Εσπερινός της Αγάπης στο Βατοπαίδι

Ακριβώς επτά εβδομάδες χωρίζουν τον Εσπερινό της Συγχωρήσεως από τον Εσπερινό της Αγάπης. Στον Εσπερινό της Συγχωρήσεως, την Κυριακή της Τυρινής, ζητούμε τη συγχώρηση από κάθε αδελφό που αδικήσαμε, που τυχόν τον λυπήσαμε με την ανάρμοστη συμπεριφορά μας, που αμαρτήσαμε ενώπιον του, εκδηλώνοντας έτσι τη μετάνοιά μας. Στον Εσπερινό της Αγάπης, την Κυριακή του Πάσχα, δίνουμε συγχώρηση σε όποιον μας λύπησε βιώνοντας έτσι την αναστάσιμη χαρά και αγάπη.

Αυτό που ζήσαμε φέτος το Πάσχα στο Βατοπαίδι δεν μπορεί να περιγραφεί. Εμένα προσωπικά μου φάνηκε ότι κατέβηκε ο ουρανός στη γη, τόσο έκδηλη ήταν η Χάρη του Θεού. Ίσως γιατί ήθελε ο Θεός να δείξει ότι είναι μαζί με τους συκοφαντούμενους πατέρες, ότι είναι υπεράνω κάθε ανθρώπινης μικροπρέπειας.

Θα ήθελα εδώ στην ωραία αυτή ιστοσελίδα σας να σας μεταφέρω κάτι από αυτό που γιορτάσαμε στον Εσπερινό της Αγάπης. Ο Εσπερινός άρχισε από το Συνοδικό της Μονής, συνεχίσαμε στο Καθολικό, όπου στην αρχή ψάλλανε οι Πατέρες το Χριστός Ανέστη σε πολλές γλώσσες ,

μετά διαβάσανε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως ανά τμήματα, επίσης σε πολλές γλώσσες (νομίζω 12), φανερώνοντας έτσι την οικουμενικότητα, την αληθινή παγκοσμιότητα που πρέπει να έχει ένας ορθόδοξος χριστιανός που βιώνει την Ανάσταση του Χριστού ως δική του ανάσταση, που για αυτόν δεν υπάρχει «Έλλην ή Ιουδαίος, βάρβαρος ή Σκύθης», «άρσεν ή θήλυ» αλλά «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (βλ. Κολοσ. 3,11 και Γαλ. 3,28)

Οι δε καλλίφωνοι ψάλτες της Μονής έψαλαν την ευαγγελική περικοπή στα ομηρικά. Πρώτη φορά το άκουσα και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση

Ομηρικό Ευαγγέλιο ΜΡ3(Πατήστε εδώ να ακούσετε)

Μετά έγινε η προσκύνηση και ο εν Χριστώ ασπασμός. Με τη σειρά ο ηγούμενος Εφραίμ, οι ιερείς, οι ιεροδιάκονοι, οι πατέρες της μονής κατά τάξη και μετά εμείς οι προσκυνητές, προσκυνώντας το ευαγγέλιο ή μία εικόνα λέγαμε το «Χριστός Ανέστη« και ασπαζόμαστε μεταξύ μας ,

ενώ οι ψάλτες έψαλαν το υπέροχο αργό Δοξαστικό, αυτό που αναφέρει: «συγχωρήσωμεν πάντας τη αναστάσει» και το «Χριστός Ανέστη» το αργό.

Δημιουργήθηκε μία σειρά ανθρώπων που χαιρετίζονταν με εγκαρδιότητα και που απλώθηκε σε όλη περίπου την έκταση της αυλής της Μονής

Στο τέλος πήγαμε ξανά στο Συνοδικό της Μονής ,

όπου ο Γέροντας Εφραίμ

μίλησε με τη θεία, άνωθεν σοφία που τον χαρακτηρίζει -και όχι όπως τον παρουσιάζουν κάποιοι άλλοι- για το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού, ότι πρέπει η Ανάσταση του Χριστού να γίνει δική μας Ανάσταση, προσωπικό μας βίωμα και ότι μόνο τότε εορτάζουμε αληθινή την Ανάσταση. Μετά το κέρασμα, μας μοίρασε και πασχαλινά αυγά, όπως είχε γίνει και το βράδυ ή μάλλον το πρωί της Αναστάσεως.

H όλη αυτή κατάσταση, ή μάλλον μυσταγωγία του Αγίου Πνεύματος, με έκανε να φανταστώ ότι ζω στους Αποστολικούς χρόνους όπου επικρατούσε η πραγματική έννοια της κοινότητας, της ενότητας, της εν Χριστώ αγάπης. Στα πρόσωπα των μοναχών δεν έβλεπες μία προσποιητή ευγένεια, αλλά ένα ξεχείλισμα αγάπης και χαράς. Κάτι που μετέδιδε και σε εμάς τους προσκυνητές πολλή χαρά, ένα υπέροχο βίωμα.

Χριστός Ανέστη!

Kώστας Κωσταντίνου