Η Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνας Άνδρου (Μέρος 3ο)

Συνέχεια από (2)

Το έργο της Μονής και τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας

Θαύματα της Αγίας Μαρίνας δε γίνονται μόνο σε παιδιά αλλά και σε μεγάλους ανθρώπους, που επικαλούνται τ’ όνομα της Αγίας.

4ο

Το θαύμα του Κυριάκου Κουρούμουνου από την Αραδίππου, στις 25/3/2006.

Ο Κυριάκος επρόκειτο να κάνει μια εγχείρηση στο πόδι και εισήχθην στο νοσοκομείο την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο ίδιος:

“Μετά την εκκλησία πήγα στο νοσοκομείο μαζί με την κόρη μου, που είναι νοσοκόμα. Μου έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις και όταν πήγα στο δωμάτιο μου, πήρα τηλέφωνο στο μοναστήρι να αναφέρω ότι θα κάνω εγχείρηση.

Οι πατέρες με καθησύχασαν και μου είπαν, ότι θα προσευχηθούν και όλα θα πάνε καλά.

Έκλεισα το τηλέφωνο και πλάγιασα να ξεκουραστώ, διότι δεν το κρύβω είχα μεγάλο φόβο, επειδή το πόδι μου ήταν σε άθλια κατάσταση από προηγούμενες εγχειρήσεις. Άρχισα να καλώ τους Αγίους να με βοηθήσουν και ιδιαιτέρως την Αγία Μαρίνα που πολύ την ευλαβούμαι.

Δευτέρα πρωί 27 Μαρτίου, ετοιμάστηκα, έκανα το Σταυρό μου και ξεκινήσαμε για το χειρουργείο, ξαπλωμένος πάνω σ’ ένα τρόλεϊ. Μπήκαμε στον προθάλαμο του χειρουργείου περιμένοντας τις τελευταίες διαδικασίες. Αφού ετοιμάστηκαν όλα πήραμε το δρόμο για το χειρουργείο. Πίσω η κόρη μου, μπροστά ένας νοσοκόμος και στο πλάι μία νοσοκόμα ντυμένη με τ’ άσπρα. Με έβαλαν στο χειρουργικό τραπέζι και άρχισαν τις ετοιμασίες. Η νοσοκόμα με τ’ άσπρα παρούσα. Η αναισθησιολόγος έτοιμη να μου βάλει την ένεση στο σπόνδυλο, επειδή έχω πρόβλημα με τον αυχένα μου και δεν έπρεπε να κοιμηθώ. Η κόρη μου από δεξιά και η Νοσοκόμα με τ’ άσπρα από αριστερά με έσκυψαν και μου έβαλαν την ένεση. Δεν πόνεσα καθόλου, μόνο ένα μικρό τσίμπημα. Τότε μου λέει η νοσοκόμα με τ’ άσπρα σχεδόν στ’ αυτί: “Μη φοβάσαι θα γίνεις καλά”. Με ξάπλωσαν, μου έβαλαν ορρούς, καρδιογράφο και άρχισαν την εγχείρηση. Βάλανε έναν παραβάν μπροστά μου να μην βλέπω. Η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν ήθελα να μου κάνει ένεση να κοιμηθώ λίγο να μην ακούω τα εργαλεία, αλλά εγώ αρνήθηκα.

Άρχισε η εγχείρηση, η οποία είχε διάρκεια ενάμιση ώρα. Κοίταζα την νοσοκόμα με τ’ άσπρα, ήταν δίπλα στην κόρη μου, τότε μου λέει ο γιατρός:

“Κυριάκο τελειώσαμε, Δόξα σοι ο Θεός, όλα πήγαν καλά”.

Με έβαλαν στο τρόλεϊ και με πήγανε στον άλλο θάλαμο για ακτινογραφίες και για να συνέλθω από την τοπική νάρκωση.

Μόλις φύγαμε από το χειρουργείο, τη νοσοκόμα με τ’ άσπρα δεν την ξαναείδα. Με πήραν στον 5ο όροφο στο δωμάτιο 7. Μου έβαλαν τ’ απαραίτητα (ορούς κτλ) και με άφησαν να ξεκουραστώ. Δίπλα μου δικά μου πρόσωπα. Κύλησε η μέρα σιγά σιγά.

