Χαριστήκαμε στους εγκληματίες

ΤΗΣ ΑΝΤΡΗΣ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ

Θύτες και θύματα της τουρκικής θηριωδίας περιέγραψαν όλα αυτά τα χρόνια, βιασμούς ανήμπορων γυναικών, εγκλήματα και εκτελέσεις αμάχων κατά τη διάρκεια της μαύρης τραγωδίας της τουρκικής εισβολής. Μπορεί το μαρτυρικό υλικό των καταθέσεων ανθρώπων που έζησαν την τουρκική θηριωδία να αποτέλεσε ουσιαστικό κομμάτι των δύο προσφυγών που κατέθεσε η Κυπριακή Δημοκρατία εναντίον της Τουρκίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, με αποτέλεσμα η Τουρκία να καταδικαστεί κατ’ επανάληψη για τις ωμότητες εις βάρος Ελληνοκυπρίων προσφύγων, αλλά οι μαρτυρίες, περιλαμβανομένου και των Τούρκων, οι οποίοι έχουν ομολογήσει για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν δεν έχουν αξιοποιηθεί μέχρι…στιγμής σωστά, σύμφωνα με τον πρώην δικαστή του ΕΔΑΔ, Λουκή Λουκαΐδη και 35 χρόνια μετά τη τραγωδία παραμένουμε χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα. Ο πρώην δικαστής ανέφερε στη «Σ» ότι όλες αυτές τις μαρτυρίες μπορούσε και μπορεί η Κυπριακή Δημοκρατία να τις εκμεταλλευτεί εναντίον της Τουρκίας, πράγμα το οποίο αδίκως δεν υφίσταται. «Έπρεπε ο εκάστοτε Γενικός Εισαγγελέας να προωθήσει τα ζητήματα αυτά», δήλωσε ο κ. Λουκαΐδης, προσθέτοντας ότι μπορούμε να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και να καταγγείλουμε την Τουρκία για έγκλημα γενοκτονίας, το οποίο δεν παραγράφεται, παραθέτοντας ως στοιχεία όλες τις υπάρχουσες μαρτυρίες! Ο όρος γενοκτονία περικλείει το θάνατο, τις μαζικές εκτελέσεις και δολοφονίες, αν και στο νομικό της ορισμό υπάρχουν και άλλες παράμετροι, όπως η πρόκληση μονίμων βλαβών σε μέλη της υπό διωγμόν ομάδας. Ο πρώην δικαστής του ΕΔΑΔ τονίζει ότι αν και η Τουρκία δεν αποδέχεται τη γενική δικαιοδοσία του δικαστηρίου της Χάγης, ωστόσο στις 31 Ιουλίου 1950 επικύρωσε τη συνθήκη της γενοκτονίας. «Άρα μια προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης είναι εφικτή», καταλήγει ο κ. Λουκαΐδης.

Αξιοποιήσιμες μαρτυρίες

Εκατοντάδες φρικιαστικές μαρτυρίες που ξεθάβονται από βιβλία και συρτάρια τις τελευταίες ημέρες προκαλούν εκ νέου αισθήματα οργής για τα εγκλήματα που διέπραξε ο τουρκικός στρατός στην Κύπρο. Προκαλούν, όμως, και ντροπή, αφού η δικαίωση όλων των ψυχών που υπέφεραν και υποφέρουν ακόμα από την τουρκική βαρβαρότητα δεν έχει μέχρι στιγμής επέλθει! 250 βασανισμένες ψυχές βρήκαν το κουράγιο να εξιστορήσουν τα όσα τραυματικά και απίστευτα έζησαν δίνοντας καταθέσεις στην Κυπριακή Αστυνομία αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους. Ωμότητες, που διέπραξε ο τουρκικός στρατός στην Κύπρο, στη διάρκεια της εισβολής του 1974, σε βάρος γυναικοπαίδων, δείχνουν το μέγεθος της τουρκικής βαρβαρότητας. Οι καταθέσεις φυλάσσονται αυτή τη στιγμή στα αρχεία της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ). Στις καταθέσεις καταγράφονται πλήρη στοιχεία των θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας, καθώς επίσης λεπτομέρειες για τον τόπο διάπραξης των εγκλημάτων.
Συγκλονισμό προκαλεί κατάθεση 66χρονης, που μιλά για τη δολοφονία νεαρής μητέρας. «Επρόσεξα ότι πάνω στο νεκρόν σώμαν της Σ.Π., 26 χρονών, ελαχταρούσεν ολογαίματη η κορούδα της, ονόματι Μαρία, ηλικίας 13 μόλις μηνών. Η Μαρία έκλαιγεν και έγλειφεν τα αίματα της μητέρας της. Εγώ τότε έπιασα το μωρόν και το επήγα στο σπίτιν μου και το έλουσα και του εφόρεσα καθαρά ρούχα», περιγράφει 66χρονη γυναίκα από χωριό της επαρχίας Λευκωσίας.

