Ο Χαρισματούχος υποτακτικός -ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(61ο )

 

Ο ίδιος μοναχός, γεμάτος θλίψη, επισκέφθηκε τον Γέροντα Εφραίμ, για να του δώσει λύση σε δύο ερωτήματα που τον απασχολούσαν. Το ένα, αν θα πετύχαινε την σωτηρία του. Το άλλο είχε σχέση με το μοναστήρι που έμενε. Το μοναστήρι ήταν ιδιόρρυθμο και δεν λυνόταν το πρόβλημα της εγγραφής των νέων πατέρων στο μοναχολόγιο, ώστε να γίνει κοινοβιοποίηση της Μονής. Προσευχόμενος ο μοναχός, κατέβαινε από την Κερασιά στα Κατουνάκια. Προσευχόταν στον Θεό με δάκρυα να πληροφορήσει τον Γέροντα για τις απορίες του και να δώσει στον ίδιο ψυχική γαλήνη, γιατί ήταν πολύ λυπημένος. Είχε πίστη και βεβαιότητα για το προορατικό χάρισμα του Γέροντος αλλά και στην δύναμη της προσευχής του.
Όταν έφτασε στο καλύβι του Γέροντος, με ευλάβεια και αγωνία πήγε κατ’ ευθείαν στο δωμάτιο που ήταν ξαπλωμένος και προσευχόταν. Από την ασθένεια ήταν πολύ καταβεβλημένος. Έβαλε μετάνοια, και ο Γέροντας του έκανε νόημα να καθίσει. Του είπε αμέσως χαριεντιζόμενος: « Ε, τι θα μας πεις;». Από τα δάκρυα και την θλίψη δεν μπορούσε να απαντήσει. Ο Γέροντας προκαλώντας τον, του είπε πειρακτικά. « Για κοίταξε τον, δεν μιλάει» και αμέσως με ένα τρόπο πολύ σίγουρο, πριν να διατυπώσει τα ερωτήματά του ο μοναχός του είπε: « Και την άφεση των αμαρτιών σου θα λάβεις, αφού ο Χριστός σε αποδέκτηκε ως δικό Του, και τον νυμφώνα σου θα δεις». Ο μοναχός έμεινε έκπληκτος. Ο Γέροντας όμως συνέχισε, απαντώντας και στο δεύτερο ερώτημα. « Το μοναστήρι, εσείς θα το πάρετε, και θα μετατραπεί σε ένα ευλογημένο κοινόβιο». Ο μοναχός αν και είχε γνώση του προορατικού χαρίσματος του Γέροντος τον ρώτησε: «Εσείς, πως το γνωρίζετε;». « Αυτό, μου το είπε, παιδί μου» και του έδειξε το κομποσχοίνι του. Τον συμβούλευσε πνευματικά αναλύοντας την προσωπικότητά του καλύτερα από ότι ο ίδιος την γνώριζε.

Η κατάσταση πράγματι άλλαξε στο μοναστήρι, όπως την προέβλεψε ο Γέροντας. Μετά την κοινοβιοποίηση, επισκέφθηκε την Μονή ο παπα Εφραίμ και περπατώντας σε μία πτέρυγά της συνάντησε αυτόν τον αδελφό, που βρισκόταν σε μία κακή αλλοίωση, που συνήθως συμβαίνει στις αρχές κάθε αγωνιζομένου. Σκοτεινό νέφος λογισμών και προλήψεων τον πολεμούσε. Μόλις είδε τον Γέροντα, φοβήθηκε ότι θα τον επιπλήξει. Άρχισε να παρακαλεί την Παναγία μας, να μεταβάλει την κατάσταση. Ο Γέροντας με ένα βλέμμα διεισδυτικό πληροφορήθηκε τον πόλεμο που ταλαιπωρούσε τον μοναχό. Ο μοναχός έσκυψε να βάλει μετάνοια στον Γέροντα. Αυτός με ύφος πατρικό και με την στοργική έκφραση, «α, το παιδάκι μου», διέλυσε το σύννεφο της λύπης και επικράτησε απέραντη γαλήνη και χαρά στη ψυχή του.
Συνεχίζεται…