Ο κλάψας του κλάψαντος

Στην καθημερινή ζωή και στις διαπροσωπικές σχέσεις οι άνθρωποι σε σέβονται ανάλογα με τον σεβασμό που δείχνεις ο ίδιος για τον εαυτό σου. Ακόμα και οι ισχυρότερες μονάδες αντιμετωπίζουν αλλιώς τις αξιοπρεπείς κι αλλιώς τις αναξιοπρεπείς πιο αδύναμες. Για να μην πω ότι πραγματικά ισχυρός, τελικά, είναι αυτός που σέβεται τον εαυτό του.

Ό,τι ισχύει για τα άτομα στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει και για τις ομάδες των ανθρώπων. Εχουν την αντιμετώπιση που οι ίδιες έχουν εμπνεύσει για τον εαυτό τους. Και η ζωή μέχρι το τέλος της, μέχρι να χαθεί το άτομο ή η ομάδα, δίνει όλες τις ευκαιρίες για να σταθεί κανείς σοβαρός, άλλοτε κερδίζοντας κι άλλοτε χάνοντας. Αλλά να σταθεί τουλάχιστον σοβαρός.

Αυτή όλη είναι μια ωφελιμιστική παρατήρηση, που ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα, και που εφαρμόζεται εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια και στην πολιτική. Είτε την πολιτική την ονομάσουμε πολεμική, είτε την ονομάσουμε τακτική για ένα κέρδος.Η προχθεσινή επίσκεψη του Ομπάμα στην Τουρκία ξεσήκωσε θύελλα μεμψιμοιρίας στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η αντίδραση ήταν ακριβώς ίδια με εκείνη ενός παιδιού, που ο πατέρας του χαϊδεύει τον αντιπαθή αδερφό του, αλλά όχι αυτό.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Εδώ και τουλάχιστον εξήντα χρόνια η ελληνική εξωτερική πολιτική χαράσσεται και ασκείται με τη νοοτροπία ανήλικου υπό προστασία, όταν δεν παίζει τον ρόλο του καρφιού του δασκάλου.

Η αντιμετώπιση που έχει η χώρα από αυτούς, τους οποίους χρίζει όχι ισχυρούς, αλλά πατεράδες και προστάτες, είναι ανάλογη: Δεν απολαύει σεβασμού και χρειάζεται να ενεργοποιήσει συχνά ακόμα πιο αναξιοπρεπείς και παρακαλετούς τρόπους, ώστε να κερδίσει μια θέση στη διεθνή σκηνή. Είτε αυτή η θέση είναι ένα δάνειο, είτε είναι ένα από τα λεγόμενα εθνικά θέματα, είτε είναι μια επωφελής συμφωνία.

Η εξωτερική πολιτική θα είχε ακόμα μικρότερο αντίκτυπο αν δεν είχε επίπτωση στην εικόνα του καθενός από μας. Δεν λένε ποτέ «η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι σοβαρή». Λένε «οι Ελληνες δεν είναι σοβαροί». Και από μια πλευρά έχουν δίκιο. Γιατί οι Ελληνες εκλέγουν αυτούς τους αντιπροσώπους, που ασκούν την παρακαλετή και κλαψιάρικη πολιτική.

Από την άλλη, όμως, είναι οι ίδιοι οι Ελληνες, που εξανίστανται όταν ο Ομπάμα πάει στην Τουρκία, αλλά δεν έρχεται στην Ελλάδα! Ποιος τους εμφύσησε αυτή τη νοοτροπία; Μα, οι πολιτικοί τους ασφαλώς. Αυτοί, που δεν εισάγουν εδώ και δεκάδες χρόνια στην Παιδεία και την καθημερινή ζωή τη διδασκαλία της κοπιαστικής δουλειάς και της επιτυχίας μέσα από την αξιοκρατία και τη σοβαρότητα, παρά διαφθείρουν το λαό με χατιράκια, με φυγοπονία, με την ευκολία του γλειψίματος και της δωροδοκίας και, το κορυφαίο, με την αυτοδίκαιη υπεροχή, κλεμμένη από τον ιδρώτα άλλων: άλλοτε των αρχαίων, άλλοτε των Βυζαντινών, άλλοτε του ’21, άλλοτε του ’40 και πάει λέγοντας.

Κακά τα ψέματα. Η ελληνική εξωτερική πολιτική ασχολείται με τα συμφέροντα της χώρας όσο και ένας μέσος δημόσιος υπάλληλος: καθόλου. Αλλοτε ενδιαφέρεται περισσότερο να καλοπιάνει αυτούς που διορίζει ως πάτρωνες με το φόβο μη την κάνουν ντα κι άλλοτε ασχολείται με τις προσωπικές φιλοδοξίες στελεχών της και τους διορισμούς συνεργατών για να καλύπτουν την ανασφάλεια των υπουργών.

Μια ανασφάλεια γεννημένη απ’ τη νοοτροπία, με την οποία είναι στημένο το ελληνικό κράτος: Οχι για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολιτών του. Αλλά για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των κομμάτων και των πολιτικών και των μηχανισμών, που έφτιαξαν οι ίδιοι μεσ’ στο κράτος και που ούτε οι ίδιοι πια μπορούν να τους ξηλώσουν. Ούτε και θέλουν άλλωστε.

Ο Ομπάμα πήγε σε μια Τουρκία που συνορεύει με μια αμφιλεγόμενη Συρία, με ένα εύφλεκτο Ιράκ, με ένα εκρηκτικό Ιράν, με έναν στρατηγικό Καύκασο, με τα πετρέλαια της Κασπίας και της Μοσούλης, με το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, είναι σύμμαχος του Ισραήλ, είναι χώρα μουσουλμανική, συμμετέχει σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και είναι πρόθυμη να αλώσει την Ευρωπαϊκή Ενωση για λογαριασμό της, ωφελώντας έτσι στο έπακρο τα διαλυτικά σχέδια των ΗΠΑ.

Αυτά είναι η Τουρκία σήμερα όχι γιατί έχει τη στρατηγική θέση. Αλλά γιατί έχει εκμεταλλευτεί διπλωματικά τη στρατηγική θέση εδώ και χρόνια για να υπηρετήσει αυτό που νομίζει ότι είναι συμφέρον της: να γίνει η Δύναμη της περιοχής.

Απέναντι σ’ αυτή την Τουρκία η Ελλάδα κλαψουρίζει που ο Ομπάμα δεν ήρθε στην Αθήνα. Αντί να αναρωτιέται: Τι έχει κάνει η Ελλάδα για να έχει ανάγκη να έρθει ο Ομπάμα στην Αθήνα;

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