ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ (17)-ΑΣΚΗΣΗ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ

Η ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΣΗ ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Ύστερα ο εργοδότης και Κύριος, στου οποίου τον αμπελώνα εργαζόμαστε, δεν είναι άλλος παρά ο Πατέρας και σωτήρας μας, που ορκίζεται στο όνομά του για τη σωτηρία μας και προκαλεί χαρά στον ουρανό για τη δική μας επιστροφή και μετάνοια. Ουδέποτε, λοιπόν, να γίνεται παραδεκτή η αποθάρρυνση όσο και αν τα πράγματα τη δικαιολογούν. Δεν δεχόμαστε μεσίτη η δικολάβο, μεταξύ μας και του Θεού, το διάβολο. Στο Θεό φταίξαμε; Στο Θεό απολογούμαστε· αφού μόνος του μας παραχωρεί μετάνοια για το σφάλμα «έως εβδομηκοντάκις επτά» δηλαδή απεριόριστα.

Πολεμώντας την αποθάρρυνση δεν εννοούμε την αδιαφορία η αναίδεια στην ιερώτατη πάλη της μετάνοιας. Διακρίνουμε όμως τις αναρίθμητες μορφές της ανθρώπινης αδυναμίας και το λαβύρινθο των αλλοιώσεων, που ανύστακτα μας πολεμούν και τη δολιότητα του εχθρού, που επιδιώκει την ολοκληρωτική ήττα του θύματός του, αφού η απόγνωση ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Αναρίθμητα παραδείγματα, τόσο στην Αγία Γραφή όσο και στις διηγήσεις των Πατέρων, μας πείθουν για την άπειρη αγαθότητα και φιλανθρωπία του Θεού και Πατέρα μας, αλλά και για τη δολιότητα και πονηριά του σατανά, που υπερβάλλει και μεγεθύνει τις καταστάσεις για να αποθαρρύνει τον άνθρωπο.

Τονίζοντας ο κορυφαίος των πατέρων μας, αββάς Ησαΐας, τη σημασία του θάρρους και της ένθεης τόλμης, μας γράφει το εξής θαυμάσιο απόφθεγμα: «Η δυναμις των θελόντων κτήσασθαι τας αρετάς αύτη εστίν ίνα εάν πέσωσι μη μικροψυχήσωσιν, αλλά πάλιν φροντίσωσιν». Μαζί με τη βοήθεια του Θεού, η ανδρεία καρδία είναι βοήθεια στην ψυχή όπως και η ακηδία (αμέλεια) είναι βοηθός σε κάθε κακία.

Οι έμπειροι Πατέρες εφιστούν την προσοχή μας ώστε να μη υποχωρούμε εύκολα, όσο κι’ αν φαίνεται ευλογοφανής η αίσθηση της αποθάρρυνσης. Σε τι άλλαξε η σχέση και η θέση του σωτήρα και μάλλον Πατέρα μας Χριστού; Δεν σκεφτήκαμε να τον αρνηθούμε ούτε πάλι μας αγαπούσε και τον απατήσαμε. «Ο ειδώς τα πάντα προ γενέσεως αυτών» γνώριζε τον καθένα από μας, τους οποίους προόρισε και κάλεσε η μάλλον τράβηξε. «Ουδείς δύναται ελθείν πρός με, εάν μη ο Πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν» (Ιω. στ’ 44). Αρα αφού μας τράβηξε στη θεία επίγνωση και υποταγή, είμαστε οι τεταγμένοι στο θείο προορισμό, που υπάρχουν οι ακατάλυτες και θείες επαγγελίες του.

Ο παμπόνηρος διάβολος επισημαίνει τις απροσεξίες και τα λάθη που συμβαίνουν και οφείλονται στην αδυναμία και απειρία μας, στην περίοδο του γίγνεσθαι, που «ανένδεκτον του μη ελθείν τα σκάνδαλα» (Λουκ. ιζ’ 1).

Από που όμως ο δραπέτης των ουρανών, ο πονηρότατος δούλος, που κατέπεσε και συντρίφτηκε παίρνει την εξουσία να παριστάνει το δικηγόρο και τον κριτή; Οι Πατέρες μας ενθαρρύνουν «οσάκις αν πέσης έγειραι και σωθήση». Από που, λοιπόν, παίρνει την εξουσία η καταραμένη αποθάρρυνση να μας υποβιβάζει και να εμποδίζει την προς τα εμπρός πορεία μας; Εάν από απροσεξία γίνει πιστευτή η αποθάρρυνση αμέσως ο εχθρός την προσαυξάνει σε απογοήτευση και στη συνέχεια οδηγεί στην καταραμένη και ολέθρια απόγνωση, που είναι ο αποκεφαλισμός, το τέρμα του θριάμβου του παμπόνηρου εχθρού μας, που μας παρουσιάζεται ως αναμάρτητος και αδέκαστος κριτής! Το τέρας της απώλειας!

