Ευαγγέλιον Εσπερινού της Αγάπης (Κυριακής του Πάσχα) στην Ομηρική Γλώσσα

Και υπέρ του καταξιωθήναι ημάς τής ακροάσεως του αγίου Ευαγγελίου Κύριον τόν Θεόν ημών ικετεύσωμεν.

Σοφία. Ορθοί. Ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίου.

Ειρήνη πάσι.

Εκ τού κατά Ιωάννην αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα.

Πρόσχωμεν!
(Ιω. κ΄ 19-25)

Ούσης οψίας τή ημέρα εκείνη, τή μιά τών σαββάτων, καί τών θυρών κεκλεισμένων, όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι διά τόν φόβον τών Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς καί έστη εις τό μέσον, καί λέγει αυτοίς· ειρήνη υμίν. Καί τούτο ειπών έδειξεν αυτοίς τάς χείρας καί τήν πλευράν αυτού. Εχάρησαν ούν οι μαθηταί ιδόντες τόν Κύριον. Είπεν ούν αυτοίς ο Ιησούς πάλιν· Ειρήνη υμίν. Καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Καί τούτο ειπών ενεφύσησε καί λέγει αυτοίς· Λάβετε Πνεύμα Άγιον· άν τίνων αφήτε τάς αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, άν τινών κρατήτε, κεκράτηνται. Θωμάς δέ είς εκ τών δώδεκα, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ήν μετ’ αυτών ότε ήλθεν ο Ιησούς. Έλεγον ούν αυτώ οι άλλοι μαθηταί· Εωράκαμεν τόν Κύριον. Ο δέ είπεν αυτοίς· Εάν μή ίδω εν ταίς χερσίν αυτού τόν τύπον τών ήλων, καί βάλω τόν δάκτυλόν μου εις τόν τύπον τών ήλων, καί βάλω τήν χείρά μου εις τήν πλευράν αυτού, ου μή πιστεύσω.

 

ΠΑΡΑΦΡΑΣΙΣ ΕΙΣ ΗΡΩΪΚΟΝ ΕΞΑΜΕΤΡΟΝ
ΥΠΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

(Και υπέρ του καταξιωθήναι…)

Όφρακε νωϊτέροισιν εν ούασι πάγχυ βάλωμεν

θέσφατον, ιμερόεσσαν, αγνήν Ευάγγελον όππα,

μειλίξωμεν άνακτα Θεόν, μέγαν ουρανίωνα.

Ιθυγενής. Σοφίη. Ευαγγελίοιο κλύωμεν.

Ειρήνη χαριεσσ’ επ’ απείρονα δήμον εσείται.

Εκ δ’ άρ’ Ιωάννοιο τόδ’ έστι βροντογόνοιο.

Αλλ’ άγετ’ ατρεμέσι χρησμούς λεύσωμεν οπωπαίς.
(Ούσης οψίας τή ημέρα εκείνη…)

Εύτε δή ηέλιος φαέθων επί έσπερον ήλθε

καί σκιόωντο αγυιαί επί χθόνα πουλυβοτείρη,

ήματι εν πρώτω, ότε τύμβου άλτο Σαωτήρ,

Κληϊσταί δε έσαν θυρίδες πυκινώς αραρείαι,

βλήντο δέ πάντες οχήες εϋσταθέος μεγάροιο,

ένθα μαθηταί ομού τε αολλέες ηγερέθοντο,

μυρόμενοι θανάτω επ’ αεικέϊ Χριστού άνακτος,

ήλυθε δή τότε Χριστός άναξ θεοειδέϊ μορφή,

έστη δ’ εν μεσάτω αναφανδόν καί φάτο μύθον.

Ειρήνη υμίν φίλοι, ησυχίη τ’ ερατεινή.

Ως ειπών επέδειξεν εήν πλευρήν ηδέ χείρας.

Γήθησαν δέ μαθηταί, επεί ίδον Ευρυμέδοντα.
(Είπεν ούν αυτοίς ο Ιησούς πάλιν…)

Τούς δ’ αύτις προσέειπεν Ιησούς ουρανοφοίτης.

Ειρήνη υμίν φίλοι, ησυχίη τ’ ερατεινή.

Ως εμέ πέμψε Πατήρ, ός υπέρτατα δώματα ναίει,

Ώδ’ εγώ υμέας εις χθόνα πέμπω ευρυόδειαν.

Ως άρα φωνήσας μύσταις έμπνευσ’ αγορεύων.

Πνεύμα δέχνυσθ’ άγιον, φαεσέμβροτον, υψιθόωκον.

Ών μέν ατασθαλίας θνητών αφέητ’ επί γαίαν,

τοίσιν ή που αφίενται ες ουρανόν αστερόεντα.

Ών δ’ άρ’ επεσβολίας υπερφιάλων κρατέητε,

τοίσιν αλυκτοπέδης κείναι σθεναρής κρατέονται.
(Θωμάς δέ, είς εκ τών δώδεκα…)

Θωμάς δ’ ώ επίκλησις άπασι Δίδυμος ακούειν,

ουχ άμα τοίς άλλοις μύσταις πρίν ομώροφος έσκεν,

Ιησούς ότ’ έβη είσω μελάθροιο εταίρων.

Ίαχον ούν άλλοι τούτω ερίηρες εταίροι.

Είδομεν οφθαλμοίσιν Ιησούν παγκρατέοντα.

Τούς δ’ απαμειβόμενος Θωμάς προσέφησεν ατειρής.

Ίχνια ήν μή ίδω μετά χείρεσιν ηλοτορήτης,

δάτυλον εμβάλλω τε εκείνου ένδοθι χειρός,

χείρα τ’ εμήν είσω πλευρής οί ρεία βαλοίμην,

ούποτε υμετέροισι λόγοις κεφαλή κατανεύσω.
(Νικοδήμου του Αγιορείτου, Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον, Ήτοι περί φυλακής τών πέντε αισθήσεων, έκδ. γ΄, Βόλος 1958, σ. 200-201).