Ο Χαρισματούχος υποτακτικός -ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(66ο )

Κάποτε τον ρωτήσαμε για το μυστήριο της επικοινωνίας μεταξύ των πιστών, όπως και ο Γέροντάς μας Ιωσήφ μας ερμήνευε. Μας αφηγήθηκε κάτι που συνέβη στον ίδιο.
Μία ευλαβεστάτη συνοδία, κοντά στην δική του καλύβη, είχε εορτή και Λειτουργία και τον προσκάλεσαν. Είχαν προσκαλέσει και έναν επίσκοπο, γνωστό για τον σεβασμό του προς την ιερά μας παράδοση, και στον οποίο είχε ιδιαίτερη ευλάβεια. Για να μην παραβεί όμως το δικό του πρόγραμμα, αρνήθηκε να πάει. Με τον νου και τον πόθο του προσπαθούσε να είναι μαζί τους. Σκάλιζε τις σφραγίδες, λέγοντας την ευχή. Κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας αισθητά μετείχε σε όλη την τελετή του θείου Μυστηρίου, όπως ακριβώς θα ήταν συλλειτουργός. «Τόσο αισθητά, μας έλεγε, μετείχα σε όλη την τελετή, που νόμιζα ότι ήμουν σε δύο φύσεις ο ίδιος. Ενώ έβλεπα τον εαυτόν μου, που εργοχειρούσε, δεν έλειψα από το Μυστήριο και έβλεπα όλα τα πρόσωπα που διακονούσαν».

Για τους αμύητους των υπερφυσικών ενεργειών της θείας Χάριτος αυτά είναι απίστευτα, όχι όμως για τους μετόχους των θείων ενεργειών στους οποίους το Πνεύμα το Άγιο κατ’ ευδοκίαν κινείται και ενεργεί. «Πνεύμα γαρ Κυρίου ήρπασε τον Φίλιππον και ουκ είδεν αυτόν ουκέτι ο ευνούχος» (Πραξ. 8,39).

Όταν τον ρωτούσαν οι μοναχοί της νέας συνοδίας του με περιέργεια για τις υπερφυσικές πληροφορίες του, τους έλεγε ότι «πράγματι είναι υπερφυσικά τα ιδιώματα της Χάριτος, αλλά εγώ τα πήρα από τον γερο Ιωσήφ».
Άλλη φορά μας έλεγε:
«Όταν έστελνα τον υποτακτικό μου σε κάποια Μονή για υπηρεσία, πήγαινα και εγώ μαζί του νοερώς και έβλεπα με τη Χάρη του νου, τις σκέψεις του, τι θα του συμβεί, ποιους θα συναντήσει και γενικά συμπορευόμουν μέχρι να επιστρέψει. Γνώριζα όλα όσα είχαν συμβεί πριν ακόμα μου αναφέρει αυτός κάτι».

Το ίδιο συνέβαινε με τον Γέροντά μας Ιωσήφ, που παρακολουθούσε τον παραδελφό μας Αθανάσιο με κάθε λεπτομέρεια στην υπηρεσία που τον έστελνε. Όταν έκανε λάθη και παραλείψεις μας έλεγε: « Κοίτα τώρα, τι κάνει και προκαλεί στον εαυτό του πειρασμούς».

Όταν κάποτε συνόδευσα τον Γέροντα Εφραίμ στην Θεσσαλονίκη για θεραπεία κάποιας ασθενείας του, τον παρακάλεσα να επισκεφθούμε μία ευλαβεστάτη οικογένεια. Με πολλή χαρά μας δέχθηκαν και μας πρόσφεραν τα συνηθισμένα της φιλοξενίας. Η νεαρή κόρη της οικογενείας με προθυμία βρισκόταν κοντά στον Γέροντα, τον “παππού” όπως τον αποκαλούσε, και τον υπηρετούσε με ζήλο. Ο Γέροντας με χαρά ευλογούσε την κόρη λέγοντας: «Ο Θεός να ευλογήσει την Χρυσοβαλάντη μου». Η κορούλα του υπενθύμιζε. « Μαρία, με λένε παππού». Ο Γέροντας δεν λάμβανε υπόψη όσα έλεγε η Μαρία για το όνομά της. Σε όλη την διάρκεια της παραμονής μας στην ευγενική αυτή οικογένεια και όσες φορές πρόσφερε περιποιήσεις η Μαρία, έπαιρνε την ευλογία με τα λόγια: « Ο Θεός να χαριτώσει την Χρυσοβαλάντη μου».
Ποια ήταν η εξέλιξη των γεγονότων; Η Μαρία μεγάλωσε και προτίμησε αντί του γάμου, τον μοναχισμό. Κατά την κουρά της πήρε το όνομα Χρυσοβαλάντη. Έτσι την είχε δει χρόνια πριν την κουρά της ο προορατικός Γέροντας Εφραίμ.
Συνεχίζεται…