ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ (16)-ΑΣΚΗΣΗ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ

Η ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΣΗ ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Θα εξηγήσουμε σύντομα τι είναι ο θείος ζήλος και πόσο μας βοηθά η ενέργειά του.

Ο Κύριος μας αναφέρει, στο ευαγγέλιό του, ότι «πυρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη!» (Λουκ. ιβ’ 49). Αυτό το πυρ που ο Κύριός μας άναψε με την παρουσία του ανάμεσά μας, είναι ο θείος ζήλος, που μας ερεθίζει για την τήρηση των θείων εντολών, που είναι το χριστιανικό μας καθήκον. Αυτόν το θείο ζήλο, αυτήν τη θέρμη της ευλάβειας, γεννά ο θείος φόβος και το φόβο γεννά η πρώτη πίστη που μας οδηγεί στη θεογνωσία. Το στοιχείο που συγκρατεί αλλά και αυξάνει το θείο ζήλο είναι η ακρίβεια της συνείδησης, η ακριβής κατά το δυνατό τήρηση των θείων εντολών.

Εκείνος που κρατά αυτήν την τάξη στη χριστιανική του διαγωγή κάνει το θείο ζήλο να παραμένει αλλά και να αυξάνεται και κατά το θείο λόγιο «λύχνος τοις ποσί μου ο νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου» (Ψαλμ. ριη’ 105). Όπως προαναφέραμε αυτή η θέρμη της ευλάβειας ως ενέργεια του θείου ζήλου, σηκώνει το βάρος του κόπου της ποικίλης αγωνιστικότητας και έτσι ο αγωνιστής με προθυμία εκτελεί τα καθήκοντά του και ας είναι κουραστικά στην πραγματικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που οι πολυάριθμοι αθλητές της πίστης πραγματοποίησαν με ευκολία τους τόσο σκληρούς και αδυσώπητους αγώνες, αιματηρούς ή αναίμακτους, χάρη στην ευσέβεια.

Όποιος, λοιπόν, θέλει με τη Χάρη του Χριστού να αθλήσει νόμιμα, ας κρατήσει αχώριστο μαζί του το μακάριο ζήλο και η επιτυχία του θα είναι βέβαιη και πραγματική.

Γνωρίζοντας ο παμπόνηρος εχθρός μας τη σημασία και ωφέλεια του θείου ζήλου, προσπαθεί ευμέθοδα να την εκτοπίσει και με έξυπνο τρόπο αποθαρρύνει όλους τους αγωνιστές. Οι Πατέρες λένε το εξής παράδειγμα: Όπως ο κυνηγός επιδιώκει να κτυπήσει το θήραμά του στο κεφάλι για να το εξουδετερώσει αμέσως, έτσι και ο διάβολος κτυπά την προθυμία, το ζήλο, που επέχει θέση κεφαλής, και εξουδετερώνει δια μιας το θύμα του. Μετά την απογοήτευση ο αγωνιστής παραδίδεται στην αδράνεια και απροθυμία και όλο το σύστημα της μετάνοιας μένει ανενεργό.

Ο διάβολος με ποικίλους τρόπους και δολιότητα ξεγελά τους ανθρώπους για να αμαρτήσουν και κρυβει τη βαρυτητα της ευθύνης και της ενοχής έως ότου τους παρασύρει. Μετά μεγαλοποιεί το γεγονός και το μικρό το παρούσιάζει ως υπέρογκο.

Μετά το σφάλμα μας ο διάβολος εξεγείρεται ως γίγαντας της δικαιοσύνης και απειλεί θρασύτατα ελέγχοντας τη δήθεν άρνηση και προδοσία. Και είναι φρικαλέα η σκηνή όπου ο βύθιος δράκοντας της απώλειας, ο κύριος συντελεστής κάθε αποστασίας και άρνησης, το τέρμα του σκότους και του αφανισμού, κρίνει και καταδικάζει τους υιούς του Θεού ως φταίχτες και αμαρτωλούς, ο αναμάρτητος!!!

Πραγματικά «ώδε η σοφία εστίν» (Αποκ. ιγ’ 18) και η σύνεση. Ο Κύριος μας πληροφορεί, στη θεία αποκάλυψη, ότι «ζω εγώ, ου βούλομαι τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το αποστρέψαι τον ασεβή από της οδού αυτού της πονηράς, και ζήν αυτόν» (Ιεζ. λγ’ 11) και ότι «ουκ έστιν θέλημα έμπροσθεν του πατρός υμών του εν ουρανοίς ίνα απόληται εις των μικρών τούτων» (Ματθ. ιη’ 14). Κλείνουμε, λοιπόν, τα αυτιά μας στα γαβγίσματα του ολέθριου τέρατος της απάτης, που προκαλεί την αποθάρρυνση και με αναπεπταμένη την πίστη και την ελπίδα στο γλυκύτατό μας σωτήρα και λυτρωτή, σηκωνόμαστε προθυμότεροι και με θάρρος συνεχίζουμε τη μετάνοιά μας και διώχνουμε τις επιβουλές του εχθρού. Γνωρίστε και μάθετε απαίσιοι τύρρανοι «ότι μεθ ημών ο Θεός. Εάν γαρ πάλιν ισχύσητε και πάλιν ηττηθήσεσθε και ην αν βουλήν βουλεύσησθε διασκεδάσει Κύριος. Και λόγον, ον εάν λαλήσητε, ον μη εμμείνη εν υμίν. Τον δέ φόβον υμών ου μη φοβηθώμεν, ουδ’ ου μη ταραχθώμεν, ότι μεθ υμών ο Θεός» (πρβλ. Ησ. η’ 12).

