Αργία μήτηρ πάσης κακίας…

Όσο κοινότυπο και να φαίνεται το αρχαίο ρητό, το οποίο όλοι μας το έχουμε μάθει από τα σχολικά μας χρόνια, παρ΄ όλα αυτά δυστυχώς δεν έχει εμπεδωθεί από πολλούς από έμας, αλλά και από την διοίκηση.

Το μεγάλο πρόβλημα των φυλακισμένων είναι οι ατελείωτες «χαμένες» ώρες μέσα στην φυλακή. Ναι, υπάρχουν προγράμματα επαγγελματικής επιμόρφωσης (για λίγους) και σχολεία (ιδίως για ανηλίκους). Δεν φτάνουν αυτά όμως. Η απογοήτευση, η αίσθηση ότι είσαι άχρηστος, η κατάθλιψη θα μπορούσαν να εξαλειφθούν ή να μειωθούν πολύ, εάν ο φυλακισμένος είχε κάποια εργασία και από αυτή αποκτούσε ένα μικρό εισόδημα, που το μισό θα μπορούσε να το κατανάλωση στην φυλακή και το άλλο μισό υποχρεωτικά θα το ελάμβανε μαζί με το αποφυλακιστήριό του. Σήμερα, κάποιοι που έχουν ειδικές δεξιότητες κατασκευάζουν χειροτεχνήματα. Κάποιοι άλλοι κάνουν μεροκάματα, δουλεύουν, δηλαδή, στην φυλακή (όταν χρειάζεται) και υπολογίζεται η 1 ημέρα κράτησης σαν 2.

Καλό είναι το μέτρο, αλλά πρέπει να εξειδικευθεί. Εάν δε κάποιος φυλακισμένος είναι αγράμματος, θα πρέπει να παρακολουθη μαθήματα Δημοτικού.

Δεν μπορεί κάποιος να έχει πέραση 8 ή και 10 και πλέον χρόνια της ζωης του στη φυλακή, να μην έχει ασχοληθή με τίποτε όλα αυτά τα χρόνια και να μην έχει ένα μικρό κομπόδεμα, τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό μετά την αποφυλάκισή του.

Ας μας απασχόληση σοβαρά το ζήτημα. Κυρίως την πολιτεία, θα βρούμε κάποια λύση. Ίσως όχι την ιδανική. Να γίνη, όμως, μια αρχή. Γνωρίζουμε ότι είναι σύνθετο το πρόβλημα. Είναι χωροταξικό, ασφαλείας, επιτήρησης, διάθεσης προϊόντων.

Είναι σοβαρό το θέμα. Άς γίνη κάτι. Τότε η οργή των φυλακισμένων θα μαλακώση, θα νοιώσουν δημιουργικοί, όχι «απόκληροι» της κοινωνίας και θα έχη δημιουργηθή το υπόστρωμα για την ομαλή επανένταξή τους στην κοινωνία.

Πηγή: Περιοδικό «Φίλοι Φυλακισμένων», Σύλλογος Συμπαράστασης Κρατουμένων «Ο Ονήσιμος», Τεύχος 10ο, Αθήνα, Φθινόπωρο-Χειμώνας 2009-12-04