…Αλλά εγώ θέλω ένα πατέρα με καρδιά!

«Ένα αληθινό σπιτικό, φτιάχνεται μέρα με τη μέρα. Δεν αγοράζεται».
JOYCE MAYNARD
(Προτάσεις προς τους γονείς)

• Ας προσπαθήσουμε να παραδεχόμαστε με λεβεντιά και ειλικρίνεια τα λάθη μας. Ας σταθούμε κι ας σκεφτούμε πόσες άραγε φορές έχουμε ζητήσει συγγνώμη από τον σύντροφο μας και από το παιδί μας, που πικράναμε με μία άδικη ή ακραία συμπεριφορά μας.

• Ας προσπαθήσουμε να καθιερώσουμε, από νωρίς στη ζωή των παιδιών, μια απαραβίαστη οικογενειακή βραδιά, χωρίς τηλεόραση, και χωρίς την παρουσία ξένων, για να κάνουμε μαζί με τα παιδιά κάτι που τα ευχαριστεί. Κάτι στο όποιο θα δραστηριοποιηθούν ευχάριστα ή και θα έχουν την πρωτοβουλία της προετοιμασίας του.

• Ας προσπαθήσουμε να καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι. Είναι η ευκαιρία να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και να δείξουμε στα παιδιά πως ευχαριστούμε τη Θεία Πρόνοια για όσα μας χαρίζει.

• Ας τους δίνουμε από νωρίς πρωτοβουλίες και υπευθυνότητες απέναντι στον εαυτό τους αλλά και απέναντι στην οικογένεια. Είναι χαρά να νιώσουν ότι προσφέρουν κάτι στους δικούς τους και βιώνουν έτσι την έννοια της αμοιβαιότητας, αποκτώντας ταυτόχρονα αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.

• Ας βάλουμε, από νωρίς και από κοινού, ορισμένους κανόνες στη ζωή του σπιτιού και στη συμπεριφορά μεταξύ μας, κανόνες που θα πρέπει να τηρήσουμε πρώτοι εμείς οι μεγάλοι, δείχνοντας έτσι ότι η αγάπη προς τους άλλους αλλά και προς τον εαυτό μας υπαγορεύει την πειθαρχία.

• Ας μην ξεχνάμε πως ο έπαινος, όπως και η παρατήρηση χρειάζονται, αλλά πρέπει να χρησιμοποιούνται από τους γονείς με μέτρο, σαν «αντιβιοτικά» και δικαιολογημένα. Σχετικά δε με την παρατήρηση, πρέπει να γίνεται με τον γονιό να κάθεται δίπλα στο παιδί του και να του κρατάει το χέρι. Στο σημείο αυτό, νομίζω πως αξίζει να επισημάνω ότι, αυτό μου το έδωσε να το καταλάβω, ο οκτάχρονος και μικροκαμωμένος Παύλος. Όταν κάποτε προσπάθησα να τον παρηγορήσω που ένιωθε κοντός, του είπα ότι, σε λίγα χρόνια, θα έχει ψηλώσει γιατί θα μοιάσει στον πατέρα του. «Λεν είναι ψηλός ο πατέρας σου;» τον ρώτησα. «Ψηλός λέει; Πολύ ψηλός. Και που να τον δείτε, κυρία, όταν με μαλώνει… Γίνεται γίγαντας!» μου απάντησε.

• Ας σταματήσουμε να επιβραβεύουμε μόνο τις επιδόσεις στα μαθήματα κι ας δώσουμε την αντίστοιχη αξία σε πράξεις που εκδηλώνουν καλωσύνη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ευσυνειδησία και ήθος.

• Ας υποβαθμίσουμε, με πράξεις όχι με λόγια, την αξία των υλικών αγαθών και ας καλλιεργήσουμε τη χαρά που φέρνουν στη ζωή μας κάποιες άλλες αξίες. Μια επίσκεψη σ’ ένα Ορφανοτροφείο ή σ’ ένα Νοσοκομείο Παίδων μπορεί να προκαλέσει υπέροχα συναισθήματα και θαυμάσιες ευκαιρίες για εκτίμηση της χαράς που φέρνει η χειρονομία μιας προσφοράς στον συνάνθρωπο. Επίσης, συνειδητοποιείται έτσι η ευγνωμοσύνη για τα δώρα της υγείας και της ασφάλειας της οικογενειακής θαλπωρής. Μπορεί, επίσης, να θεραπεύσει την πλήξη. την ανία και την καταναλωτική βουλιμία που μας βασανίζει.