Πολλή προσοχή χρειάζεται σ΄ αυτό το σημείο, γιατί αποκομίζει μεγάλα κέρδη ο απατεώνας λόγω της απειρίας μας, για να μην πούμε της αμέλειάς μας. Ειδικά οι πνευματικοί οδηγοί οφείλουν να προφυλάσσουν αυτούς που αγωνίζονται από τις ύπουλες αυτές παγίδες.

Η Χάρη του Θεού είναι βέβαια πλήρης και τέλεια αλλά η ανθρώπινη ασθένεια είναι και βαριά και συνεχής. Επομένως η επίτευξη της ελευθερίας και της ανάστασής μας είναι μακρόχρονη και χρειάζεται υπομονή και σταθερή απόφαση. Αυτό τονίζει ο Κύριός μας λέγοντας: «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. ι’ 22) και πάλιν «εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. κα’ 19).

Εάν για την απόκτηση της πείρας των τεχνικών μεθόδων και πραγμάτων και γενικά για τη γνώση της ματαιότητας διαθέτουμε τόσο χρόνο, δεν χρειάζεται χρόνος για την ολική μεταβολή του διαφθαρμένου χαρακτήρα και της ισόβιας συνήθειας, ώστε να μεταφερθούμε στη θεοειδή και υπερφυσική κατάσταση του αγιασμού, που είναι η μερίδα και θέση των τέκνων του Θεού;

Εκείνοι που αγωνίζονται με ευσέβεια για τη σωτηρία τους και αγόγγυστα, με τη βοήθεια της χάρης, έφτασαν στο τέλος του δρόμου, ευχαριστούν τη θεία παναγαθότητα· τη σωτηρία τους κληρονομούν με βεβαιότητα, αλλά πολλές φορές δεν διαπιστώνουν σ’ αυτήν τη ζωή τα σύμβολα του αγιασμού που γνωρίζει η πανσωστική πρόνοια του Κυρίου· τα αναμένουν στη μέλλουσα μισθαποδοσία κατά την αψευδή θεία επαγγελία ότι «ους προώρισε, εκάλεσε και εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε» (πρβλ. Ρωμ. η΄ 30). Βαδίζοντες «δια πίστεως και ουχί δι’ είδους» δεν ανταλλάσσουμε υλικά πράγματα. Πιστεύουμε στο Θεό και σωτήρα μας και δεν αγοράζουμε τη σωτηρία. Πειθαρχώντας στις σωτήριες εντολές περιμένουμε την αμοιβή ως υιική κληρονομιά. Δεν έχουμε ποσοτική αξιολόγηση εργασίας ή χρόνου μέσα στον οποίο έγινε, αλλά αμοιβή πατρικής στοργής προς τους αγαπημένους. Και οι πρώτοι και οι μέσοι και οι έσχατοι κληρονομούν κατά τον ίδιο τρόπο την πατρική βασιλεία.

Σ’ αυτούς, λοιπόν, που εύκολα αποθαρρύνονται υποδεικνύουμε να είναι προσεκτικοί για να μη φεύγουν «χωρίς διώκοντος» και να μη φοβούνται εκεί όπου δεν υπάρχει φόβος. Το θάρρος, που ο θεοπρεπής ζήλος χαράζει στην ψυχή μας, είναι ολη η κινητήρια δύναμη. Με αυτήν αποφασίζουμε, αντιστεκόμαστε, αγωνιζόμαστε και ομολογούμε. Γνωρίζοντας ο εχθρός μας αυτά τα μυστικά, ευμέθοδα προσπαθεί να εξουδετερώσει αυτήν την τόσο χρησιμώτατη ενέργεια, το θάρρος, και έτσι να παραδοθεί ο άνθρωπος, ως θύμα, άνευ όρων!

Το «εάν πέσης έγειραι και σωθήσει» τι άλλο σημαίνει παρά την άρνηση της αποθάρρυνσης; Όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται, το ολίσθημα είναι φυσικό φαινόμενο λόγω των τόσων αντιξοοτήτων που υπάρχουν και της απειρίας. Το ολίσθημα δεν σημαίνει ούτε ένοχή, ούτε άρνηση, ούτε προδοσία. Είναι η σκληρή φύση των πραγμάτων, που ο μαθητευόμενος συναντά μέχρις ότου κατακτήσει το πτυχίο του.

 

Συνεχίζεται…