Μνημόσυνο στον Γέροντα Ιωσήφ (Ποίημα)

 

Σαράντα μέρες πέρασαν που έφυγες και πήγες

εκεί που τόσο πόθησες και την Κυρία είδες.

Στο Θρόνο της σε δέκτηκε με ανοιχτές αγκάλες

γιατί εσύ εδώ στην γη, ευθύς, τις έκανες τις χάρες.

Πιστά την υπηρέτησες σ΄ όλα σου τα χρόνια

η ερημιά το σπίτι σου, παλάτι σου τ΄ αλώνια.

Το Δόξα και Ελέησον δεν έλειψε απ΄ τα χείλη

και σου ΄δωσε διόραση, αντί για περαχήλι.

Απ΄ τις ερήμους βάδισες σε όρη και σαλόνια

και έδωκες της Παναγιάς παιδιά μα και εγγόνια.

Ολημερίς της ψέλνουνε, το βράδυ τη δοξάζουν

για να νικήσουν τον εχθρό, μπροστά εσένα βάζουν.

Να σε τιμήσει θέλησε και αυτή, με τη σειρά της,

ήρθε στο Βατoπαίδιο, να σ΄ έχει συντροφιά της.

Πολλά παλάτια έκτισες για τη δική της χάρη

και αυτή με τους Ανάργυρους, ήρθε για να σε πάρει.

Βατοπαιδίου Παντάνασσα, το φως σου ρίξε εμπρός μου,

Έχουμε τώρα πρεσβευτή στο πέρατα του κόσμου.

Και από το θρόνο του Χρίστου, του Υιού σου και Κυρίου,

φρουρεί, σκέπε και φύλαττε, μάνδρα Βατοπαιδίου.

 

Κωνσταντίνος Κότσαπας

Λευκωσία