Ο Χαρισματούχος υποτακτικός -ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(64ο )

Ως αληθινός ησυχαστής, ο μακάριος Γέροντας, δεν δεχόταν εύκολα επισκέπτες. Ο φίλος του ιερομόναχος, εκφράζοντας την απορία του γι’ αυτήν την θέση του, τον ρώτησε.
« Γέροντα, οι άνθρωποι κάνουν τόσο κόπο να έρθουν να σας δουν, να πάρουν την ευχή σας και να ακούσουν δύο πνευματικά λόγια και εσείς δεν τους δέχεσθε;».

Τότε, ο Γέροντας, άνοιξε την καρδία του και με συγκίνηση του είπε: «Παιδί μου, έχω τέτοια πνευματική κατάσταση, που συνεχώς “ορώ” τον Θεό. Όταν όμως έρχονται άνθρωποι εμποδίζομαι από αυτήν την υπερφυσική κατάσταση και χαρά. Επίσης ο Θεός με τις πρεσβείες του αγίου Εφραίμ του Σύρου μου έδωσε σε πολύ έντονο βαθμό το χάρισμα των δακρύων, ώστε πολλές φορές δεν μπορώ να συνομιλήσω με ανθρώπους. Έκανα όμως μία δέηση στον Κύριό μας και είπα: “Χριστέ μου ξέρεις για ποιο λόγο δεν δέχομαι τους ανθρώπους. Όλους αυτούς, που έρχονται και κτυπούν την πόρτα μου και τόσο κοπιάζουν, σε παρακαλώ να τους δίνεις Εσύ από την Χάρη Σου και να τους ικανοποιείς πνευματικά”. Αυτό πραγματικά είδα ότι το αποδέχθηκε ο φιλάνθρωπος Κύριος, και όσοι έφευγαν επειδή δεν τους δέχθηκα, γέμιζαν με μεγάλη χαρά απο την δωρεά της Χάριτος».

Ο ίδιος ιερομόναχος, μας έλεγε:
« Όταν χειροτονήθηκα διάκονος, πήγα να πάρω την ευχή του Γέροντος Εφραίμ. Θυμάμαι ότι μου διάβασε μία αυτοσχέδια πύρινη ευχή, που περιέκλειε όλο το νόημα και το βάθος της Πατερικής θεολογίας. Τότε κατάλαβα, ότι η θεολογία δεν αποκτάται με πτυχία, αλλά πηγάζει από τα καθαρά βιώματα της γνησίας μετανοίας. Δικαίως οι θεοφόροι ήταν πραγματι θεολόγοι.

Όταν έβαλε το χέρι του ο Γέροντας στο κεφάλι μου και προσευχήθηκε, τέτοια Χάρις με επεσκίασε, ένοιωσα τέτοιο πυρ μέσα μου, που δεν μπορώ να το περιγράψω».

Το ίδιο πάθαινε, ο Γέροντας Εφραίμ, όταν πλησίαζε τον Γέροντα μας Ιωσήφ και έπαιρνε την ευχή του. Τότε η καρδία του από την Χάρη γινόταν «πηγή ύδατος ζώντος» (βλ. Ιω. 4,14).

Στον ίδιο ιερομόναχο μίλησε μία φορά για την ακρίβεια της συνειδήσεως και την δικαιοσύνη της Χάριτος.
« Αντέδρασα σε κάτι που μου είπε ο Γέροντας Ιωσήφ. Τότε παιδεύτηκα από τον Θεό, αλλά λύπησα και τον Γέροντα. Σου εξομολογούμαι, ότι όπως αναφέρεται στον βίο του αποστόλου Πέτρου, ότι όταν άκουε την φωνή του πετεινού έκλαιε γιατί θυμόταν την άρνησή του, έτσι και εγώ, όταν θυμάμαι την παρακοή κλαίω ώρες ολόκληρες, γιατί γνωρίζω ότι δεν έπρεπε να την κάνω και ότι πλήγωσα το Πνεύμα το Άγιο».

Και ο ιερομόναχος του απάντησε:

«Γέροντα, έκανες μία παρακοή. Εμείς κάνουμε τόσες φορές παρακοή». Τότε του είπε: «Εγώ δεν δικαιούμαι, γιατί γεύτηκα την Χάρη του Αγίου Πνεύματος σε τόση έκταση και μου αποκάλυψε τόσα θαύματα και μυστήρια και έπρεπε να είμαι σωστός και ακριβής».

Πολλές φορές η ίδια η Χάρις αφήνει τους δικούς Της να μπερδευτούν και να τραντακτούν, για να μην ξεχνούν την ανθρώπινη ευτέλεια. Δικαίως η Γραφή ενθυμίζει ότι «ον αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται» (Παροιμ. 3,12) και «παιδεύων επαίδευσε με ο Κύριος και τω θανάτω ου παρέδωκέ με» (Ψαλ.117,18) και «μακάριος ον αν παιδεύσης Κύριε και εκ του νόμου σου διδάξης αυτόν» (Ψαλ. 93,12).
Συνεχίζεται…