Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (28)

Συνέχεια από (27)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

Επιστολή 20

Προς Μοναχό Παντελεήμονα

Άγιον Όρος, τη 26/9/1957.

Τω αγαπητώ μας παιδάκι Παντελεήμονι, ευχόμεθα διά την υγείαν σου, ηγαπημένο μου τέκνον.

Έλαβον την επιστολήν σου και πολύ εχάρην όπου είσαι καλά. Λυπάμαι όπου δεν σε έχω πλησίον μου να σε ομιλώ διά την προσευχήν, να διαφωτίζω τον καθαρόν σου νουν, να διαφωτίζης και εσύ τους άλλους, να πληθύνονται οι καλοί άνθρωποι.

Όλοι οι πατέρες εδώ οι μετ΄ εμού σε ενθυμούνται και σου προσεύχονται, αλλά δεν μας έγραψες, διατί παραμένεις εις τας Αθήνας. Εμείς ελογίζαμεν ότι πλέον θα ήσουν κοντά εις τους γονείς σου και εις τον παπά μας Εφραίμ.

Μας έγραψεν γράμμα και γράφει ότι είναι εις το άκρον της Αμερικής, όπου ψήνει ο ήλιος το ψωμί. Και εγώ τον έγραψα να έλθει να ησυχάση κοντά μας. Αυτό το διάστημα όπου μένεις έξω -εάν ήσουν κοντά μας πολλά θα εμάνθανας- εν τέλει φρόντιζε να λες την ευχήν· μην στέκης αργός. Αδιαλείπτως προσεύχου με ζέσιν ψυχής, διά να γεννηθή μέσα σου και να φωνάζη νοερώς η καρδία σου το «Ιησού γλυκύτατε, σώσόν με».

Εχάρηκα όπου εγνώρισες αυτήν την εκλεκτήν οικογένεια Αλέξανδρον και Μαρίαν. Πολύ τους ευχαριστώ, διότι φροντίζουν το φιλάσθενον αλλά αγαπητόν μου παιδάκι. Εχάρην επίσης, όπου θα πάτε εις τον Άγιον Ιωάννην [τον Ρώσσον]. Πολύ θα χαρής, και θα τα ειπής εκεί όπου θα πας εις τους γονείς σου. Φρόντιζε να έλθης πάλιν οπίσω, να σε ιδούμε και να μας ιδής, να ομιλήσωμεν τα καλά του αγαθού μας Θεού.

Δώσε τας ευχάς εις την κυρίαν Μαρίαν και σύζυγον. Σας εύχονται όλοι, σας εύχομαι και εγώ.

Ταπεινός Γέροντας Ιωσήφ.

(Υ.Γ.) Αλησμόνησα να γράψω, τώρα ήλθεν πλησίον μας και ένας Σέρβος· Μπράνκος λέγεται, γλωσσομαθής, ίσως τον γνώρισες.

Επιστολή 21

Προς Μοναχό Παντελεήμονα

Άγιον Όρος, τη 11/6/1958.

Τέκνον μου ηγαπημένον, σπλάγχνα μου της ψυχής, ευωδία μου, ανθάκι του παραδείσου, εύχομαι να είσαι καλά.

Εύχομαι ταχείαν αποκατάστασιν εις το σπιτάκι σου, αν και επιθυμούσα να σε ειχον πλησίον μου.

Εσήμερον, 11 με το παλαιόν, έγινα κάτοχος της αγαπητής μου επιστολής σου και λίαν εχάρην. Ελυπήθην όμως, διότι πολύ εξόδευσας διά να ευχαριστήσης ημάς. Έστω και αν γίνονται δι΄ αγάπην του Χριστού και της Παναγίας, εγώ δεν επιθυμώ να επιβαρύνω τινά. Εύχομαι να σου βοηθήση η Παναγία μας κατά πάντα.

Αφ΄ ότου αναχώρησες από κοντά μου, ανέλαβα καθήκον πνευματικού σου Πατρός· να προσεύχομαι όχι ως ξένον, αλλ΄ ως αγαπητόν παιδί. Και εκτός τας Λειτουργίας και ετέρας ευχάς, κάμνω και 6 κομβοσχοίνια κάθε νύκτα διά εσένα.

