Σεπτή βιωτή

 

Σεπτή βιωτή, με αγώνα, και με αγάπη γεμάτη

το δρόμο δείξε πώς πάει, στου ουρανού το παλάτι,

Πες μου για τον ανήφορο, που έχεις χρόνια βαδίσει,

πώς με στεφάνι αρετών, σε έχει πλάστης, στολίσει.

«Έκτισα μες την καρδιά μου, θρόνο για την Παναγία

και εζήτησα από Εκείνη, μια σπηλιά και ευλογία.

Έφυγα από τον κόσμο, βάδισα εις τας ερήμους

και ο ελάχιστος ποθούσα, τη γαλήνη εις την ψυχή μου.

Μες τη ξενιτία είδα, όταν η καρδιά χτυπάει

λες και είσαι μες το πλήθος, ο Χριστός σαν σου μιλάει.

Τη φιλαυτία απέταξα και την φιληδονία

και το μισόκαλο έδιωξα, για πάντα, εξορία.

Με την Παναγιά στο πλάι, στον καλό μου τον αγώνα

δεν επέτρεπε η μανούλα, να ματώσω τον αγκώνα.

Σαν χτύπαγε γοργά η καρδιά, δε με άγγιζε η μπόρα,

και τους οικτιρμούς ποθούσα, του Κυρίου κάθε ώρα.

Μιλώ εις την αγάπη σας και τρέχουνε τα μάτια

κοίτα, η καρδιά που αγαπά, χίλια σκορπά κομμάτια.

Με ακρίβεια το πρόγραμμα, τηρούσα με λατρεία

και κραύγαζα Παντάνασσα, σε κάθε ευκαιρία.

Ποτέ τη θύραθεν δεν έλαβα, όπως την λεν παιδεία

μα μου έδωσε ο Ησυχαστής, πλάκες και ευλογία.

Πανάγαθε είπα, φώτισε γιατί έχω διαθήκη

της ησυχίας να αφήσω Ύψιστε, μια παρακαταθήκη.

Πατέρες, τέκνα και αδελφοί, χωρίς καυχησιολογία

δεκάξι, άφησα θαρρώ, ο ελάχιστος, πατερικά βιβλία.

Πήρα για την αγάπη σας και τη γλυκιά μανούλα

ευχή μολύβι και χαρτί, και χάραξα μια καθαρή καρδούλα».

 

Ελένη Παναγιώτου