Δειλινό

Ω δειλινό, αξέχαστη της φύσης ζωγραφιά

που είχα γλυκομεθύση

Στη θύμησή μου ακόμη προβάλλεις ομορφιά

σκορπώντας λούλουδα στη φύση.

Όμως αν είτανε ξανά πλάνο να σ’ αντικρύσω,

στην εκκλησούλα, κεί μακρηά…

όντας γλυκά κελάρυζε το ρέμμα εκεί πίσω

στην καταπράσινη πλαγιά

κι αξένιαστα να ζήσω. Με πέρασες

[γοργό και συ]

σαν ένα παραμύθι.

Μόν’ απ’ το νου δεν μπόρεσες να σβύσης τη χρυσή

εικόνα σου π’ εστήθη.

Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης (1912-1994)

Αφιερωμένο στα πανέμορφα χωριά της Ελλάδος