Μικρός σχολιασμός σε μεγάλα και λυπηρά γεγονότα (Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου)
29 Ιουλίου 2009
(Από την έκτακτη έκδοση της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Εν Συνειδήσει, Δεκέμβριος 2006, αναδημοσιεύουμε το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου του σεβαστού λογίου Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου με τίτλο Μικρός σχολιασμός σε μεγάλα και λυπηρά γεγονότα. Ας προσέξουμε το ομολογιακό αυτό κείμενο με την διακριτική και αρχοντική του έκφραση).
… Κανείς δεν μιλά σθεναρά. Όποιος μιλά, αν δεν θεωρείται φανατικός, χαρακτηρίζεται οπισθοδρομικός, στενοκέφαλος, μύωπας, αρτηριοσκληρωτικός ή ακόμη και φαιδρός και γραφικός. Βεβαίως θα πρέπει να τονίσουμε ότι δυστυχώς η ορθόδοξη παραδοσιακή γραμμή υποστηρίζεται ενίοτε ανορθόδοξα με αρές, ύβρεις, θυμούς, απειλές, φωνές, ακραίες θέσεις, ατεκμηρίωτες εκφράσεις και αναληθείς υπερβολές. Χρειάζεται μεγάλη γνώση, υπευθυνότητα, σοβαρότητα, ψυχραιμία, νηφαλιότητα και διάκριση. Δε θα διορθωθεί ένα κακό μ’ ένα άλλο κακό. Με την εμπάθεια δεν μπορεί να έλθει καλό.
Δεν θ’ αποσχισθούμε από την Εκκλησία ποτέ. Θα παραμείνουμε πάντοτε πιστά τέκνα της Μίας, Αγίας, Αποστολικής, Ορθόδοξης, Μητέρας Εκκλησίας μας. Εντός των κόλπων της θ’ αναπνέουμε και κινούμεθα συνεχώς με σεμνότητα, ταπείνωση, γνησιότητα, ειλικρίνεια και αφοβία. Θα καταθέτουμε την αγωνία μας, τον λογισμό μας, το παράπονό μας, τον καημό μας, την έγνοιά μας, την ανησυχία μας και την ελπίδα μας. Τα κακώς κείμενα, οι παραχαράξεις, οι νοθεύσεις σκανδαλίζουν πολύ τις ευαίσθητες συνειδήσεις. Είναι λάθος;
Εμείς δεν επιτρέπεται να εκφρασθούμε; Θα πρέπει να περιορισθούμε στο κομποσχοίνι μας; Έτσι χαρακτηρίζεται κάποιων η αγάπη προς το μοναχισμό; Θα πρέπει μόνο να επιφωνούμε, επικροτούμε και χειροκροτούμε πάντοτε κι έτσι θα είμαστε οι καλοί μοναχοί; Ακόμη κι όταν παραγκωνίζονται ή παρερμηνεύονται οι θείοι και Ιεροί Κανόνες και το Πηδάλιο της Εκκλησίας, η Ιερά Παράδοση, η αρχαία τάξη, οι ιεροί θεσμοί, τα πατροπαράδοτα λόγια, η οδός των Αγίων Πατέρων μας; Δεν ισχύουν σήμερα οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας περί συμπροσευχής μετά αιρετικών; Δεν είναι συμπροσευχή όταν ο πατριάρχης εναγκαλίζεται τον πάπα στο «αγαπήσωμεν αλλήλους»; Πρόκειται για φιλοφρόνηση; Τί σημαίνει ο ιερός ασπασμός της αγίας ώρας ταύτης; Δεν είναι συμπροσευχή η απαγγελία του «Πάτερ ημών» υπό του πάπα εν ώρα θείας Λειτουργίας; Έχουν ημερομηνία λήξεως οι Ιεροί Κανόνες; Έχουν μεταποιηθεί και μεταλλαγεί; Ποία η ουσιαστική πρόοδος εκ της τοιαύτης συναντήσεως; Όταν ο πάπας εν μέσω Φαναρίου μίλησε περί του παπικού πρωτείου και εν Εφέσω περί ενώσεως των χριστιανών Ανατολής και Δύσεως διά της Ουνίας; Η ένωση θα επιτευχθεί με το να γίνουμε οι Ορθόδοξοι Ουνίτες;….
