Ο Χαρισματούχος υποτακτικός – ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(54ο )

 

Αποφάσισα εγκράτεια; Δεν υποκύπτω στις κινήσεις των ορέξεων. Βέβαια η φύση και ο διάβολος θα ερεθίζουν τις ποικίλες προφάσεις, αλλά εμείς βαδίζοντας «διά πίστεως και ου διά είδους» (βλ. Β΄Κορ. 5,7) δεν υπακούομε στα συναισθήματα, που πολλές φορές παρουσιάζονται ως πόνος ή ασθένειες, για να μας κάνουν να παραβιάσουμε το πρόγραμμά μας. Αλλά πείτε μου, αδελφοί μου, οι Μάρτυρες δεν αισθάνονταν τους πόνους όταν τους βασάνιζαν οι διώκτες; Έπρεπε, αφού πονούσαν και μάλιστα τρομερά, να οπισθοχωρήσουν ή να αρνηθούν; Αυτή η σύγκριση είναι ικανή να συγκρατήσει κάθε παράλογη βία κατά του προγράμματος.

 

Ένας αθλητής των ημερών μας, γνωστός για την ακρίβεια στην φιλοπονία και το πρόγραμμά του, κάποτε αισθάνθηκε πείνα για να φάει κάπως νωρίτερα. Κατάλαβε ως διορατικός τον πόλεμο του σατανά και αποφάσισε όχι μόνο να μην φάει στην κανονική του ώρα, αλλά καθόλου την ημέρα εκείνη. Παρουσιάστηκε ο σατανάς με πικρία και είπε σε κάποιον. «Βρε τον παλιάνθρωπο. Τον βίασα να φάει λίγο πριν την κανονική του ώρα και από πείσμα δεν έφαγε τίποτε όλη την ημέρα». Βλέπετε πώς πολεμούν οι αθλητές ή καλύτερα οι ομολογητές;

Το ίδιο δεν έκανε ο διάβολος στον Κύριο, όταν αποσύρθηκε μετά το βάπτισμα και μας παρέδιδε την τέχνη της πάλης, την ορθή ομολογία; «Ενώ πεινάς, του λέει, γιατί παραβιάζεις τους φυσικούς κανόνες της ζωής; Είσαι Θεός. Πες στην πέτρα να γίνει ψωμί και να μην πάσχεις άσκοπα, αφού η φύση το απαιτεί». Ο Κύριός μας, δίνει την αρμόδια απάντηση στον απατεώνα, που σχεδίαζε την παράβαση της ομολογιακής ζωής. «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού» (Ματθ. 4, 4).

Ο θεοειδής άνθρωπος, τό «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» θείο μεγαλούργημα, δεν εξαρτάται από τους “παρά φύσιν” νόμους της φθοράς και του θανάτου, αλλά από την πατρική πρόνοια του Δημιουργού. Γι’ αυτό επιμένετε στο πρόγραμμα, για να μην πάρει την θέση του η ακαταστασια, που συντρίβει κάθε τι λογικό και ωφέλιμο.

Κάποτε ο Γέροντάς μας Ιωσήφ έστειλε δύο αδελφούς της συνοδίας μας να τρυγήσουν μία κληματαριά. Ο Γέροντας που είχε την κληματαριά έλεγε στον παπα Εφραίμ: «Βρε, παπα Εφραίμ, τι καλογέρια έχει ο γερο Ιωσήφ! Όλη μέρα έκοβαν σταφύλια και μία ρόγα δεν έβαλαν στο στόμα τους. Εγώ τους έλεγα: Φάτε πατέρες, έχει ευλογία και αυτοί έλεγαν: “Ευλόγησον, Γέροντα, δεν είναι ώρα φαγητού”».

Όταν μία φορά έφευγα από την καλύβη του παπα Εφραίμ και τον χαιρετούσα, μου είπε να ταχυδρομήσω ένα γράμμα, στον φάκελλο του οποίου έγραφε εκείνη την στιγμή την διεύθυνση. Ενώ όμως έγραφε, τελείωσε το στυλό του και του πρόσφερα το δικό μου για να ολοκληρώσει. Όταν τελείωσε, καμάρωσε το στυλό μου, επειδή έγραφε πολύ καλά. Τότε του είπα να το κρατήσει για δικό του. Αυτός δεν δέχθηκε, αλλά μου είπε να του αγοράσω ένα παρόμοιο. Του υποσχέθηκα ότι θα το φρόντιζα, και μάλιστα σύντομα. Τον χαιρέτησα και έφυγα για την Νέα Σκήτη, όπου έμενα.
Συνεχίζεται…