Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ: «ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ».

Ομιλία στο Συνοδικό της Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου από τον Καθηγούμενο της Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας Αρχιμ. Ελισσαίο.

Σεβασμιώτατοι, αγαπητέ μου Γέροντα Καθηγούμενε της Μονής Βατοπαιδίου,

Θα μας επιτρέψετε κι εμάς να εκφράσουμε τη συμπάθεια στην αδελφότητα και στα πνευματικά τέκνα του Γέροντος Ιωσήφ για την εκδημία του χθες και για την εξόδιο ακολουθία σήμερα, αλλά ταυτόχρονα, όχι μόνο τη συμπάθεια, αλλά κι εμείς που γευθήκαμε από το δικό του πνεύμα, τις ευχαριστίες μας και την ευγνωμοσύνη για τον Γέροντα, γι’ αυτό ακριβώς που ήταν ο Γέροντας ένας αληθινός Πατέρας και ένας αληθινός Μοναχός. Και φυσικά σήμερα, η ημέρα αυτή, που όπως μου είπε ο Γέροντας καθ’ οδόν, είναι ημέρα συγκλονιστική για την αδελφότητα και είναι ημέρα θα λέγαμε δακρύων γιατί φυσικά χάσαμε κατά κάποιον τρόπο έναν άνθρωπο πνευματικό, έναν άνθρωπο που έζησε ανάμεσά μας, αλλά ταυτόχρονα είναι και ημέρα παρηγορίας γιατί ακριβώς ανεχώρησε για τους ουρανούς, γι’ αυτό που ήταν προορισμένος. Και μας παρηγορεί γι’ αυτά που ακούσαμε στην ακολουθία, αλλά και γιατί ακριβώς αποκτήσαμε ένα μεσίτη στον ουρανό, έναν καινούργιο μεσίτη, ο οποίος θα μεσιτεύει και για τη δική μας πρόοδο και για τη δική μας άνοδο στους ουρανούς.

Και για σας, Σεβασμιώτατε και Γέροντα, ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν ο Πατέρας σας. Ήταν ο πόλος γύρω από τον οποίον κινήθηκε όλη η ζωή σας από παλιά μέχρι τώρα και όπως ξέρουμε ο Γέροντας είναι η αναφορά της ψυχής μας, η αγάπη μας· αν θέλετε είναι ακριβώς ό,τι είναι ο Γέροντας είναι και ο υποτακτικός· όταν χαίρεται εκείνος χαίρονται και οι υποτακτικοί, όταν πονάει εκείνος πονάνε κι αυτοί.

Και για σας μεν ήταν αυτό. Για μας όμως ήταν το παράδειγμα ενός αληθινού μοναχού. Και όλοι, δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν αυτή την εμπειρία από τον Γέροντα. Έχουμε δεχτεί και την ευλογία του, και την ευχή του, ακούσαμε και το λόγο του, τον παρηγορητικό του λόγο, και οπωσδήποτε όταν ερχόμασταν εδώ στο Άγιον Όρος από μικροί πάντοτε περνούσαμε από το καλύβι του και πάντα θα παίρναμε έτσι δύναμη και πραγματική αγάπη για τον Θεό. Την μετέδιδε με το ζήλο του, με τα λόγια του και το παράδειγμά του. Γι’ αυτό λοιπόν εκ βάθους ψυχής πραγματικά είμαστε ευγνώμονες σ’ αυτόν τον άνθρωπο, που τελικά τίμησε το Άγιον Όρος. Το εκόσμησε. Ο Θεός τον φανέρωσε σ’ αυτή την εποχή. Ο ίδιος όμως του έδωσε και πολλά παθήματα, αλλά ο ίδιος τον εστόλισε και τώρα θα του χαρίσει την αιώνιο ζωή.

Και επειδή συνδεόταν πολύ με το Γέροντα Αιμιλιανό και πολλές φορές, -όταν ήρθαμε στο Άγιον Όρος-, πολλές φορές είχε περάσει από το Μοναστήρι μας και πολλές φορές είχαν συζητήσεις πνευματικές και πρακτικές με τον Γέροντα. Γι’ αυτό θυμάμαι δύο πράγματα από τον Γέροντα. Θυμάμαι, και θα τα πω αυτά για να τ’ ακούσουν, ότι ήταν η μεγάλη χαρά του Γέροντα, όταν έβλεπε μοναχούς, οι οποίοι αγαπούν τον Θεό. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη χαρά να βλέπει άνθρωπο που θέλει την άσκηση, που θέλει την προσευχή, και θέλει την αγάπη προς τον Θεό. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του που το βλέπαμε καθημερινά. Και ένα άλλο, που έμεινε τουλάχιστον στη δική μας τη συνείδηση είναι ότι ο Γέροντας δεν έχανε στις πιο δύσκολες στιγμές την ειρήνη και τη χαρά. Δεν τον είδαμε ποτέ, κι εδώ και στη Νέα Σκήτη και στα μοναστήρια κι εδώ στο καλύβι του. Μας μετέδιδε πάντοτε την ειρήνη, τη χαρά και την εμπιστοσύνη στο Θεό. Και γι’ αυτό λοιπόν, αυτό το χαρακτηριστικό του μας ενέπνεε και μας να συνεχίσουμε τον αγώνα. Και ο Θεός τον άκουσε και είδε και τους κόπους του να αμείβονται και έτσι να φτάνει και εκείνος, όπως ακούσαμε στην ακολουθία, να φθείρεται το σώμα, αλλά να δέχεται πλέον την αφθαρσία.

Ο Θεός να τον αναπαύει στους ουρανούς εκεί που ήταν πάντοτε ο πόθος του και που ήθελε αυτά τα δύο πράγματα. Να βλέπει τους μοναχούς να αγαπούν τον Θεό και να βλέπει τον λαό να αναγεννάται πνευματικά. Αλλά όπως θα το καταλάβει, Σεβασμιώτατε, εκεί που είναι τώρα, η ανακαίνισις είναι στα έσχατα και όχι σ’ αυτή τη ζωή. Εδώ θα παθαίνουμε και θα ταλαιπορούμαστε και εκεί θα αναπαυθούμε.

Γι’ αυτό μαζί με τη συμπάθεια, Σεβασμιώτατε, με τις ευχαριστίες μας, να έχουμε την ευχή του Γέροντος και τις πρεσβείες του, ούτως ώστε αυτόν τον κόπο που έκανε εκείνος να το συνεχίσουμε εμείς και οπωσδήποτε να τον δικαιώσουμε, γιατί κι’ εμείς ακολουθήσαμε τον ίδιο δρόμο της μοναχικής ζωής.

Αιωνία η μνήμη του Γέροντος.