Ωδή θ’

Μ ε γ α λ υ ν ά ρ ι ο ν

          Ευαγγελίζου γή χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού τήν δόξαν.

Αλφάβ. αντιστρόφως, Ο Ειρμός

Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ,

Ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων,

Χείλη δέ πιστών τή Θεοτόκω ασιγήτως,

Φωνήν τού Αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω, Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού».

       Ευαγγελίζου γή χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού τήν δόξαν.

Υπέρ έννοιαν συλλαβούσα Θεόν,

Τής φύσεως θεσμούς έλαθες Κόρη,

Σύ γάρ εν τώ τίκτειν τά μητέρων διέδρας,

Ρευστή φύσις περ καθεστηκυία, όθεν επαξίως ακούεις, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού.

         Ευαγγελίζου γή χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού τήν δόξαν.

Πώς πηγάζεις γάλα Παρθένε αγνή;

Ού φέρει εξειπείν γλώσσα βροτεία,

Ξένον γάρ φύσεως επιδείκνυσαι πράγμα,

Nομίμου γονής όρους υπερβαίνον, όθεν επαξίως ακούεις, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού.

          Ευαγγελίζου γή χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού τήν δόξαν.

Μυστικώς ταίς Ιεροτεύκτοις Γραφαίς,

Λαλείται περί σού, Μήτερ Υψίστου,

Κλίμακα γάρ πάλαι Ιακώβ σε προτυπούσαν,

Ίδων έφη, Βάσις Θεού αύτη, όθεν επαξίως ακούεις, Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού.

           Ευαγγελίζου γή χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού τήν δόξαν.

Θαυμαστόν τώ Ιεροφάντη Μωσεί,

Η βάτος καί τό πύρ έδειξε τέρας,

Ζητών δέ τό πέρας εις διάβασιν χρόνου,

Εν Κόρη αγνή, έψη, κατοπτεύσω, ή ως Θεοτόκω λεχθείη, Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού.

            Ευαγγελίζου γή χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού τήν δόξαν.

Δανιήλ σε όρος καλεί νοητόν,

Γεννήτριαν Θεού ο Ησαίας,

Βλέπει δέ ως πόκον Γεδεών, ο Δαυίδ δέ,

Αγίασμα φάσκει, πύλην δέ σε άλλος, ο δέ Γαβριήλ σοι κραυγάζει, Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού.

Καταβασία

Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων, Χείλη δέ πιστών τή Θεοτόκω ασιγήτως, Φωνήν τού Αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω, Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού.