Δυστυχώς οι νέοι μας σήμερα είναι…

 Αν θελήσει κανείς να υποκαταστήσει τα αποσιωπητικά του τίτλου μας με την καταγραφή όλων εκείνων των αρνητικών σχολίων που διατυπώνονται για τους σημερινούς νέους μας, δεν θα βρει άκρη.

Κανείς βέβαια από τους κριτές, και κυρίως από εκείνους που διακρίνονται για την αυστηρότητα τους, δεν συλλογιέται ότι και αυτός, όταν ήταν νέος, άκουγε ανάλογες επικρίσεις για τη γενιά του από τους παλαιότερους. Δεν βρίσκεται όμως εδώ το θέμα. Ούτε ακόμη βρίσκεται στην ευθεία κριτική για τα ελαττώματα των σημερινών νέων. Οι αρνητικές αξιολογήσεις αυτού του είδους έχουν συχνά το μειονέκτημα να διακρίνονται από πολύ υποκειμενισμό. Έτσι κρίνουν τη συμπεριφορά των νέων σε σχέση με την αντίστοιχη συμπεριφορά των παλαιοτέρων, και δεν κρίνουν αυτή την ίδια τη συμπεριφορά των νέων μέσα στα δικά τους δεδομένα της ζωής.

Έτσι οι παλαιότεροι επιμένουν στην άποψη ότι στο παρελθόν οι νέοι, κατά γενικό κανόνα, ήταν οπωσδήποτε καλύτεροι από τους σημερινούς. Κι αν ορισμένοι από τους επικριτές διατηρούν κάποια επιφύλαξη απέναντι σε μια τόσο γενικόλογη τοποθέτηση, δεν παύουν και εκείνοι να παρατηρούν ότι, εν πάση περιπτώσει, η κακή συμπεριφορά των νέων στην α ή β εκδήλωση του τρόπου ζωής τους δεν είχε ποτέ το προηγούμενο της στο παρελθόν!

Είναι άραγε τα πράγματα έτσι; Σε τέτοιες περιπτώσεις διαπιστώνει κανείς το πόσο χρήσιμη είναι η γνώση της ιστορίας. Μας αρκεί για το θέμα μας μια σύντομη περιγραφή της νεολαίας του τέταρτου αιώνα μ.Χ. Στην αρχή γίνεται λόγος για τη συνήθεια των νέων να παρασύρονται από τη μόδα, κυρίως όταν αυτή ξεπερνάει κάποια όρια και φτάνει, για παράδειγμα, στη σύγχυση των ιδιαιτεροτήτων ντυσίματος των δυο φύλων, ή φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη η δαπάνη που απαιτείται για την ικανοποίησή της.

Συγκεκριμένα για τη δεύτερη περίπτωση διαβάζουμε τα έξης πολύ ενδιαφέροντα: «Ο νέος που έχει κυριευθεί από τη μανία αυτή και συνήθισε να ασχολείται με τέτοια πράγματα, από ρούχα μέχρι οτιδήποτε άλλο σχετικό, χρειάζεται να ξοδεύει πολλά χρήματα, πράγμα που σημαίνει αντίστοιχα ότι πρέπει να έχει και ανάλογα έσοδα. Κι αν τύχει να έχει γενναιόδωρο πατέρα, τόσο το χειρότερο, γιατί γίνεται περισσότερο αιχμάλωτος στην κακή αύτη συνήθεια, εφ’ όσον με τον τρόπο αυτό ενισχύεται ακόμη περισσότερο η επιθυμία του. Αν πάλι έχει πατέρα σφιχτοχέρη, αναγκάζεται να κάνει ανεπίτρεπτα πράγματα, ώστε να βρίσκει τα χρήματα που απαιτούνται για τις αντίστοιχες δαπάνες. Κάτι τέτοια οδήγησαν πολλούς νέους να πουλήσουν τα νιάτα τους και να γίνουν παράσιτα των πλουσίων, ενώ άλλους να υπομείνουν άλλου είδους αναξιοπρεπείς υπηρεσίες. Κι όλα αυτά ως αντάλλαγμα για την ικανοποίηση τέτοιου είδους επιθυμιών».

(Ηλία Α. Βουλγαράκη, «Στιγμιότυπα από την εποχή των Πατέρων». Εκδ. Αρμός)