Χριστούγεννα χωρίς Χριστό;

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Βρίσκομαι στο Μόντρεαλ εδώ και είκοσι χρόνια. Εδώ απο το 1990 και εντεύθεν ανακάλυψα τη χαρά των χριστουγεννιάτικων στολισμών, των δώρων και των φώτων, που απο τις αρχές Δεκεμβρίου λάμπουν σα ζαχαρωτά φωτίζοντας το λευκό πέπλο του χιονιού κατα τις ασέληνες μακριές νύχτες του χειμώνα. 

Πέρασα απο το παραλήρημα της γορτινής χαράς (στην οποία συμμετείχε επι 15 χρόνια η αδελφή μου με τους ερχομούς της εδώ) στην πλήρη άρνηση να γιορτάσω τα Χριστούγεννα με φώτα και καλούδια. Φέτος , μια πενταετία μετά την ξαφνική φυγή της, αποφάσισα να κοιτάξω πάλι κατάματα τις γιορτές, γιατι «η ζωή κυλάει δίχως να κοιτάει τη δική μας μελαγχολία» όπως έγραψε κάποτε ο Σαββόπουλος.

Ετσι, λοιπόν, μπήκα ξανά στη διαδικασία της αγοράς των δώρων, στις Χριστουγεννιάτικες εξόδους, στο γύρισμα ανα τα εμπορικά κέντρα της πόλης μου. Και ανακάλυψα- φεύ!- ότι ενώ εγώ είχα αποσυρθεί όλα αυτά τα χρόνια απο τους γιορτασμούς για καθαρά προσωπικούς λόγους, η πόλη μετάβαλε τη γιορτινή της ατμόσφαιρα σε μια υποτονική επετειακή εποχή, όπου τίποτε δε λάμπει όπως παλιά.

Το εμπορικό κέντρο της γειτονιάς μου, που ήταν ντυμένο και στολισμένο απ΄έξω με χιλιάδες φώτα και λαμπιόνια, είναι σιωπηρά σκοτεινό τις νύχτες της Χριστουγεννιάτικης περιόδου. Μέσα, μετα βίας υπάρχουν κάποια Χριστουγεννιάτικα στολίδια και ούτε ένα στολισμένο δέντρο.

Ρώτησα να μάθω την αιτία αυτής της εξώφθαλμης απουσίας της γιορτινής ατμόσφαιρας και άκουσα αυτό που υποπτευόμουν. Πως ζούμε, λέει, σε μια πολυπολιτιστική χώρα, όπου πρέπει να σεβόμαστε τα έθιμα των άλλων και να μην προκαλούμε με την έντονη προβολή της Χριστουγεννιάτικης γιορτής μας.

Με έπιασε τεταρταίος πυρετός, θυμός, λύπη και μια διάθεση απαισιοδοξίας. Εμείς, στο βορεινό Κεμπέκ, όπου το 90% του πληθυσμού μας είναι Ρωμαιοκαθολικοί, Προστάντες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εμείς ντρεπόμαστε να δείχνουμε τη μεγαλύτερη γιορτή του θρησκευτικού πολιτισμού μας, τη Γέννηση του Χριστού, που φέρνει το μήνυμα της πιο ανθρωπιστικής και αγαπητικής θρησκείας της ιστορίας του κόσμου.

Εμείς σκύβουμε το κεφάλι απέναντι στις άλλες εθνικές κοινότητες, που δεν αποτελούν ούτε το 10%. Εμείς προσπαθούμε να δείξουμε ανοχή στους αλλόθρησκους καταργώντας τα ιστορικά μας έθιμα.

Δεν είμαι μισαλλόδοξη, αντίθετα κατανοώ τις ιδιαιτερότητες των άλλων πολιτισμών και των θρησκειών, αλλά αγανακτώ με την πολιτική να κρύβουμε τη χριστιανική μας ταυτότητα για να μην ενοχλούνται οι λίγοι, οι διαφορετικοί. Εγώ, πάντως, δεν είδα τους Εβραίους εδώ στο Μόντρεαλ να χαμηλώνουν τα φώτα στο Χάνακα ούτε τις Μουσουλμάνες να βγάζουν το τσεμπέρι τους στην καθημερινότητα του δυτικού κόσμου.

Ειλικρινά, θλίβομαι και λυπούμαι που η χαρά των Χριστουγέννων στο Κεμπέκ , αυτή η ζαχαρωτή χαρά, ολοένα και περισσότερο συμπιέζεται απο το σύνθημα του «πολιτικα σωστού».

Ως Ελληνίδα και ως Ορθόδοξη Χριστιανή θέλω να διατρανώσω την απόφασή μου να γιορτάζω φωναχτά τα Χριστούγεννα, ημέρα γέννησης του Χριστού και παράλληλα ενός θρησκευτικού πολιτισμού που διδάσκει την αγάπη, τη θυσία και την αλληλεγγύη σε ένα κόσμο, που περισσότερο απο ποτέ έχει ανάγκη την ουμανιστική προσέγγιση της ζωής.

Το σπίτι μου έχει στολιστεί γιορτινά, το τραπέζι μου θα φιλοξενήσει αγαπητικά φίλους αυτή την Παραμονή των Χριστουγέννων, όπου θα ανταλλάξουμε δώρα κάτω απο το φωτισμένο με λαμπιόνια δέντρο μας. Θα τριγυρίσω σε όλα τα πάρτυ και τις γιορτές που με καλούν και θα το απολαύσω.

Καλά Χριστούγεννα και μη φοβάστε να το πείτε! Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ναι;

Πηγή: Greek American News Agency