Θαύματα της Αγίας Ζώνης (37)

 

 

122. Έζησα το θαύμα της Μεγαλόχαρης

Ηροδότου 34, 691 00 Κομοτηνή

«Ευχαριστώ τον Κύριό μας, που με το άγιο θέλημά Του η οικογένειά μου και εγώ ζήσαμε το θαύμα της Μεγαλόχαρης Παναγίας.

Λέγομαι Δερματοπούλου Πασχαλία και ο σύζυγός μου Παναγιώτης Τσολάκης. Παντρευτήκαμε στις 21/6/2003 και ξεκινήσαμε την προσπάθεια για να τεκνοποιήσουμε. Πέρασε ένας χρόνος και δεν είχαμε κανένα αποτέλεσμα. Ένα πρόβλημα που παρουσιάστηκε χρειαζόταν ιατρική βοήθεια και θεραπεία, και μετά θα γινόταν προσπάθεια για τεκνοποίηση.

Δεν έχασα την ελπίδα μου. Την στήριξα στο θέλημα του Θεού, στην Χάρη του Ταξιάρχη Μανταμάδου και της Παναγίας. Την 1η Αυγούστου άρχισα την νηστεία της Παναγίας και φόρεσα την κορδέλα της Αγίας Ζώνης. Πίστεψα και παρακάλεσα την Χάρη της Παναγίας της Παντάνασσας να κάνει το θαύμα της και να μας δώσει μωράκι.

Η Μεγαλόχαρη με άκουσε και έκανε το θαύμα της. Φανερώθηκε στον ύπνο μου. Δεν είδα την μορφή της, αλλά ένιωσα το ευλογημένο χέρι της να ακουμπάει την κοιλιά μου. Δεν το είπα σε κανένα, γιατί δεν καταλάβα, αν ήταν όνειρο ή φαντασίωση.

Το απόγευμα του Δεκαπενταυγούστου η μητέρα μου είπε πως είδε ένα όνειρο. Ακουσε την φωνή της Παναγίας, που της είπε ότι είμαι έγκυος, ότι είναι κορίτσι, και με αυστηρό τόνο είπε ότι είναι η Μαρία. Τότε πίστεψα ότι είμαι έγκυος. Το τέστ εγκυμοσύνης ήταν θετικό. Θεέ μου, τι χαρά! Η Μεγαλόχαρη μας έδωσε το μεγαλύτερο δώρο.

Μετά από εννιά μήνες, 25/4/2005, γέννησα ένα υγιέστατο κοριτσάκι με την Χάρη της Παναγίας και στις 15/8/2005 το βαπτίζουμε στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου. Το όνομα που θα δώσουμε είναι Μαρία, αυτό που ζήτησε η Παναγία.

Μεγάλη η Χάρη της Παναγίας, που φανερώθηκε σε εμάς τους ανάξιους δούλους του Κυρίου».

Παναγιώτης και Πασχαλία Τσολάκη

123. Είχαν παραλύσει τα χέρια μου

Λυκούργου 44,

175 63 Παλαιό Φάληρο

«Το έτος 1999 είχαν παραλύσει τα χέρια μου, δεν έσφιγγαν οι παλάμες. Πήγα στους γιατρούς, έκανα ενέσεις, αλλά τίποτα. Επισκέφθηκα την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου και την ώρα που έβγαλαν τα λείψανα και την Αγία Ζώνη της Παναγίας μας την παρακάλεσα με πίστη και αμέσως θεραπεύθηκα με την βοήθειά της. Την ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Σήμερα τα χέρια μου σφίγγουν σαν την μέγκενη».

124. Με δάκρυα στα μάτια ευχαριστώ την Παναγία

2ο χλμ. Π.Ε.Ο. Κατερίνης,

601 00 Κατερίνη

«Εγώ και ο σύζυγός μου κάναμε πολλές προσπάθειες για να αποκτήσουμε ένα παιδί με την βοήθεια των γιατρών και των φαρμάκων, χωρίς αποτέλεσμα. Πριν ενάμιση χρόνο σας τηλεφώνησα και μου στείλατε την κορδέλα της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας. Την φόρεσα αμέσως. Παρακάλεσα την Παναγία και μετά από δέκα μήνες έμεινα έγκυος. Τώρα είμαι επτά μηνών και με δάκρυα στα μάτια ευχαριστώ την Παναγία για το δώρο που θα μας δώσει και δοξάζω το όνομά της. Προσεύχομαι να πάνε όλα καλά ως το τέλος.

