουν στο δρόμο της εφήμερης απόλαυσης και του πνευματικού σκοταδισμού.

Δεν είναι όμως μόνο οι υλιστικές θεωρίες που εξακολουθούν να επικρατούν παρόλο που η κβαντομηχανική τις έχει ανατρέψει. Είναι κι’ άλλες θεωρίες που αν και δεν έχουν επιβεβαιωθεί, όμως διδάσκονται στα παιδιά σαν αποδεδειγμένα γεγονότα. Μια απ’ αυτές τις θεωρίες είναι η θεωρία της προέλευσης του ανθρώπου.

Παρόλο που όσο περνάει ο χρόνος τα υποτιθέμενα στηρίγματά της πέφτουν το ένα μετά το άλλο, οι εγκέφαλοι που γράφουν τα σχολικά βιβλία συνεχίζουν να την προβάλλουν σαν αποδεδειγμένο γεγονός. Στα βιβλία της ανθρωπολογίας αλλ’ ακόμα και της φυσικής που διδάσκονται στα σχολεία, προβάλλονται δίπλα στον πρώτο άνθρωπο οι φιγούρες ενός πιθήκου κι’ ενός πιθηκάνθρωπου που θέλουν οι θαυμαστές αυτής της θεωρίας να πιστεύουν πως υπήρξε κάποτε πάνω στη γη. Αγνοούν ότι εκατό χρόνια εντατικής έρευνας, μεγάλου αριθμού γεωλόγων σε διάφορα σημεία της γης, δεν έδωσε κανένα ίχνος για πιθανή ύπαρξη πιθηκάνθρωπου πάνω στη γη σε κάποια φάση της ιστορίας της.

Αγνοούν ακόμα ότι ο πίθηκος δεν είναι το πιο έξυπνο ζώο, αλλά υπάρχουν άλλα πιο έξυπνα απ’ αυτόν, όπως το δελφίνι. Αν λοιπόν ήθελε κάποιος να πιστέψει πως ο άνθρωπος προήλθε σαν εξελικτική μορφή από κάποιο ζώο θα ήταν πιο λογικό να φανταστεί πως ο πρόγονός του ήταν το δελφίνι, αφού αυτό θεωρείται το πιο έξυπνο ζώο πάνω στη γη.

Αγνοούν, τέλος, ότι οι υποστηρικτές της προέλευσης του ανθρώπου από τον πίθηκο είχαν εντοπίσει εκατόν πενήντα άχρηστα κατά τη γνώμη τους όργανα του ανθρώπινου οργανισμού, σαν υπολείμματα της ζωικής του καταγωγής. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν η υπόφυση, ο θυρεοειδής, ο θύμος αδένας , οι αμυγδαλές και άλλα πολλά. Όλα αυτά όμως, όπως είναι γνωστό, αποδείχτηκαν όχι μόνο χρήσιμα, αλλ’ απαραίτητα για τη φυσιολογική και ομαλή λειτουργία του οργανισμού. Κι’ η μικρή ακόμα διαταραχή της λειτουργίας ορισμένων απ’ αυτά όπως είναι ο θυρεοειδής και η υπόφυση, προκαλεί μεγάλες ανωμαλίες στον οργανισμό. Κι’ όμως όλ’ αυτά είχαν θεωρηθεί κάποτε και είχαν χαρακτηριστεί σαν άχρηστα όργανα του οργανισμού, υπολείμματα της υποστηριζόμενης απ’ αυτούς, της ζωικής καταγωγής του ανθρώπου.

Άσε που είχε υποστηριχτεί πως δήθεν το έμβρυο από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι να πάρει την ανθρώπινη μορφή, περνάει απ’ όλα τα στάδια της φυλογενετικής του εξέλιξης. Ότι δηλαδή, στην αρχή μοιάζει με ψάρι, μετά με ερπετό, θηλαστικό κλπ. Οι έρευνες που έγιναν, από δεκαετίες ήδη απέδειξαν πως όλ’ αυτά ήταν δημιουργήματα της φαντασίας των υποστηρικτών αυτής της θεωρίας και δεν είχαν καμιά απολύτως βάση. Έτσι μόνοι τους εγκατέλειψαν αυτήν την θεωρία κι’ ούτε καν την αναφέρουν στα νεώτερα βιβλία.