• Ας προσπαθήσουμε, με όποιες προσωπικές θυσίες, να βρούμε τρόπους και δρόμους καρδίας για να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μας. Σε ώρες που υπάρχει ένταση και ο διάλογος γίνεται αδύνατος ή παρεκτρέπεται, ίσως, όπως έχει αναφερθεί και σε προηγούμενο κεφάλαιο, το να γράψουμε δύο ζεστά λόγια από την καρδιά σ’ ένα γράμμα που θα το βρει το παιδί μας κάτω από το μαξιλάρι του και θα το διαβάσει μόνο του μέσα στην ησυχία της νύχτας, να είναι η καταλυτική κίνηση που θα αποκαταστήσει τη «γέφυρα». Ίσως, στη συνέχεια, να μιμηθεί αυτή την κίνηση και το παιδί και να ανοίξει κι αυτό, με τη σειρά του, την καρδιά του σ’ ένα αντίστοιχο γράμμα προς τον πατέρα ή τη μάνα. Έχω ένα παράδειγμα ενός τέτοιου γράμματος που, μετά από προτροπή της μητέρας, έγραψε το δεκατετράχρονο αγόρι διαζευγμένων γονιών προς τον αδιάφορο πατέρα του, και πιστεύω ότι αξίζει να μεταφέρω εδώ κάποιες φράσεις του:

«Ειλικρινά, πατέρα, με απασχολούν οι σχέσεις μου μαζί σου. Οι συναντήσεις μας γίνονται συχνά αφορμή να δημιουργούνται καυγάδες μεταξύ μας και δεν το μπορώ. Γιατί, πατέρα;

Έχω προβλήματα και θέλω να το ξέρεις, πατέρα. Και αισθάνομαι σαν δειλός, άσχημος και φοβισμένος. Αλλά πώς να ζητήσω βοήθεια από σένα; Εσύ, πατέρα, εκτός από το φαγητό μου, τα ρούχα μου και τα μαθήματα μου, για τί άλλο ενδιαφέρεσαι; Θέλω να στο πω δυνατά ότι δεν είμαι μόνο στομάχι και σχολική τσάντα. Και, σε παρακαλώ, μη στέκεις τόσο μακριά μου. Μη με κάνεις να σε αποφεύγω, γιατί εγώ σ’ αγαπώ. Μου το είπες πολλές φορές, μου το λέει και η μάνα, και εγώ το καταλαβαίνω ότι κουράζεσαι για μένα, ότι σκοτώνεσαι στη δουλειά για μας. Το ξέρω και σ’ ευχαριστώ. Αλλά εγώ θέλω κι έναν πατέρα εδώ, με καρδιά, έναν πατέρα που να θέλει να με ακούσει χωρίς να μου κάνει μόνο και πάντα παρατηρήσεις και μαλώματα. Θέλω να μη σε φοβάμαι, αλλά να μπορώ να σου πω τα λάθη μου και να ξέρω ότι θα με βοηθήσεις να σηκωθώ, όταν θα έχω πέσει».

***

Τέλος, τις ώρες της μεγάλης αγωνίας, όταν όλα φαίνονται σκοτεινά και χαμένα, ας μην ξεχνάμε εμείς οι γονείς, ότι τα παιδιά μας είναι και παιδιά του επουράνιου Πατέρα. Ας προσευχόμαστε σ’ Αυτόν γι’ αυτά τα νιάτα που παραδέρνουν σε δύσκολους καιρούς. Ας προσευχόμαστε με πίστη και αισιοδοξία βαθιά στην καρδιά μας, αλλά ας προσευχόμαστε και μαζί τους, κρατώντας σφιχτά το χέρι τους μέσα στο δικό μας.

(Μερόπης Ν. Σπυροπούλου, Οικογένεια ώρα μηδέν; Εκδ. Αρχονταρίκι, Αθήνα 2007 σ.88-92)