ΗΠΑ: Δίνουν το Κουρδιστάν, για να πάρουν την Τουρκία.

του Γκιουνάι Ασλάν
To Nοέμβριο του 1999, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε εγκαίνια ενός κέντρου πολιτικών ερευνών, είχε πει: “Την πορεία του 21ου αιώνα θα καθορίσει η μορφή που θα λάβει η Τουρκία. Το μέλλον της ανθρωπότητας και του κόσμου, το μέλλον της Ευρώπης και της Ευρασίας, θα καθοριστεί από την Τουρκία”.
Τότε οι εφημερίδες της Τουρκίας είχαν αναφερθεί με διθυράμβους στο θέμα και το δημιούργησαν ένα κλίμα εθνικής γιορτής.
Φυσικά, εκείνα τα λόγια δεν ειπώθηκαν στην τύχη και ήτανενδεικτικά των σχεδιασμών και του ρόλου που υπολόγιζαν να αναθέσουν οι ΗΠΑ στην Τουρκία την εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Οι ΗΠΑ, που χρησιμοποίησαν την Τουρκία ως προωθημένο φυλάκιο την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, σχεδίαζαν να ανοίξουν και ένα “πρακτορείο” δίπλα στο προωθημένο φυλάκιο.
Δηλαδή, οι ΗΠΑ, εκτός από στρατιωτική βάση, σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν την Τουρκία και ως πλανητική οικονομική και πολιτική βάση. Υπολόγιζαν να μετατρέψουν την Τουρκία σε κέντρικό πόλο, από τον οποίο θα ρύθμιζαν τις νέες ισορροπίες στην Καύκασο, την Ασία και τη Μέση Ανατολή.
Το θέμα είναι, όμως, ότι η Τουρκία, που ξόδεψε το μισό της ζωής της ως κράτος υπηρετώντας την Αμερική, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο χρεωκόπησε και έφθασε στα όρια της οριστικής εξάντλησης. Στην κατάσταση που περιέπεσε, δεν ήταν δυνατόν να παίξει το ρόλο που σχεδίαζε να της αναθέσει η Αμερική. Το σύστημα χρεωκόπησε σε όλους τους τομείς της ζωής και η Τουρκία δεν έφθασε στο “επίπεδο του σύγχρονου πολιτισμού” που επέβαλε ο νέος της ρόλος.
Η Τουρκία, που είχε δηλώσει ακόμα και πριν την ίδρυσή της ότι θα έχει δυτικό προσανατολισμό και έταξε την ύπαρξή της σε αυτό το σκοπό, καθόρισε την εξωτερική-εσωτερική της πολιτική με βάση αυτή την επιλογή και δεν κατόρθωσε να γίνει τίποτε άλλο παρά ο φύλακας και ο σκουπιδότοπος της Δύσης.
Καταντώντας λοιπόν η Τουρκία σε αυτή την κατάσταση, δεν κατάφερε να υπηρετήσει ούτε τα δικά της ούτε τα σχέδια των άλλων.
Για να αναλάβει τους νέους ρόλους και τις αποστολές που της ανατέθηκαν, η Τουρκία θα έπρεπε να αλλάξει και να λάβει νέα μορφή. Οι ΗΠΑ, για να είναι σε θέση να αναλάβει τις νέες αποστολές που θα της ανέθεταν, επεδίωκαν τη ριζική αλλαγή της Τουρκίας σε όλους τους τομείς, αρχίζοντας από τις σάπιες δομές του τουρκικού κράτους και φθάνοντας μέχρι το καθεστώς και τις βασικές αξίες της χώρας και της κοινωνίας.
Γι’ αυτό το λόγο η Ουάσιγκτον άρχισε να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση από το 1998.