Ξημερώνοντας άρχισαν οι νοσοκόμες και οι νοσοκόμοι να πηγαινοέρχονται, να βγάλουν αίμα για αναλύσεις.

Γύρω στις 10:00 π.μ. έρχονται με μια μπουκάλα αίμα. Ρωτώ τι συμβαίνει. Μου είπαν ότι έπρεπε να βάλουν λίγο αίμα. Τότε άρχισα και πάλι να παρακαλώ τους Αγίους και φυσικά την Αγία Μαρίνα. Έκλεισα τα μάτια μου να ξεκουραστώ και τότε είχα την επίσκεψη της νοσοκόμας με τ’ άσπρα και μου λέει: “Θα πάνε όλα καλά, ήμουν στο χειρουργείο μαζί σου”την ρωτώ ποια είσαι και μου απαντά: “Ήλθα από μακριά εκεί που έρχεσαι και συ !” Τότε άνοιξα τα μάτια μου και την είδα να φεύγει προς τον διάδρομο. Ρώτησα τον διπλανό μου αν είδε καμιά νοσοκόμα να φεύγει και μου απάντησε αρνητικά. Μετά ήλθε η sister να κοιτάξει το αίμα και τους ορούς και τη ρώτησα αν στο χειρουργείο μπαίνουν και νοσοκόμες με άσπρα ρούχα. Τότε σηκώθηκε όρθια έκανε τον Σταυρό της και μου λέει: “Εσύ κάτι είδες. Ποιαν Αγία παρακάλεσες; “Της είπα πολλούς Αγίους αλλά και την Αγία Μαρίνα στην Άνδρο.

Δοξάζω το Θεό και την Αγία Μαρίνα, που με τη χάριν της πιστεύω, ότι θα γίνω καλά.

5ο

Ονομάζομαι Θέλμα και κατάγομαι από την Κύπρο. Εγώ άκουσα για το μοναστήρι της Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο το 1999, όπου αντιμετώπιζα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Ήταν Οκτώβριος του ίδιου έτους, όταν άρχισα να χάνω σιγά-σιγά τη φωνή μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω, είχα πρόβλημα με τις φωνητικές μου χορδές. Επισκέφθηκα πολλούς ειδήμονες γιατρούς στην Κύπρο και συνεχώς μου έλεγαν ότι έβρισκαν κάτι πάνω στη χορδή, όμως δεν εξακρίβωναν τι ήταν ακριβώς.

Μετά από τρεις μήνες με οδήγησαν στο χειρουργείο και μετά από μια χειρουργική επέμβαση στη χορδή η φωνή μου χειροτέρευε και συνάμα δημιουργήθηκε και βραχνάδα στην ομιλία.

Το Ιανουάριο του 2000 οι Κύπριοι γιατροί αποφάνθηκαν. Το πόρισμα τους ήταν καρκίνος στη χορδή.

Παράλληλα, αφού πέρασαν πέντε μήνες αγωνίας, άγχους και ταλαιπωρίας καταλήξαμε μέσω του Υπουργείου Υγείας στην Αγγλία. Συγκεκριμένα στο New-Castle, Free man hospital, όπου οι γιατροί ειδικεύονται σε ότι έχει σχέση με την ανθρώπινη φωνή.

Μια βδομάδα, λοιπόν, πριν ξεκινήσω από την Κύπρο για την Αγγλία άκουσα για το μοναστήρι της Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και τηλεφώνησα. Ο γέροντας μου είπε χαρακτηριστικά:

«Θα πας στην Αγγλία παιδί μου, ότι σου είπαν οι γιατροί στην Κύπρο είναι λάθος. Δεν θα κάνεις εγχείρηση, θα επιστρέψεις καλά “.

Έτσι κι έγινε. Έφτασα στην Αγγλία με το σύζυγό μου, ο οποίος αυτές τις δύσκολες ώρες με στήριξε ψυχολογικά, ηθικά και μ’ έκανε να βρω δύναμη να συνεχίσω σ’ αυτό το λαβύρινθο του άγχους στον οποίο ζούσα.

