Ο Χαρισματούχος υποτακτικός -ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(73ο )

Κάποτε ο Γέροντας Εφραίμ είπε ότι ο Γέροντας Ιωσήφ δεν ανήκει στους σεσωσμένους, αλλά στους αγίους. Ο αδελφός του παπα Εφραίμ, ο Χαράλαμπος, είχε πάει στην Μονή Φιλοθέου και ζήτησε από τους μοναχούς να προσκυνήσει την κάρα του Γέροντος Ιωσήφ. Μόλις του άνοιξαν γέμισε ο τόπος ευωδία. Τόσο έντονη ήταν η ευωδία, που ομολόγησε ότι δεν είχε αισθανθεί ποτέ άλλοτε με κάποιο άλλο ιερό λείψανο».
Τέσσερεις νέοι από την Αθήνα, από τους οποίους ο ένας πνευματικό μας παιδί, επισκέφθηκαν τον παπα Εφραίμ για πρώτη φορά. Ο Γέροντας όμως ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να τους δεχτεί. Μιλήσανε όμως για πνευματικά θέματα με κάποιο μοναχό από την συνοδία του, και τον παρακάλεσαν να πάρουν κάτι από τον Γέροντα ως ευλογία. Όταν ο μοναχός αυτός πήγε στο κελλί του Γέροντος για να πάρει εικονίτσες και να τις δώσει ως ευλογία, ακολούθησε κρυφά ο ένας από αυτούς, για να ακούσει τουλάχιστον την φωνή του Γέροντος. Μόλις άκουσε τον Γέροντα να λέει στον υποτακτικό του χαμηλόφωνα «ναι, δός τους», σκέφτηκε, «πω!πω! θα πάρουμε εικονίτσες ευλογία από τον παπα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και θα τις δείχνουμε και στους άλλους στην Αθήνα!». Οπότε αυτομάτως ακούστηκε δυνατά η φωνή του Γέροντος να λέει: « Όχι, μην τους δώσεις τίποτε!». Ο νέος βέβαια έμεινε έκπληκτος.

Θα θέλαμε να σχολιάσουμε, ότι το γεγονός αυτό δεν φανερώνει μόνο το διορατικό χάρισμα, αλλά αποδεικνύει και την μεγάλη ταπείνωση του Γέροντος. Δεν ήθελε να “έχει όνομα”, να τον γνωρίζουν πολλοί και να τον διαφημίζουν. Αισθανόταν για τον εαυτό του ότι δεν είναι τίποτε και ότι δεν έχει κάνει τίποτε το σημαντικό στην ζωή του, από την δική του πλευρά. Όλα, έλεγε, ότι δωρεάν τα έδωσε η Χάρις. Προτιμούσε ως γνήσιος αγιορείτης την αφάνεια, αλλά η θεία Χάρις τον πρόδιδε. «Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη»(Ματθ. 5,14).

Οι ίδιοι νέοι επισκέφθηκαν τον παπα Εφραίμ για δεύτερη φορά. Αυτήν την φορά μιλήσανε με τον Γέροντα και πήραν την ευχή του. Είδαν μάλιστα και οι τέσσερεις λευκό, ιλαρό φως ως φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του.
Κάποτε τον επισκέφθηκαν τρία νέα παιδιά, τα δύο ήταν αδέλφια. Τα αδέλφια ζούσαν πνευματική ζωή. Σε αυτά μίλησε πολύ πνευματικά και με αγάπη. Τον άλλον όμως τον κράτησε για δύο περίπου ώρες και του έκανε ένα ιστορικό “ψυχογράφημα” από την γέννηση του. Βοηθήθηκε πολύ και σήμερα είναι ένας αγωνιστής οικογενειάρχης.
Σε κάποιο γνωστό μας μοναχό, είπε: «Όταν έχεις χαρά στην ψυχή σου μήν γράφεις. Είδες τι λέει ο προφήτης Δαβίδ; “Εγώ δε είπα εν τη ευθηνία μου, ου μη σαλευθώ εις τον αιώνα”(Ψαλ. 29,7). Αλλά και όταν είσαι λυπημένος, πάλι μην γράφεις, διότι αργότερα θα μετανοήσεις για τα γραφέντα. Η ψυχή του ανθρώπου, παιδί μου, δέχεται συνεχώς αλλοιώσεις. Το πρωί βροχή, το απόγευμα ήλιος».
«Να δείς πως κάνει ο σατανάς για να μπει μέσα σε κάποιο μοναστήρι! Τον είδα όταν επισκέφθηκα ένα μοναστηράκι, που προσπαθούσε όλη νύκτα να περάσει την μάνδρα και να κάνει τις δουλειές του. Λυσσάει γιατί οι μοναχοί θα του πάρουμε την δόξα, που είχε πρίν πέσει».

Όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Θεσσαλονίκη το 1978 τον επισκέφθηκε ένας ευλαβής καθηγητής Πανεπιστημίου και του είπε: « Γέροντα, χανόμαστε στην Θεσσαλονίκη. Οι αιρετικοί κάνουν θραύση γυρίζοντας από σκηνή σε σκηνή. Τι κάθεσαι στα Κατουνάκια; Πάρε το ραβδί σου και έλα στην πλατεία Αριστοτέλους ως ένας άλλος άγιος Κοσμάς Αιτωλός». «Ακούστε, κύριε καθηγητά. Ξέρω πως αν έρθω στην πλατεία Αριστοτέλους, πριν ανοίξω τα χείλη μου χίλιοι θα σωθούν. Αλλά δεν θα είμαι πλέον ο παπα Εφραίμ ο “Κατουνακιώτης”! « Έκαστος εν ω εκλήθη, εν τούτω μενέτω!» (Α΄ Κορ. 7, 24)».

Συνεχίζεται…