Τη βίασαν μπροστά στο γιο της

Ανατριχιαστική είναι η περιγραφή νεαρής γυναίκας από χωριό της επαρχίας Κερύνειας, η οποία περιγράφει το βιασμό της, παρουσία του γιου της: «Είμαι παντρεμένη και έχω 6 παιδιά ηλικίας 7-16 χρονών. Μέσα στο σπίτι μας ήλθαν 4 στρατιώτες Τούρκοι, οι τρεις ήταν Τουρκοκύπριοι και ο άλλος εκ Τουρκίας. Μόλις μπήκαν μέσα, ο άντρας μου παραδόθηκε κι επήρε τα μωρά κι εβγήκε έξω, αλλά εμέναν ο Τούρκος εκ Τουρκίας δεν με άφηνεν να βγω έξω, αλλά με εκτύπησεν με το όπλον μέσα στα πλευρά και με έσπρωξεν προς το κρεβάτι. Εγώ, όταν επροσπαθούσε να βγάλει την κιλότταν μου, εφοβήθηκα και έκλαιγα και τον παρακαλούσα να σταματήσει. Μετά με έβγαλεν έξω και με εκρατούσεν σφικτά μέχρι την…(τοποθεσία) και επίσης ο γιος μου Ι. μάς ακολουθούσεν. Εκεί κοντά, μέσα στον δρόμον με εβίασεν όρθιος, παρουσία του γιου μου».

Ομαδικοί βιασμοί

Οι Τούρκοι εισβολείς δεν δίστασαν να παραβιάσουν και να κακοποιήσουν ομαδικά γυναίκες που δεν έφταιξαν σε τίποτε, φερόμενοι απάνθρωπα και αισχρότατα. Αποσπάσματα καταθέσεων γυναικών αναφέρουν: «Μόλις έφυγαν οι άνδρες, άρχισαν να χωρίζουν νεαρές κοπέλες και να τες παίρνουν σε απόμερα δωμάτια και να τις βιάζουν. Οι κοπέλες, ενώ επήγαιναν έκλαιγαν, ως και όταν επέστρεφαν». (Αφήγηση γυναίκας από χωριό της Λευκωσίας)
«Την 17ην Αυγούστου, ενώ ήμουν με τες άλλες γυναίκες, ήρθεν ένας Τούρκος εκ Τουρκίας, με ετράβηξεν με βίαν και με επήρεν σ’ έναν μικρόν δωμάτιον. Ματαίως εγώ και η μητέρα μου επροσπαθήσαμεν να αντισταθούμεν. Μόλις με έβαλεν εις το δωμάτιον, επειδή εγώ δεν εξιντυνόμουν, άρχισεν να με κτυπά στο πρόσωπον και στα χέρια. Ακολούθως μού έβγαλεν ο ίδιος τα ρούχα μου και με την απειλήν του όπλου του με εβίασεν. Την ίδιαν ώραν που με επήραν εμέναν, επήραν και τις αδελφές μου, τις έβαλαν σε χωριστά δωμάτια και τις εβίασαν». (Aφήγηση γυναίκας από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου).
Ούτε μικρά παιδιά δεν λυπήθηκαν οι βάρβαροι! Δεκατετράχρονη από χωριό της επαρχίας Κερύνειας αφηγείται:
«…Με έπιασεν ένας Τούρκος στρατιώτης και με έβγαλεν έξω από την αποθήκην, μέσα στα χωράφια και με εβίασεν μιαν φοράν με τα μάτια και τα χέρια δεμένα με ρούχα. Σήμερα το πρωί ένας άλλος Τούρκος στρατιώτης με επήρεν μέσα σε μιαν μάντραν, που είναι κοντά στην αποθήκη, και με εβίασεν και αυτός. Το απόγευμα ένας Τούρκος στρατιώτης, που νομίζω ότι είναι ο ίδιος ο πρωινός, με επήρεν ξανά στην μάντραν και με εβίασεν και πάλι».

«Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους», του Ρόνι Αλασόρ

Το βιβλίο του Ρόνι Αλασόρ έφερε στην επικαιρότητα ο καθηγητής Γιαλτσίν Κιουτσούκ μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή για το «φίλο» του Αττίλα Ολγκάτς, ο οποίος ομολόγησε κυνικά ότι σκότωσε 10 Ελληνοκύπριους κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Ακολουθούν συγκλονιστικά αποσπάσματα από το βιβλίο που έχει ως τίτλο «Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους». Σφαγές αμάχων, εκτελέσεις αιχμαλώτων και κάθε είδους αισχρότητες περιγράφουν σε μαρτυρίες τους βετεράνοι του τουρκικού στρατού.
Μία απ’ αυτές αναφέρει:
«Ο “δικός” μου ήταν ένας ξανθός σγουρομάλλης νεαρός με γαλάζια μάτια. Αν και πριν από λίγο είδε τον άλλο συγχωριανό του να πεθαίνει, δεν ήταν καθόλου ταραγμένος. Τον πήρα και τον πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί. Ήμουν σε αδιέξοδο και σε αμηχανία. Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Όμως, παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσα να τον σκοτώσω εν ψυχρώ. Έψαχνα μια δικαιολογία για να τον σκοτώσω. Τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα “Γίνεσαι μουσουλμάνος;” Εκείνος στεκόταν όρθιος με τα χέρια δεμένα και με κοίταζε στα μάτια. Έδειξε να κατάλαβε και σχεδόν χαμογελώντας, κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και μου είπε μια λέξη άγνωστη σ’ εμένα: «όι, όι». Κατάλαβα την άρνησή του, η οποία και ήταν η αφορμή που ζητούσα για να σηκώσω το όπλο μου. Έτσι απλά για να μην πέσω στα μάτια του αξιωματικού και των συναδέλφων μου, άδειασα μια ολόκληρη γεμιστήρα πάνω του. Τώρα όμως με τύπτει η συνείδηση και βασανίζομαι γι΄ αυτό το έγκλημα. Τα μάτια αυτού του παιδιού και το χαμόγελό του δεν φεύγουν ποτέ από τη σκέψη μου. Τους άλλους δύο Ελληνοκύπριους τους σκότωσαν οι δύο λοχίες. Αφήνοντας τα πτώματα άταφα, γυρίσαμε στο χωριό. Όπως έλεγε ο λοχαγός μας, είχαμε γίνει πια «άνθρωποι του παραδείσου».

Μαζικές εκτελέσεις

Στο βιβλίο της Σοφίας Ιορδανίδου, «Νταλγκά-Νταλγκά», στο οποίο φιλοξενείται η μαρτυρία του Γιαλτσίν Κιουτσούκ για τη δεύτερη εισβολή, η εικόνα της σφαγής των Ελληνοκυπρίων είναι ολοζώντανη! Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο:
«Φαντάσου έναν τοίχο. Έναν τοίχο φρεσκοασβεστωμένο, εκτυφλωτικά λευκό κάτω απ’ το σκληρό φως του μεσημεριού, που καταπίνει κάθε σκιά. Κόντρα στον τοίχο αραδιασμένοι άνδρες, οι πιο πολλοί ώριμης ηλικίας, ηλιοκαμένοι, με σκούρα ρούχα, που από μακριά φάνταζαν τεράστιοι λεκέδες στην αψεγάδιαστη λευκότητα της πέτρας. Ήμουν στο τζιπ, περαστικός από εκεί. Σταμάτησα ένα λεπτό για να κοιτάξω καλύτερα, σαν να μην πίστευα σ’ αυτό που έβλεπα, σ’ αυτό που καταλάβαινα πως το απόσπασμα απέναντι ήταν έτοιμο να κάνει. Ανάμεσα στους άνδρες ξεχώρισα κάποια παιδιά αμούστακα ακόμα. Ύστερα, απροσδόκητα, το πρόσωπο ενός άνδρα παγίδεψε το βλέμμα μου.

Πρόσωπο ερημωμένο από ελπίδα, τοπίο σεληνιακό. Τα μάτια του δυο σχισμές και μέσα τους λεπίδι η γνώση. Το ‘βλεπα, ήξερε! Ήξερε πως πεθαίνει. Κρατούσε ίσιο το σώμα του. Ήταν ψηλός και μυώδης. Φορούσε μπλε πουκάμισο. Τα μάτια του δεν τα ‘δα καθαρά τι χρώμα είχαν. Είδα μόνο την απελπισία να φωσφορίζει στους βολβούς του που γύριζαν τρελά μέσα στις σάρκινες θήκες τους. Έμοιαζε κιόλας φευγάτος από εκεί. Δεν ξέρω αν έλπιζε ακόμα στον “από μηχανής Θεό”. Έτσι δεν έλεγαν οι δικοί σας κλασικοί; Ένα μπλε πουκάμισο στημένο στον τοίχο, που ιδρώνει απ’ τη ζέστη και το φόβο του θανάτου μπορεί, πού ξέρεις, να ελπίζει ως την ύστατη στιγμή. Έβαλα μπρος κι απομακρύνθηκα. Στα εκατόν πενήντα μέτρα περίπου, οι ριπές με πρόλαβαν.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