Ασφαλώς δεν περιγράψαμε σε έκταση το σκοτεινό σύμπλεγμα της δράσης του πονηρού, μέσω της απόγνωσης, που μ’ αυτήν επιδιώκει να μας κλείσει το δρόμο της μετάνοιας. Με τα ταπεινά αυτά σχήματα, που σημειώσαμε, παρακαλούμε τους τίμιους εργάτες της μετάνοιας, να μην παραδέχονται ποτέ κανένα είδος αποθάρρυνσης απ’ όπου και αν παρουσιάζεται μέχρι και αυτού ακόμη του αισθητού πτώματος στο στίβο τον αόρατου πολέμου. «Τω Θεώ ημάρτομεν, τω Θεώ απολογούμεθα» . Εφ’ όσον στους αποστόλους ο Κύριος παράγγειλε όχι « επτάκις» αλλά «εβδομηκοντάκις επτά» να συγχωρούν και ο ίδιος συγχωρεί τους φταίχτες. Κανείς να μη σβήνει τη φωτιά του θείου ζήλου που είναι η κινητήρια δύναμη στο στάδιο της μετάνοιας και ολόκληρης της φιλόθεης πολιτείας και αγωγής μας.

Με επαινετό θάρρος να συνεχίζεται η μαρτυρική οδός της μετάνοιας και με οργή να απωθείται ο πονηρός διάβολος, που δικολαβεί δήθεν για την ενοχή μας. « Το αίμα Ιησού του υιού αυτού

(δηλαδή του Θεού) καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α Ι ω. α’ 7). Με το έλεος και τη Χάρη του Χριστού « εσμεν σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον» (Εφ. β’ 8). Για ποιά παράλειψη ελέγχει η απόγνωση του πονηρού; «Ουκ εξ έργων των εν δικαιοσύνη ων εποιήσαμεν ημείς αλλά δια τον αυτού έλεον έσωσεν ημάς» (Τιτ. γ’ 5). Βαδίζοντας «δια πίστεως και ου δια είδους» (Β’ Κορ. ε’ 7), περιμένουμε τη σωτηρία μας από τη φιλανθρωπία του Χριστού μας και όχι ως αποτέλεσμα εξαγοράς που η απόγνωση παριστάνει ως ανεπαρκή. Και το ποιο σημαντικό είναι ότι ο διάβολος παρίσταται αυστηρός κριτής και ως αναμάρτητος!!!

Όλοι οι άγιοι με την πίστη πέτυχαν στο στίβο της αγωνιστικότητας και δεν εκτελούσαν καλά έργα για εξαγορά της σωτηρίας. Ομολογούμε ότι ευθυνόμαστε για την τήρηση των εντολών και την ακρίβεια της μετάνοιας και ουδέποτε αρνούμαστε ή οπισθοχωρούμε. Δεν ξεχνούμε το ασθενές της φύσης μας, τη βαρύτητα των αλλοιώσεων, τη διαβολική κακότητα και πονηριά, που ως ο νόμος της βαρύτητας μας έλκουν προς τα κάτω. Εάν κάποτε τα ποικίλα αυτά συμπτώματα μας εμποδίζουν, δεν θεωρείται αυτό ήττα ή προδοσία ή υποχώρηση. Είναι η φύση των πραγμάτων, που επιβάλλει η εξορία μας στην εδώ ζωή· μέχρις ότου η θεία Χάρη, με την επιμονή μας και τη θεία παναγαθότητα του σωτήρα μας, μας απαλλάξει, εφ’ όσον το δόγμα και το σύνθημά μας είναι «προσδοκία αναστάσεως νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος» . Το ιερό λόγιο μας πληροφορεί ότι « καν μία ημέρα εστίν η ζωή ημών» στον παρόντα κόσμο, δεν θα μείνουμε ελεύθεροι από κάποια ενοχή και απ’ αυτό αποκρούεται κάθε προσβολή αποθάρρύνσης.

Με πολλά παραδείγματα, τόσο η Γραφή όσο και οι άγιοι Πατέρες μας, μας ενθαρρύνουν στην πίστη και την ελπίδα στη θεία παναγαθότητα, που ο Κύριός μας με το σώμα του -την Εκκλησίαπαρέχει σε όσους μετανοούν. Το παράδειγμα του Μανασσή -βασιλιά του Ισραήλ- του οποίου η εξομολογητική προσευχή βρίσκεται στην ακολουθία του Μ. Αποδείπνου, είναι ο παρηγορητικώτερος τρόπος για κάθε αμαρτωλό οποιασδήποτε ηλικίας ή κατάστασης.

 

Συνεχίζεται…