Εντυπώσεις από μία επίσκεψη!

του Γεώργιου Γιαννιού
Θεολόγου

Είναι μερικοί προορισμοί οι οποίοι μένουν στην καρδιά του ανθρώπου γη πάντα. Προορισμοί διαφορετικοί, «εναλλακτικοί», όπως θα τους χαρακτήριζε κανείς. Ένας τέτοιος «εναλλακτικός» προορισμός ήτανε και ο δικός μου. Και δεν ήτανε άλλος από το Άγιον Όρος.

Το Περιβόλι της Παναγίας, όπου αισθάνεσαι την παρουσία της Θεοτόκου από τη στιγμή που θα ξεκινήσεις από την Ουρανούπολη και μια γαλήνη διακατέχει την ύπαρξη σου. Και τότε, έρχονται στο νου σου τα λόγια του Σολωμού:

Δεν ακούεται ουτ’ένα κύμα

εις την έρμη ακρογιαλιά,

λες και η θάλασσα κοιμάται

μες στης γης την αγκαλιά.

Μοναχός, ασκητής, αναχωρητής, καλόγηρος, όπως και αντοναποκαλέσει κανείς, ο ταπεινός υπηρέτης της Αγιορείτικης Μονής είναι πάντα ο καλόκαρδος, πάντα φιλόξενος, πάντα ταπεινός φίλος του επισκέπτη και πολύ συχνά ο πιο αποτελεσματικός γιατρός της ψυχής του. Τέτοιες σεβάσμιες μορφές, τεράστια πνευματικά αναστήματα με αξίωσε η χάρη του Θεού να γνωρίσω από κοντά στο προσκύνημα μου αυτό.

Στο Μοναστήρι του Φιλοθέου, η ασκητική μορφή του Γέροντα Λουκά σε μαγνητίζει. Ο λόγος του, λόγος παρηγοριάς, οδηγός για τη ζωή. Μας μίλησε για την ταπείνωση και για το φοβερό πάθος του εγωϊσμού, το οποίο διχάζει πρόσωπα και διαλύει προσωπικότητες.

Στο Μοναστήρι του Βατοπαιδίου, επισκεφτήκαμε στο κελί του τον Γέροντα Ιωσήφ. Έναν από τους τελευταίους μεγάλους φωτισμένους Γεροντάδες του Άθωνα, ο οποίος έχει και το διορατικό χάρισμα. Και του Γέροντα ο λόγος αφορούσε την ταπείνωση και την αγάπη μεταξύ των προσώπων.

Δεν χορταίνεις τη συζήτηση μαζί τους και όταν φεύγεις από το κελί τους, νιώθεις μια χαρμολύπη. Χαρά για τα όσα άκουσες ως απόσταγμα μιας ψυχής γυμνασμένης και ανακάλυψης για τα θαύματα που επιτυγχάνει ο άνθρωπος όταν πιστεύει και όταν θέλει! Λύπη, για τον πρόσκαιρο χωρισμό. Αλλά πάντα δίνεις την υπόσχεση της επόμενης συνάντησης.

Στον αντίποδα των όσων λυπηρών ακούγονται το τελευταίο διάστημα για το Μοναστήρι του Βατοπαιδίου, διαπίστωσα μια αθρόα προσέλευση νέων ανθρώπων-προσκυνητών, οι οποίοι έξω από περιέργεια και πνεύμα αρνητικής ίσως κριτικής, προσέρχονται στο Ιερό τούτο Σκήνωμα με σκοπό να λάβουν τη χάρη της Παναγίας και να συναναστραφούν με πνευματικούς ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και του Γέροντα Εφραίμ, του οποίου ο λόγος θα πρέπει να μας διδάσκει. Είπε, λοιπόν, ο Γέροντας Εφραίμ σε μία μας συνάντηση ότι ο άνθρωπος που συμμετέχει στην Μυστηριακή και εν γένει Λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μοιάζει με το παιδί, το οποίο εννέα μήνες κάθεται στην κοιλιά της μητέρας του και τρέφεται. Έτσι και ο άνθρωπος, τρέφεται πνευματικά όταν ζει πνευματικά και συμμέτέχει βιωματικά και εμπειρικά στη ζωή της Εκκλησίας.

Πέρα από υποτιθέμενα σκάνδαλα, άγνοια, προκατάληψη, τάση για σάτιρα και τα λοιπά, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην ουσία της υπόθεσης. Εκατό και πλέον μοναχοί, νέοι οι περισσότεροι στην ηλικία, αφιέρωσαν την ζωή τους στην αδιάλειπτη προσευχή και τηνλατρεία του θεού. Δεν επέλεξαν τον δρόμο της φυγής. Επέλεξαν με την προστασία της Κυρίας Θεοτόκου να σταθούν λαμπάδες καιόμενες και μετερίζι προσφοράς και θυσίας για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο.

Εν κατακλείδι, ας προσευχηθούμε στην Κυρία Θεοτόκο, την Παναγία Μητέρα μας, να μεσιτεύει για μας στον Υιό Της και να χαρίζει στην Εκκλησία Του ανθρώπους πνευματικούς να μας καθοδηγούν στους δύσκολους καιρούς τους οποίους ζούμε. Τέλος, χάριτες, οφείλονται οτον πατέρα Απόστολο Θάνο, εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου, ο οποίος μου έδωσε την ευκαιρία του προσκυνήματος στο Άγιον Όρος, ευχόμενος όπως η Παναγία μας και οι Άγιοι Απόστολοι των οποίων το τίμιο όνομα φέρει, να τον στηρίζουν στα ποιμαντικά του καθήκοντα προς δόξαν Θεού.

Πηγή: Εφημερίδα «Ταχυδρόμος», σελ. 18

Βόλος, Σάββατο 4 Ιουλίου 2009