Παραμυθία (ποίημα)
21 Ιανουαρίου 2010
Παραμυθία μου Δέσποινα
Βατοπαιδίου, Παρθένα
την ποίμνη διεφύλαξες
μη πάρουν χέρια ξένα…
Η Άχραντος εικόνα Σου
Κόρη Βρεφοκρατούσα
στο εξωνάρθηκα μπροστά
λάμπει η Ελεούσα..
Φωτός η πρώτη γέννηση ,
σπεύδει στο παρεκκλήσι
Ηγούμενος για το κλείδι ,
την πύλη σου ανοίξει.
Κτυπά η άχραντος καρδιά
και από πολλή αγάπη,
εις τον Ηγούμενο μιλά
ίσως ακούσει κάτι.
” Τις πύλες μην ανοίξετε
σήμερον θα έρθουν πάλι
στο σπίτι μου οι πειρατές
κακό φέρουν και ζάλη…”
Οι χείρες, οι Πανάχραντες
Πλάστη μου και Σωτήρα
στο πρόσωπο κινήθηκαν
το στόμα να σφαλίσουν.
” Μη τους φυλάς Μανούλα μου
γιατί έχουν αμαρτήσει
και είναι ο πόνος κλίμακα
η μάνδρα να αγρυπνήσει.”
Τις πύλες μην ανοίξετε
είπε η Μάνα πάλι ,
ας, το κλειδί στη θέση του
στα τείχη τρέξτε πάλι..
Οι μοναχοί σου με σταυρό
στα τείχη πολεμάνε.
Ο πειρασμός φεύγει , μακριά
την Μάνα προσκυνάνε.
Αχειροποίητος η εικών
μα και Παραμυθία,
είναι η νέα μορφή
Πάνσεπτη μα και Θεία..
Παράκληση παρασκευή
τελείται δια βίου, εις τη Βατοπαιδίου.
Στου Θαύματος ανάμνηση
πανήγυρης 21, του Ιανουαρίου.
Σήμερα εις την ποίμνη Σου
Δέσποινα ήρθαν πάλι
οι “πειρατές”και έφεραν
Παραμυθία μου, ζάλη.
Παραμυθία δάκρυσε
εις τη Βατοπαιδίου.
Προστάτευσε τα τέκνα σου
από εχθρού και πολεμίου..
Μνάσων, ο παλαιός μαθητής.