Ευχαριστώ διά όλα ο,τι εποίησας δι΄ ημάς. Η Παρακλητική δεν μας εχρησίμευε, αφού έστειλας την Οκτώηχον· Πεντηκοστάριον ήτον ανάγκη. Εάν δεν τα έστειλες ακόμη, κράτησε τες αυτού. Όταν θα πας με καλόν και τύχη να ίδης τον παπα-Εφραίμ, τον αγαπητόν μας και αλησμόνητον, είπε του πολλούς ασπασμούς, και αν έχη περίσσευμα κάτι, ημπορεί να κάνη και αυτός ολίγες εικόνες· διότι ο,τι είχον τα εξόδευσα και μόνον οι εικόνες μου λείπουν.

Δώσε εις όλους ευχάς, και εις τον φίλον σου τον συνταξιδιώτη, και τον περιμένουμε πάλιν να έλθη, όπως μας είπεν εις το φθινόπωρον. Εάν σας προλάβη αυτού το γράμμα μου, γράψε μου δυο λέξεις ότι το έλαβες.

Δώσε τας ευχάς εις τον κύριον Παπαδημητρίου, εις την κυρίαν του, την Ουρανίαν, τον Νίκον και εις όλους.

Σε ευχοασπάζομαι καθώς και όλοι οι πατέρες.

Ταπεινός Γέροντας Ιωσήφ.

Επιστολή 22

Προς Μοναχό Παντελεήμονα.

Άγιον Όρος τη 17/9/1958.

Τέκνον μου άγαπητόν, σπλάγχνα μου της ψυχής, παιδάκι μου Παντελεήμων.

Έλαβον την επιστολήν σου και πολύ εχάρην διά την καλήν σου υγείαν. Ω αγαπητόν μου παιδί, δεν ηξεύρεις, πόσον ελυπήθην και επόνεσα όπου δεν

επήρες το γράμμα μου. Είχον γράψει πολλά ωραία λόγια διά την νοεράν προσευχήν είχον γράψει και διά τους γονείς σου, διά την γιαγιά σου Μακρίνα.

Ήτον ο Μπράνκος εδώ και θα έφευγεν -ηξεύρεις ο Σέρβος- και του το έδωσα με 7 (επτά) δραχμές να το στείλη ταχυδρομικώς και αεροπορικώς, και μου ειπεν, όπου ξαναήλθεν, ότι το έδωσεν εις το ταχυδρομείον. Φαίνεται ότι ο ταχυδρόμος εκράτησεν τα χρήματα, χωρίς να το στείλη· τέλος έγινε.

Εγώ, παιδί μου, δεν βαρύνομαι να σου γράφω, διότι θέλω να ωφεληθής· αγαπώ την ψυχήν σου, είσαι τα σπλάγχνα μου. Μη λησμονάς την ευχήν· θα εύρης μεγάλην Χάριν· θα γίνη παράδεισος η ψυχή σου. Εφέτος μας ήλθαν απ΄ την Γερμανίαν μόνον και μόνον διά την νοεράν προσευχήν. Αυτή η ευχή, όταν την λες με το στόμα διαρκώς, την συνηθίζη ο νους με τον ενδιάθετον λόγον.

Ο νους, επειδή είναι τροφοδότης πασών των εννοιών και των διανοητικών κινήσεων, ή καλόν ή κακόν θα το κατεβάση εις την καρδίαν. Η καρδία, επειδή είναι το κέντρον, εάν είναι κακόν, αισχρόν, πονηρόν, θα διαδράμη παντού σαν ηλεκτρισμός, να ποτίση ηδονήν πονηράν όλα τα μέλη, εξεγείρουσα την επανάστασιν των επιθυμιών πάσης κακίας. Εάν λοιπόν εσύ λέγης την ευχήν διαρκώς, γίνεται το εναντίον. Την κατεβάζει ο νους εις την καρδίαν, και διά της εδικής σου βίας να κράτησης τον νουν καθαρώς εις τα λόγια, χωρίς να δέχεσαι φαντασίαν καμμίαν, μόνον τα λόγια να εννοής. Τότε, μην προλαμβάνων ο νους να σχηματίση κακόν όπου είχεν συνηθίσει, καθαρίζει και ευχαριστείται να λέγη μονάχα την ευχήν.