Παρόλο όμως πού όσο περνάει ό χρόνος τα υποτιθέμενα στηρίγματα της θεωρίας για δήθεν προέλευση του ανθρώπου από τον πίθηκο πέφτουν το ένα μετά το άλλο, στα σχολικά βιβλία αλλά κάποτε και από τις έδρες ακόμα πανεπιστημίων, η θεωρία αυτή προβάλλεται σαν αποδεδειγμένο γεγονός.

Γιατί; δικαιολογημένα θα ρωτήσει ο κάθε αντικειμενικός παρατηρητής. Γιατί, όπως πολύ ωραία τόνισε κάποιος, δεν υπάρχει γι’ αυτούς άλλη διέξοδος. Αν απορρίψουν τη θεωρία για προέλευση του άνθρωπου από τον πίθηκο, είναι αναγκασμένοι να δεχτούν τη δημιουργία σαν εξήγηση της εμφάνισης του άνθρωπου πάνω στη γη. Αλλ’ αυτό είναι κάτι που με κανένα τρόπο δε θέλουν να δεχτούν. Βλέπετε πως και σ’ αυτή την περίπτωση αποδεικνύεται η αλήθεια ότι το εμπόδιο είναι η θέληση του άνθρωπου. Φως υπάρχει γύρω, αρκεί να θέλει κάποιος να το βρει. Όταν όμως δε θέλει να το βρει, μένει στα βαθειά σκοτάδια.

Ο Χρήστου και ο Λάμπρου που δεν ήθελαν ν’ απαλλαγούν από τις αμφιβολίες τους. Ο Χρήστου και ο Λάμπρου είναι δυο γιατροί που τους γνώρισα πριν χρόνια κι’ είχα για αρκετό καιρό στενή επαφή και καλή συνεργασία μαζί τους.

Όπως και με τους άλλους γιατρούς, έτσι και μ’ αυτούς, στις ώρες που δεν είχαμε δουλειά συζητούσαμε για πολλά και διάφορα θέματα, άλλοτε επίκαιρα κι’ άλλοτε όχι. Ο καθένας έφερνε για συζήτηση το θέμα, που θεωρούσε σαν αξιόλογο. Εκτός από τα σπάνια και παράξενα περιστατικά που όλοι ήταν πρόθυμοι να τ’ αναφέρουν και να τα συζητήσουν, κάποιος έφερνε σχεδόν πάντοτε θέματα πολιτικά, ένας άλλος θέματα κοινωνικά, ένας τρίτος μιλούσε συχνά για το ποδόσφαιρο, ενώ άλλους τους απασχολούσαν τα οικονομικά.

Ο Χρήστου και ο Λάμπρου διαφωνούσαν μεταξύ τους σχεδόν σε ό,τι συζητιόταν εκτός από τα θέματα που είχαν σχέση με τον Θεό, την ύπαρξη της ψυχής και τον προορισμό του άνθρωπου πάνω στη γη. Τόνιζαν και ξανατόνιζαν πως δήθεν δεν μπορεί ένας άνθρωπος να βρει απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα και πως δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να στηριχτεί και να τα ερευνήσει.

Όταν μετά από χρόνια προμηθεύτηκα το βιβλίο του W. Penfield, «The Mystery of the Mind», όπου ο ερευνητής περιγράφει τις παρατηρήσεις του που τον οδήγησαν να παραδεχτεί πως ο άνθρωπος δεν αποτελείται από ύλη μόνο, άλλα από ύλη και πνεύμα, σκέφτηκα να τους το δανείσω. Σκέφτηκα πως αφού είναι ένα επιστημονικό βιβλίο γραμμένο από τον γνωστό σ’ όλο τον ιατρικό κόσμο, νευροχειρουργό, και αφού μέσα σ’ αυτό αναφέρει τις παρατηρήσεις και τα πορίσματα του από έρευνες στον εγκέφαλο του άνθρωπου που κράτησαν δεκάδες χρόνια, σίγουρα θα τους ενδιέφερε να το διαβάσουν και να λύσουν τις απορίες τους για την ύπαρξη της ψυχής μέσα στον άνθρωπο.