Οι γιατροί στην Αγγλία μου ανακοίνωσαν μετά από πάμπολλες εξετάσεις, αναλύσεις, ακτινογραφίες, ότι οι Κύπριοι συνάδελφοι τους έκαναν λάθος διάγνωση. Η βραχνάδα στη φωνή μου δημιουργήθηκε από την επέμβαση στην Κύπρο.

Μ’ αυτό τον τρόπο η Αγία Μαρίνα έκανε το θαύμα της.

Έτσι το 2003 επισκέφθηκα το μοναστήρι οικογενειακώς και προσκύνησα με μεγάλη χαρά και αγαλλίαση τη θαυματουργική της εικόνα.

Τώρα 2007 είμαι καλά και το χρωστώ στην Αγία Μαρίνα της Άνδρου.

6ο

Ανδρέας Τρίφωνος, Τραχώνι Λεμεσού-Κύπρος

Θα ήθελα και εγώ να εξιστορήσω τη δικιά μου προσωπική μαρτυρία για την παρουσία και βοήθεια της Αγίας Μαρίνας.

Είχα χειρουργηθεί δυο φορές στο σπόνδυλο, 2001 και 2004. Δυστυχώς, όμως, το πρόβλημα μου εξακολουθούσε να υπάρχει. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Μετά από εξετάσεις που είχα κάνει αποφασίστηκε ότι έπρεπε να χειρουργηθώ ξανά.

Η επέμβαση αποφασίστηκε για τις 23/3/2006. Στη συνέχεια όμως ακυρώθηκε, για λόγους υγείας και ορίστηκε τελικά για τις 23/5/2006.

Η μέρα του χειρουργείου έφθασε. Βρισκόμουν ξαπλωμένος σ’ ένα τρόλεϊ στον προθάλαμο του χειρουργείου, ώσπου μια νοσοκόμα ντυμένη στ’ άσπρα με παράλαβε και με οδήγησε στο χειρουργικό τραπέζι. Παρόλο που η νάρκωση ήταν ολική συνέχισα να βλέπω τη νοσοκόμα να συμμετέχει στην επέμβαση μαζί με τους γιατρούς. Στην πορεία της εγχείρισης αποφασίστηκε να γίνει σπονδυλοδεσία, έξι σπονδύλους.

Η εγχείρηση τέλειωσε, εντούτοις η νοσοκόμα εξακολουθούσε να ήταν άγνωστη μέχρις ότου αναγνώρισα το πρόσωπό της στην εικόνα της Αγίας Μαρίνας.

7ο

Με λένε Δημητρούλα Υφαντή το γένος Κάβουρα.

Ήταν καλοκαίρι, 13/7/2005, και βρισκόμουν στην Άνδρο μαζί με την κόρη μου, Ιουστίνα για να ζωγραφίσουμε στο μοναστήρι της Αγίας Μαρίνας, το παρεκκλήσιο της Αγίας Παρασκευής και το αρχονταρίκι της Μονής.

Το μεσημέρι μετά τη δουλειά, τρώγαμε μαζί με τους μοναχούς και τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής. Δεν γνώριζα μέχρι στιγμής ούτε την ιστορία του μοναστηριού, ούτε πολλά για τον βίο της Αγίας Μαρίνας. Η φιλοξενία μάλιστα, ήταν θαυμαστή, που ένιωθα την ανάγκη να τους την ανταποδώσω εάν έρχονταν ποτέ στην Αθήνα για δουλειές, φιλοξενώντας τους στο σπίτι μου.

Ο γέροντας, όμως, μου εξήγησε πως η φιλοξενία δεν ήταν μόνο προσωπική αλλά και εντολή της Αγίας, η οποία ήθελε οι προσκυνητές να κοιμούνται, να τρώνε, να φιλοξενούνται, χωρίς καμία επιβάρυνση. Στη συνέχεια με ρώτησε για την οικογένειά μου και με πολύ ενδιαφέρον για την υγεία μου.

