Ο Χαρισματούχος υποτακτικός – Πειρασμοί και θλίψεις

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(53ο )

Γι’ αυτό, καλές είναι οι θλίψεις, καλά τα βάσανα, καλές οι στενοχώριες. Ξέρει ο Θεός, γιατί τις δίνει. Περισσότερο πλησιάζομε τον Θεό με τις θλίψεις. “Εν θλίψει επλάτυνάς με” (Ψαλ.4,2) και κατά το πατερικό “ο φεύγων πειρασμόν επωφελή,φεύγει ζωήν αιώνιον”.

Γι’ αυτό ο άνθρωπος να μην απελπίζεται. Να μην έρχεται σε απόγνωση με μία αποτυχία. Η αποτυχία μετατρέπεται σε επιτυχία, διότι έτσι γνωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Το θέλημα του Θεού, δεν είναι πάντοτε γλυκό. Είναι και πικρό! “Το ποτήριον ο δέδωκε μοι ο πατήρ, ου μή πίω αυτό;” (Ιω.18,11). Διαμέσου του σταυρού ήλθε η ανάσταση. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επαινεί τον Ιώβ, όχι για την προηγούμενη ζωή του, που ήταν ελεήμων, οικτίρμων, φιλόξενος, της προσευχής, αλλά για την υπομονή, που έκανε στην ασθένεια που του παραχώρησε ο Θεός. “Την υπομονήν Ιώβ ηκούσατε” (Ιακ. 5,11). Με αμεριμνία και με άνεση, δεν πάμε στον ουρανό. Θα δώσουμε αίμα για να πάρουμε πνεύμα.

Θυμάμαι όταν πήγα στα Ιεροσόλυμα με πλησίασε μία γερόντισσα και ήθελε να μου πει ένα όραμα, που είδε. Είδα Γέροντα τους τρείς Πατριάρχες, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ μέσα στον παράδεισο. Τους είπα, θέλω να έρθω και εγώ εκεί. Έλα, μου λένε. Από πού; Από τον δρόμο. Ποιό δρόμο; Μου έδειξαν ένα μονοπάτι δεκαπέντε πόντους. Μα αν έρθω από αυτό θα σχίσω τα ρούχα μου. Α!, γερόντισσα, από αυτό ήρθαμε και εμείς.

Με γλυκίσματα, δεν πάμε στον παράδεισο. Έχει κάτι φαρμάκια! Με αυτά όμως καθαρίζεται η ψυχή».

4ε. ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Τήρηση του πνευματικού προγράμματος

Μεγάλη σημασία για την πνευματική πρόοδο έχει η τήρηση του πνευματικού προγράμματος. Στο θέμα αυτό πολύ επέμενε ο όσιος Γέροντάς μας, και μας δίδασκε πάντοτε την ευαρέσκεια της Χάριτος σε όσους μένουν ακριβείς στο πρόγραμμα, γιατί η επιμονή προκαλεί την έμπρακτη ομολογία. Ο Κύριός μας δείχνοντας έμπρακτα τον τρόπο του ομολογιακού καθήκοντός μας, όταν παρακινήθηκε από τον εχθρό να προδώσει την συνείδηση, που τηρούσε το καθήκον, τον απέπεμψε με οργή. «Ύπαγε οπίσω μου σατανά, Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και αυτώ μόνω λατρεύσω» (Ματθ. 16, 23) και υπακούσω. Με την αντιλογία ή αντίρρηση εναντίον αυτού που παρακινεί να παραβούμε το καθήκον παραμένομε στην τήρηση του προγράμματός μας, πείθοντας την μητέρα Χάρη ότι «διά τους λόγους των χειλέων» Της θα φυλάξομε «οδούς σκληράς» (βλ. Ψαλ. 16,4)
Συνεχίζεται…