Διά της συνεχούς λοιπόν επικλήσεως γίνεται διαδρομή στην καρδίαν διά της εισπνοής και εκπνοής, και νους, λόγος και καρδία γίνεται ένα, όπου καθαρίζεται η καρδία και δέχεται την επισκιάζουσαν Χάριν. Τότε γίνεται ουρανός μέσα σου, παράδεισος.

Μέχρι αυτού είναι η πράξις, ύστερον λέγεται θεωρία. Φθάσε μέχρι αυτού, και αν ο γλυκύς Ιησούς μέσα σου ενεργήση, θα σου είπω πολλά πιο υψηλότερα· μόνον βιάζου. Γίνωσκε μόνον, ότι το παν είναι ο Ιησούς χωρίς αυτού δεν γίνεται τίποτα. Γίνου άξιος να σε αγαπήση, και τότε και εσύ θα Τον αγαπήσης και θα σου δώση την Χάριν Του· τώρα ήδη έχεις βάλει αρχήν. Βιάζου λοιπόν και μην την αφήσης· δίδασκε και τους άλλους αυτού. Όσους πολλούς θα οδηγήσωμεν,περισσότερον θα μας αγαπήση ο Κύριος.

Δώσε τας ευχάς την Μαγδαληνήν και διάβασε τα όσα σου γράφω, διά να μην ξαναγράφω τα ίδια εις αυτήν, και ας φροντίζη και αυτή ομοίως να την γλυκάνη ο γλυκύς Ιησούς. Και όταν μου γράφετε, πάλιν θα σας γράφω.

Όταν ίδης ότι ο νους κουράζεται να λέγη την ευχήν, τότε λέγε την συνεχώς με το στόμα και πάλιν θα την παραλαβή ο νους. Εις την αρχήν είναι κόπος, αλλά όταν περάσουν χρόνια, τότε φωνάζει μέσα μονάχη της αδιαλείπτως. Αυτή μόνη καθαρίζει τον άνθρωπον από όλα τα πάθη.

Μου γράφεις διά καντηλάκια. Εδώ που εκτίσαμεν εκάναμεν. Ο Πρόδρομος κάτω δεν έχει· είναι τενεκεδένια. Αν καμμία καλή χριστιανή αυτού θέλη να του τα πάρη, καλώς. Εγώ δεν έχω, διότι έχω βάλει και χρέος. Εσύ μην εξοδεύης, διότι έχεις και άλλα να πλήρωσης.

Ο παπα-Εφραίμ επήγεν, όπως τον είχες γράψει, και επήρεν απ΄ το Ρωσσικό, απ΄ τον Γέροντα Δαβίδ, την εικόνα· ίσως σου έγραψεν. Διά την γιαγιά σου Μακρίνα πολλάς ευχάς· την προσευχόμεθα και την μνημονεύομεν.

Τον σταυρόν της Μαγδαληνής θα φροντίσω· τώρα είναι χειμώνας, δεν βλέπω· το καλοκαίρι, αν ζήσωμεν, θα της κάμω. Αν πεθάνω, θα της κάνη ο παπα-Εφραίμ.

Οι αδελφές της Μονής Καλαμάτας έστειλαν γράμμα μόλις εχθές και θα τους γράψω τα σχετικά. Διψώ, πεινώ να ωφελήσω τον οποιονδήποτε χριστιανόν. Δι΄ αυτό όλο και γράφω παντού, όποιος μας γράφει. Έχεις από όλους ευχάς· θα σου γράψουν.

Αν στείλετε δέμα, στείλτε έναν καλόν στυλόν να σας γράφω, όπου γεμίζουν μέσα μελάνι. Επήρα εδώ, αλλά δεν είναι καλά· χαλάνε γρήγορα.

Άλλην φοράν θα σου γράψω πιο περισσότερα. Δέξου τους ασπασμούς του Γέροντος Αρσενίου και τα ιδικά μου φιληματάκια, όπου είναι γεμάτα αγάπη του Ιησού, όπου τα βρέχει διαρκώς εις το στόμα μου με το μάννα της πολλής του αγάπης, ωσάν μία αναπνοή.

Ταπεινός Γ. Ιωσήφ.

Συνεχίζεται…