Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή 555 χρόνια (Ποίημα)

 

Της σοφίας η μούσα ορθή

σαν ψαλμού αξεπέραστος βόμβος

προσταγή παραμένει και φθόγγος

στη Μεγάλη του Γένους Σχολή.

Απ’ το Κάστρο ριχμένος για ν’ άρχει

της Μεγάλης Μονής ο αχός

αποβαίνει παιδείας βωμός

μ’ ορισμό και ευχή Πατριάρχη.

Επική αναβάθρα ζωστή

σ’ αυλητών τα χείλη σα ζώπυρο

και σπονδή π’ αστράφτει στο λιόπυρο

με τη δόξα αεί θρυλική.

Στην υψίκομη γη μια ωδή

ανασαίνει γεμάτη παλμό

με παιδιών τονισμένη ρυθμό

κι από θεία της νιότης ορμή.

Την κρατούν υψηλά οι παιάνες

των μυστών και η μέθη του λόγου

φλογισμέν’ από θρύλους του χώρου

αγκαλά με τις θείες καμπάνες.

Της παιδείας η λύρα τρανή

στο δικόρυφο πάμμουσο λόφο

διαλύει της μοίρας το γνόφο

τη στεφάνη κρατώντας χλωρή.

Σαν εστία μουσών γεραρά

από δάδα πυρφόρ’ αναμμένη

τραγουδά εσαεί πυρωμένη

με τη φλόγα χρυσή στη θρακιά.

Στων μαιάνδρων τη λεύτερη όψη

κυλισμένη του πάλαι η Γνώση

συντροφιά με του λόγου τη βρώση

υμνωδεί την παλίμψηστη κόψη.

Δεν ξεχνούν τα παιδιά μέσ’ στη δίνη

πως η μνήμη τιμά τη ζωή

μα και κείνους που δώσαν πνοή

στην κλεινή κι ακριβή Ρωμηοσύνη.

Στους πεντέμισυ άθλων αιώνες

υμνωδού ν οι Μεγάλοι Σχολίτες

και μαζί κι οι παλιοί ρασενδύτες

των ονείρων τις έκτακτες ώρες.

Λιτανεία πνευμάτων στην Πόλη

του παρόντος μαζί και του χθες

στη Σχολή προχωρούν μ’ αρμαθιές

λουλουδιών στη θερμή τους αγκάλη.

Την ελπίδα μας ψάλλ’ εσαεί

μ’ αναμμένο στον κόρφο ΦΑΝΑΡΙ

κι έτσι μένει για πάντα καμάρι

η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΣΧΟΛΗ.

 

Υπό Ευαγγέλου Γαλάνη, Μητροπολίτου Πέργης.
«Άκουσμα» εγκωμιαστικό έμμετρο σε δώδεκα στροφές τετραστίχων.

(Περιοδικό ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ τ. 15, σ. 56)