Μέσα από την ψυχή μου χίλια ευχαριστώ».

Με πολύ σεβασμό

Ιωάννης και Παρασκευή Κούζα

125. Εδώ και τρία χρόνια δεν με έχει ενοχλήσει

15-8-2005

Αετίωνος 20, 116 36 Αθήναι

«Εδώ και τρία χρόνια μου συνέβει κάτι θαυμαστό. Υπέφερα από σπαστική κολίτιδα. Η κοιλιά μου γουργούριζε τόσο δυνατά, ακριβώς όπως όταν χαϊδεύεις μια γάτα. Σε πόσους γιατρούς ε
ίχα τρέξει! Τί φάρμακα είχα πάρει! Όλοι με μία φωνή μου έλεγαν να μην αγχώνομαι, γιατί όλα είναι συμπτώματα στενοχώριας και άγχους.

Ένα βράδι, ως συνήθως, προσπαθούσα να κοιμηθώ, αλλά δεν μπορούσα. Ο άνδρας μου από καιρό μου έλεγε να δέσω την Αγία Ζώνη στην κοιλιά μου, αλλά εγώ τίποτα. Το βράδι αυτό μάλωσα τον εαυτό μου: «Βρέ άπιστη, τι σου ήταν να δέσεις επάνω σου την Αγία Ζώνη; Τόσο πολύ πιστεύεις ότι δεν θα σου κάνει τίποτα και γι’ αυτό δεν την βάζεις ακόμη, άπιστη»;

Τότε μία μαυροφόρα ψηλή γυναίκα με πλησίασε. Με μία πολύ φαρδιά ζώνη (σάν ζωνάρι) άρχισε να με τυλίγει λίγο κάτω από το στήθος αργά-αργά με πολλή επιμέλεια. Μου τύλιξε το στομάχι, την κοιλιά, τους γοφούς. Ένιωσα ένα κάψιμο. Παραξενεύτηκα. «Τί είναι τούτη εδώ η αίσθηση», είπα. Τί γλυκιά, ανακουφιστική, όμορφη, γαλήνια αίσθηση είναι αυτή, σκέφτηκα. Είχα τα μάτια μου κλειστά και προσπαθούσα να την αισθανθώ όσο πιο πολύ μπορούσα. Ένιωθα μεγάλη ευτυχία και απερίγραπτη ευφορία. Φοβήθηκα να ανοίξω τα μάτια μου μήπως χαθεί αυτή η ομορφιά. Αναρωτήθηκα, αν ήμουν ξύπνια ή αν ονειρευόμουν (τέτοια είναι η απιστία μας). Όταν αισθάνθηκα ότι μπορούσα να κουνήσω τα χέρια ή τα πόδια μου, κατάλαβα πώς αυτά που μου συνέβαιναν ήταν η πραγματικότητα. Πάλι δεν άνοιγα τα μάτια μου. Φοβόμουν μη σβήσει αυτή η αίσθηση. Ένιωθα το ανακουφιστικό κάψιμο στα σωθικά μου. Προσπαθούσα να μείνω με κλειστά τα μάτια, χωρίς να με πάρει ο ύπνος. Δεν κατάλαβα όμως πότε αποκοιμήθηκα. Ήταν το πιο όμορφο και ανάλαφρο πρωινό ξύπνημα που είχα ποτέ μου.

Από τότε η σπαστική κολίτιδα, εδώ και τρία χρόνια, δεν με έχει ενοχλήσει ούτε μία φορά.

Ευχαριστώ την Παναγία που βοήθησε μία τόσο ανάξια δούλη της».

Αικατερίνη Μαρνιέρου-Ανδρώνη