Ανέφερα στο γέροντα, λοιπόν, ότι εδώ και τρία χρόνια έχω έναν όγκο στον αριστερό μαστό, ο οποίος έχει το μέγεθος καρυδιού και ήταν πια ορατός και με το μάτι. Δεν είχα σκοπό , όμως, να ασχοληθώ περαιτέρω με αυτό το πρόβλημα, γιατί και να ήθελα μου ήταν αδύνατο, από τη στιγμή που είχα να φροντίζω τον σύζυγό μου, ο οποίος είχε περάσει έμφραγμα του μυοκαρδίου αλλά και αιμορραγικό εγκεφαλικό, το οποίο του έχει αφήσει 70% αναπηρία και ζει με τη βοήθεια του Αγίου Εφραίμ, όπως επίσης και τον ανύπανδρο αδελφό μου, ο οποίος είχε καρκίνο στον πνεύμονα, μα και πολλά άλλα προβλήματα, τα οποία με εμπόδιζαν.

Με το ζόρι, μάλιστα, έκανα μαστογραφία λόγω της πίεσης των παιδιών μου. Είπα, λοιπόν, στο γέροντα Κυπριανό πως αυτό που παρακαλούσα τον Θεό, ήταν να με κάνει καλύτερο άνθρωπο, γιατί πριν γνωρίσω τον Θεό η ζωή μου δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, και πως δεν με φόβιζε η ασθένεια του σώματος όσο της ψυχής μου.

Με καθησύχασε όμως, πως θα πάνε όλα καλά! Για την δουλειά μας στο μοναστήρι χρειάστηκαν μόνο τρεις μέρες, πράγμα αξιοθαύμαστο, να τελειώσουμε τόσο γρήγορα. Κάθε πρωί, παρακολουθούσα την θεία Λειτουργία και μετά εργαζόμουν.

Την τρίτη μέρα κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, συγκεκριμένα την ώρα που περνούσαν από μπροστά μου τα Άγια, νιώθω έναν δυνατό και οξύ πόνο στην αριστερή μου πλευρά του στήθους που έφτανε μέχρι πίσω στην πλάτη. Ήταν μάλιστα τόσο δυνατός, που ένιωθα πως θα πάθω κακό και θα πεθάνω μέσα στην εκκλησία. Ο πόνος κράτησε γύρω στα πέντε με δέκα λεπτά και σιγά σιγά πέρασε.

Τέλειωσε η Θεία Λειτουργία και πήγα να συνεχίσω την εργασία μου, γιατί το απόγευμα θα φεύγαμε. Ήταν τρεις το μεσημέρι, όταν χαιρετήσαμε τους μοναχούς και τον Ηγούμενο, ο οποίος μου είπε ότι θα τα ξαναπούμε στην γιορτή της Αγίας που ήταν σε λίγες μέρες.

Του είπα όμως, ότι δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, γιατί εκείνη την περίοδο θα βρισκόμουν στην Πελοπόννησο για δουλειά, αλλά εκείνος επέμενε πως θα βλεπόμασταν πάλι στη γιορτή της.

Πήραμε με την κόρη μου το απογευματινό καράβι και λίγο πριν φτάσαμε στο λιμάνι της Ραφήνας. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα έντονα ότι πρέπει να βάλω το χέρι στο στήθος μου, στο σημείο του όγκου.

Συγκλονισμένη διαπίστωσα, ότι ο όγκος δεν υπήρχε πια. Η Αγία Μαρίνα με είχε εγχειρήσει μέσα στο Ναό της, την ώρα της Θείας Λειτουργείας. Η αίσθηση, που είχα για τις επόμενες μέρες ήταν ένα νυστέρι να μου έχει καθαρίσει το σημείο, που ήταν ο όγκος, όπως και ένας γλυκός πόνος.

Από το Μοναστήρι της είχα αγοράσει το φυλαχτό της, το οποίο το φορούσα μαζί με το σταυρό μου. Αντί λοιπόν, σύμφωνα με το νόμο της βαρύτητας το βάρος να το κρατά μαζί με το σταυρό κρεμμασμένο στο λαιμό μου, αυτό ήταν κολλημένο για τις επόμενες μέρες αριστερά στο σημείο, που με είχε εγχειρήσει η Αγία, χωρίς να πέφτει μέρα νύχτα και διαρκώς ευωδίαζε, όπως το Άγιο Λείψανό της.

Την ημέρα της εορτής της , ήμουν εκεί, για να την ευχαριστήσω για το θαύμα της.

Οι ευεργεσίες της, δε σταμάτησαν εκεί, αφού συνέχισε να βοηθάει και άλλα μέλη της οικογένειάς μου.

Συνεχίζεται…