Η δυσλεξία ταιριάζει στους έξυπνους

Από την Ανθή Δοξιάδη

Η έγκαιρη διάγνωση μιας μαθησιακής δυσκολίας, όπως η δυσλεξία, είναι το «κλειδί» που θα οδηγήσει τους γονείς να βοηθήσουν το παιδί τους. Και να καταλάβουν ότι δεν είναι θέμα χαμηλής νοημοσύνης -ίσα ίσα το αντίθετο

Η δυσλεξία είναι ένα είδος μαθησιακής δυσκολίας. Ο Αϊνστάιν ήταν δυσλεξικός. Αλλά και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Φλομπέρ, ο Γέιτς, ο Εντισον, ο Πικάσο, ο Τζον Κένεντι, ο Τσόρτσιλ, ο Χένρι Φορντ, ο Ροκφέλερ, ο Ρίτσαρντ Μπράνσον, η Αγκάθα Κρίστι, ο Τζον Λένον και πολλοί άλλοι ιδιοφυείς στον τομέα τους άνθρωποι.

Πιο παλιά, τα δυσλεξικά παιδιά, που χωρίς επίσημη διάγνωση δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά στο σχολείο, τα λέγαμε τεμπέληδες, κουτά, αργόστροφα, αδιάφορα, πεισματάρικα και άλλα, που κατέληγαν στο «δεν παίρνει από γράμματα, γιατί δεν θέλει, δεν προσπαθεί».

Τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Τα παιδιά που έχουν δυσλεξία είναι συνήθως ιδιαίτερα έξυπνα. Απλώς μοιάζει σαν να είναι διαφορετικά συνδεδεμένα τα «καλώδια» -ας το πούμε έτσι- στον εγκέφαλό τους ή πάντως όχι όπως των άλλων παιδιών. Η δυσλεξία δεν είναι αρρώστια, δεν χρειάζεται εγχείρηση ή φαρμακευτική αγωγή. Και δεν είναι ψυχολογική δυσκολία. Πρέπει όμως να γίνει παρέμβαση και το παιδί να βοηθηθεί εγκαίρως.

Γονείς και δάσκαλοι πρέπει να θυμούνται δύο βασικά πράγματα για να βοηθήσουν τα παιδιά: πρώτον, πρέπει να φροντίσουν να γίνει εγκαίρως η διάγνωση. Η πρώτη δημοτικού είναι η τέλεια στιγμή. Και δεύτερον, ο μεγάλος κίνδυνος του να μη διαγνωσθεί εγκαίρως αυτό το πρόβλημα είναι να καταστραφεί η εικόνα που έχουν τα παιδιά για τον εαυτό τους, αφού αυτή η εικόνα, επί 12 χρόνια, ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την επίδοσή τους στο σχολείο. Πώς να εξηγήσει ένα μικρό παιδί ότι οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες μαθαίνουν και διαβάζουν τις λέξεις γρήγορα; Οτι θυμούνται εύκολα πόσο κάνει τρία και δύο και δεν το μετρούν στα δάχτυλα στο τέλος της δευτέρας δημοτικού; Πώς να εξηγήσουν ότι έγραψαν με κόπο μισή σελίδα έκθεση (ενώ οι άλλοι είχαν γράψει δύο) και ότι αυτή η μισή σελίδα είναι γεμάτη κόκκινες διορθώσεις; Είμαι κι εγώ δυσλεξική, παρ’ όλο που οι φίλοι μου λένε ότι δεν… μου φαίνεται. Ναι, έχω βρει κι εγώ τις άκρες μου. Θυμάμαι όμως σαν χτες να κοιτάζω τη μισή σελίδα μου της έκθεσης κατακόκκινη από τις διορθώσεις και να με πιάνει απελπισία. Μου φαινόταν σαν ματωμένη.

Ο μεγάλος κίνδυνος λοιπόν με αυτά τα παιδιά είναι να χαλάσει η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Και μετά χαθήκαμε. Χαθήκανε, δηλαδή. Από αυτό το αίσθημα δύσκολα συνέρχεται ο άνθρωπος -μικρός ή μεγάλος. Ενώ η δυσλεξία αντιμετωπίζεται μια χαρά. Προσέξτε, δεν περνάει, αλλά με τον σωστό χειρισμό, επιμονή και υπομονή, το παιδί βρίσκει τρόπους πρακτικούς να τα βγάλει πέρα. Να ισορροπήσει, να προχωρήσει και να διαπρέψει. Το πρόβλημά μας δηλαδή είναι, ας πούμε, τεχνικό. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εξυπνάδα και δεν είναι συναισθηματικό, ψυχολογικό πρόβλημα. Μπορεί να καταλήξει να δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα συμπεριφοράς, αλλά αυτά είναι το αποτέλεσμα του μη διαγνωσμένου προβλήματος.

Την άλλη φορά θα κουβεντιάσουμε για τα σημάδια που μπορεί να σημαίνουν μαθησιακή δυσκολία. Ως τότε να πούμε μόνο το εξής: όποιο παιδί δεν τα πάει καλά στο σχολείο, δεν θα πει ότι αναγκαστικά έχει αυτό το πρόβλημα. Αν πάρουμε δέκα παιδιά που δυσκολεύονται στη μάθηση, το πιθανότερο είναι ότι θα έχουμε δέκα διαφορετικούς λόγους που τα παιδιά αυτά δεν μαθαίνουν. Το ένα γιατί είναι υπερκινητικό, το άλλο γιατί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, το άλλο γιατί πεινάει, το άλλο γιατί το απασχολεί κάτι κακό που γίνεται σπίτι του ή μέσα του. Ενα από αυτά τα δέκα μπορεί να έχει πρόβλημα δυσλεξίας.

Πηγή: http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_womgossip_1_21/10/2009_303466