Με εντολή του Μπιλ Κλίντον η Τουρκία άρχισε να εμπλέκεται ενεργά στο Κουρδικό Ζήτημα. Ο ηγέτης του PKK, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν κυνηγήθηκε από τη Συρία, στάλθηκε στην Κένυα και από κει απήχθη και παραδόθηκε στην Τουρκία. Στη συνέχεια, μετά από λίγους μήνες, το ΡΚΚ αναγκάστηκε να αποσύρει τις ομάδες των ενόπλων ανταρτών του από την τουρκική επικράτεια και να σταματήσει τον πόλεμο.
Μετά την παράδοση του Οτζαλάν στην Τουρκία, ήλθε στο προσκήνιο η “υποψηφιότητα” της Ε.Ε. Η παράδοση του Οτζαλάν και η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας είναι δυο θέματα που αλληλοσχετίζονται. Στη συνέχεια ακολούθησε η επέλαση του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Η τουρκική οικονομία πέρασε στα χέρια του ξένου κεφαλαίου.
Με αυτά επιχειρήθηκε η αλλαγή πορείας της Τουρκίας προς την κατεύθυνση που είχε χαράξει η Αμερική. Θα πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας το εξής: Αν δεχτούμε ότι η Τουρκία θα καθορίσει την πορεία του κόσμου τον 21ο αιώνα, την πορεία της ίδιας της Τουρκίας θα την καθορίσουν οι Κούρδοι. Η Αμερική το γνώριζε πολύ καλά αυτό. Γι’ αυτό το λόγο ο Μπιλ Κλίντον, όταν μίλησε στο τουρκικό κοινοβούλιο είχε πει:
“Η Τουρκία πρέπει να αναγνωρίσει τα δικαιώματα των Κούρδων πολιτών της”.
Η Αμερική, που επιδιώκει να εγκαταστήσει μια “νέα τάξη” στη Μέση Ανατολή, δεν κρύβει τις επιδιώξεις της για εξεύρεση μιας περιφερειακής λύσης στο Κουρδικό Ζήτημα, μιας λύσης που θα έχει ως επίκεντρό της την Τουρκία, η οποία θα αναλάβει το ρόλο του “προστάτη” των Κούρδων από τα τέσσερα τμήματα του Κουρδιστάν. Αυτό κρίνεται ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αποδοχή και την ενσωμάτωση της Τουρκίας στο διεθνές σύστημα.
Όμως, μια τάση στην Τουρκία, που ενσωματώνει κυρίως το στρατό, δεν ήθελε να καταστήσει συνομιλητές της Τουρκίας τους Κούρδους και δεν επέτρεπε το άνοιγμα προς αυτούς. Ο στρατός, αν και συμφωνούσε με τη συμπόρευση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στο θέμα της πλανητικής της αποστολής, στο θέμα των Κούρδων αντιστεκόταν και επέμενε στις γνωστές του πολιτικές.
Η Τουρκία περνούσε διάφορες εντάσεις και αναταράξεις επί μια δκεαετία, ακριβώς λόγω αυτής της στάσης του στρατού.
Αν και οι σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της επιχείρησης κατάληψης του Ιράκ έφθασαν σε σημείο διακοπής, ακριβώς λόγω της διαφορετικής προσέγγισης στο Κουρδικό, με τον καιρό τα προβλήματα ξεπεράστηκαν. Η Τουρκία συμφώνησε με τις ΗΠΑ στο θέμα αυτό. Τώρα οι ΗΠΑ αφήνουν τους Κούρδους ενέχυρο στην Τουρκία και παίρνουν ως αντάλλαγμα περισσότερη στρατιωτική και πολιτική συνεργασία. Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, δίνουν το Κουρδιστάν, για να πάρουν την Τουρκία.
Ωρισμένοι Κούρδοι ανησυχούν από αυτήν την κατάσταση. Και ανησυχούν εκείνοι που είχαν εναποθέσει στο παρελθόν τις ελπίδες τους στις ΗΠΑ. Τώρα είναι στη φάση που γκρεμίζεται το όνειρό τους. Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι Τούρκοι είναι ευχαριστημένοι από τις εξελίξεις. Αυτοί χτίζουν όνειρα ότι θα καταφέρουν να ξεπεράσουν το δικό τους Κουρδικό πρόβλημα στηριζόμενοι στις ΗΠΑ.