Σε τί άλλαξε ο παπισμός, ώστε να τρέχουμε πίσω του; Οι μεγάλοι λόγοι περί ιστορικής μνήμης και ελληνορθοδόξου παραδόσεως λησμονήθηκαν; Δεν γνωρίζουμε τί έπραξε ο παπισμός επί μία χιλιετία; Ήταν φονταμενταλιστές οι Άγιοί μας που εφιστούσαν την αυστηρή προσοχή των πιστών στο μέγιστο παπικό κίνδυνο; Ό,τι γίνεται για πρώτη φορά δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι είναι θετικό ιστορικό γεγονός. Η επιφύλαξη, η προσοχή τόσων και τόσων λογίων, σοφών, εναρέτων, ταπεινών, αγίων, πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, επισκόπων, πρεσβυτέρων και μοναχών επί τόσους αιώνες ήταν λανθασμένη; Είμεθα σίγουρα σοφώτεροι όλων αυτών των προηγουμένων; Ό,τι πάλι ανίερο επαναλαμβάνεται δεν σημαίνει καθόλου ότι καθαγιάζεται και λαμβάνει εξιλέωση….
Ειλικρινά με πόνο και αγάπη σύρουμε τις απλές, λιτές και εγκάρδιες αυτές γραμμές. Περιττό να ξανατονίσουμε τον άπειρο σεβασμό μας στους θεσμούς και τα πρόσωπα της Εκκλησίας. Συγκεκριμένες τακτικές κρίνουμε με αληθινό πόνο και μεγάλη αγάπη. Μιλάμε φυσικά όχι ως όσιοι, αν μόνο οι όσιοι μπορούσαν να μιλούν θα ‘πρεπε να παύσει το κήρυγμα της Εκκλησίας, αλλά ως πιστά τέκνα Αυτής. Θα μπορούσαμε άνετα να σιωπήσουμε κι εμείς. Δεν κάνουμε τους γενναίους. Δεν είναι γενναιότητα να υποστηρίζεις αλήθειες, αλλά υποχρέωση και αναγκαίο καθήκον. Θα μπορούσαμε να χειροκροτούμε κινήσεις, μετακινήσεις, ασπασμούς και χειρονομίες καλής θελήσεως. Να σκορπίζουμε χαμόγελα, συγκινήσεις, συναισθηματισμούς, ωραιολογίες και αγαπολογίες. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να το κάνουμε. Αδυνατούμε όμως να πείσουμε προς τούτο τον εαυτό μας. Μας ελέγχει αυστηρά το ιερό παρελθόν οσιομαρτύρων και ομολογητών του αγιοτρόφου και αγιοτέκνου Αγίου Όρους. Εμείς ταπεινά, ολόθερμα, ολόψυχα και ολοκάρδια θα συνεχίσουμε βεβαίως νυχθημερόν να προσευχώμεθα «υπέρ της των πάντων ενώσεως», «υπέρ ευσταθείας των Αγίων του Θεού Εκκλησιών», «υπέρ των ορθοτομούντων τον λόγον της αληθείας». Οι διάλογοι μπορούν να συνεχιστούν μόνο αν μεταφέρουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας, κατά τον π. Γ. Φλωρόφσκυ, όταν οι ετερόδοξοι «ουσιαστικώς βοηθούνται, όταν οι ορθόδοξοι διά συνεπούς ορθοδόξου στάσεως τους υποδεικνύουν το μέγεθος της πνευματικής ασθενείας των και τον τρόπον της θεραπείας αυτών» κατά το κείμενο της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους μεταφέρεται άφοβα, ακέραια, γνήσια και ταπεινά. Πάντοτε «εν αληθεία και αγάπη», «εν φόβω Θεού», «εν εκτενεί δεήσει».
Δεν κατακρίνουμε κανένα. Ελέγχοντες ελεγχόμεθα. Είναι πολλοί που σκέπτονται αυτά τα απλά και σημαντικά. Δεν είναι ορθό να περιγελούμε την καλή αγωνία των πιστών. Να αναπτύσσονται εκκλησιαστικές δημόσιες σχέσεις για κοντόθωρες διεκδικήσεις, με δικαιολογήσεις που δεν πείθουν, να ανανεώνεται ή αναβαθμίζεται το προφίλ ορισμένων εκκλησιαστικών ταγών, να μη λέγεται όλη η αλήθεια, να σκανδαλίζεται δίκαια το μικρό ποίμνιο, να αναμένεται βοήθεια από καταδικασμένες εξουσίες για κοσμικότητα, αλλοτρίωση, έπαρση και αντιευαγγελικότητα.
Λέγοντας αυτά ξαναλέμε ότι δεν είμεθα επαρκείς. Όλοι αξίζει να αγωνιζόμαστε υπομονετικά και επίμονα να γίνουμε πιο ορθόδοξοι. Δεν μεγιστοποιούμε τα γεγονότα, δεν κυνηγάμε φαντάσματα, δεν φοβόμαστε όπου δεν υπάρχει φόβος, δεν απεμπολούμε την ευθύνη και το χρέος μας και προσευχόμεθα θερμότερα και ταπεινότερα τώρα υπέρ διαφωτίσεως πάντων.
«Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)», Τεύχος 20. Μάιος-Αύγουστος 2007. Θεσ/νίκη, Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