Ξαφνιάστηκα όμως, όταν είδα πως ούτε στο χέρι τους θέλησαν να το πάρουν. Τους ρώτησα γιατί; Κι’ εκείνοι μ’ ένα στόμα απάντησαν πως δεν τους ενδιέφερε.

Το πρόβλημα μ’ αυτούς, όπως και με τόσους άλλους δεν είναι οι αμφιβολίες ή αμφισβητήσεις τους για την ύπαρξη της ψυχής, αλλά η επιθυμία τους να μην παραδεχτούν την ύπαρξη πνεύματος μέσα στον άνθρωπο, γιατί έτσι τους βολεύει.

Από τη στιγμή που θ’ αναγκαστούν να παραδεχτούν την ύπαρξη δυο βασικών στοιχείων μέσα στον άνθρωπο (ύλη και πνεύμα), θα είναι αναγκασμένοι ν’ αλλάξουν πορεία στη ζωή τους. Αυτό, ακριβώς όμως, είναι εκείνο που δεν θέλουν να κάνουν. Έχουν αγαπήσει την ύλη και τον κόσμο κι’ έχουν ρυθμίσει τη ζωή τους με τέτοιο τρόπο, που να ικανοποιεί τις υλικές και σαρκικές ανάγκες τους και δεν θέλουν να τις στειρωθούν για να ενδιαφερθούν για τη ψυχή τους. Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα τους.

Αποπροσανατολισμός των νέων. Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας γίνεται από μερικές, μικρές συνήθως άλλα καλά οργανωμένες ομάδες της κοινωνίας, μια συστηματική κι’ εντατική προσπάθεια αποπροσανατολισμού των νέων. Προσπαθούν να επιβάλουν ένα κλίμα πολιτικομανίας με σκοπό να εξυπηρετηθούν τα δικά τους συμφέροντα, χωρίς να θέλουν να σκεφτούν τις συνέπειες που είναι δυνατό να φέρει μια τέτοια κατάσταση.

Τα πολιτικά πάθη, όπως είναι γνωστό, δεν είναι δύσκολο να οδηγήσουν σε εξαλλοσύνη, σε βιαιότητες και σε αλληλοσπαραγμό. Αυτό μπορεί πολύ πιο εύκολα να συμβεί στους νεαρούς που τους χαρακτηρίζει ο ενθουσιασμός και ο αυθορμητισμός.

Επί πλέον οι νέοι χρειάζονται ψυχική ηρεμία και αρκετό χρόνο μελέτης για να μπορέσουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους και για να μπορέσουν να αναπτυχθούν σε καλά καταρτισμένους αλλά συγχρόνως υπεύθυνους και ευσυνείδητους τεχνικούς ή επιστήμονες.

Πώς όμως μπορεί αυτό να γίνει όταν το παιδί διαθέτει τον περισσότερο ελεύθερο του χρόνο και κάποτε και ώρες ακόμα από τις παρακολουθήσεις του στο σχολείο για να ασχοληθεί και να εξυπηρετήσει στους σκοπούς της κάποια πολιτική ή άλλης φύσης ομάδα της κοινωνίας;

Δεν είναι λίγα, πραγματικά τα παιδιά που παρασύρθηκαν και σαν συνέπεια είχαν να ταλαιπωρηθούν και να ζημιωθούν στις σπουδές τους και στο μέλλον τους.

 ( Dr. Ανανίας Καβάκας, Μπορεί να υπάρξουν…Ολοκληρωμένοι νέοι και νέες).