Όσον αφορά το τουρκικό κράτος, όσο και αν φαίνεται ότι έχει επέλθει συμφωνία με τις ΗΠΑ, επί της ουσίας δεν ξέρει τί ακριβώς να κάνει. Συμπεριφέρεται νευρικά. Θα λέγαμε ότι η Τουρκία διατελεί εν πλήρη συγχύσει, με την ακριβή έννοια της λέξεως. Και πρέπει να σημειωθεί ότι το μέρος εκείνο του κράτους που αντιπολιτεύεται αυτές τις πολιτικές, διατηρεί τις δυνάμεις του στο τουκρικό κράτος, άσχετα εμ το αν φάινεται ότι είναι υπό πίεση λόγω της συνεχιζόμενης δίκης της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ.
Ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές γράφουν ότι πίσω από τις εξελίξεις που παρατηρούνται στο Κουρδικό, κρύβεται το Κουρδικό Σχέδιο των ΗΠΑ. Εγώ δεν το πιστεύω. Θεωρώ ότι υπάρχει ένα σχέδιο που έχουν επεξεργαστεί από κοινού Τουρκία και ΗΠΑ. Μου φαίνεται ότι η Τουρκία ελπίζει να εφαρμόσει το δικό της σχέδιο για το Κουρδικό, δια της Αμερικής.
Η Τουρκία υπολογίζει να προσαρτήσει σιωπηλά το ιρακινό Κουρδιστάν, χωρίς να προκαλέσει αντιδράσεις στην περιοχή.
Η Τουρκία έχει προκρίνει μια λύση για το ιρακινό Κουρδιστάν και έχει συμφωνήσει με τους Κούρδους γι’ αυτό. Δεν ξέρει όμως τί να κάνει με τους δικούς της Κούρδους. Στο θέμα αυτό δεν συμπεριφέρεται με σαφήνεια. Γνωρίζει ότι πρέπει να σταματήσει τον πόλεμο, αλλά θέλει να το πράξει χωρίς να προκαλέσει αναταράξεις στους δικούς της Κούρδους. Γι’ αυτό αργεί να πάρει αποφάσεις.
Συμπερασματικά, η Τουρκία δεν φαίνεται διατεθειμένη να αλλάξει συμπεριφορά απέναντι στους Κούρδους και να λύσει το Κουρδικό Ζήτημα. Προβληματίζεται και αναζητεί κάποιες λύσεις και διεξόδους, όμως όλα αυτά είναι ανεπαρκή. Πριν από 100 χρόνια, όταν αφέθηκε το Βόρειο Κουρδιστάν στην Τουρκία, υπήρχαν ελπίδες ότι το τουρκικό κράτος θα συμπεριφερθεί ανθρώπινα σοτυς Κούρδους και θα σεβαστεί τα βασικά τους δικαιώματα. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Ο κουρδικός λαός υπέφερε πολλά όλα αυτά τα χρόνια.
Και ο τουρκικός λαός έχασε πολλά εξ αιτίας αυτής της πολιτικής. Η Τουρκία έχασε έναν αιώνα εξ αιτίας του ρατσισμού που εφάρμοσε στους Κούρδους. Τώρα έχει μπροστά της μια ευκαιρία για να αντισταθμίσει όσα έχασε. Το ελάχιστο που θα πρέπει να κάνει, είναι να συμπεριφερθεί ανθρώπινα και να σεβαστέι τα δικαιώματα των Κούρδων. Σε αντίθετη περίπτωση, όλα θα της γυρίζουν ανάποδα. Τα σχέδια θα αντιστραφούν και η Τουρκία αντί να πάει μπροστά, θα κατρακυλίσει στον κατήφορο…

InfognomonPolitics