Τα σκάνδαλα της Εκκλησίας μας από πνευματική σκοπιά

Η συκοφαντική εκστρατεία που κάνουν τους τελευταίους μήνες κάποιοι “άγνωστοι κύκλοι”, μέσω των Μ.Μ.Ε., εναντίον της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου και του Γέροντα Εφραίμ, έχει πολλά κοινά σημεία με τον αντίστοιχο μακροχρόνιο διωγμό εναντίον του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Τα βασικότερα κοινά σημεία είναι:

1) ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας του Χριστού, που γίνεται μεταξύ άλλων με

2) την εφαρμογή της συστηματικής προπαγάνδας, την παραποίηση της αλήθειας, την διάδοση ψευδών και συκοφαντιών.

Το κείμενο που ακολουθεί, αν και δημοσιεύθηκε πριν αρκετά χρόνια, είναι ιδιαιτέρως επίκαιρο. Μπορεί να μας προσφέρει χρήσιμα διδάγματα για τα πραγματικά ή ψεύτικα σκάνδαλα και τον ορθόδοξο τρόπο αντιμετώπισής τους.

Ταγαράκης Χρήστος

«Ο Διάβολος οργώνει, αλλά τελικά σπέρνει ο Θεός»

(γ. Παΐσιος)

Είναι μήνες τώρα που δεν ακούει κανείς και δεν βλέπει τίποτε άλλο στους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς παρά μόνον ύβρεις κατά του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, του Μακαριωτάτου κ.κ. Χριστοδούλου, που στην ουσία είναι … ύβρεις κατά της Εκκλησίας του Χριστού, με σκοπό να πλήξουν το κύρος της, να κλονίσουν την εμπιστοσύνη των πιστών, να σβήσουν την φωνή του Αρχιεπισκόπου, επειδή τους ενοχλεί στα πονηρά τους σχέδια επί όλων των επιπέδων, με κίνδυνο ακόμη και για τα εθνικά μας θέματα.

Και η αφορμή (δήθεν) η αναξιότης ορισμένων ιερωμένων, είτε αυτή είναι αλήθεια εξ’ ολοκλήρου — είτε εν μέρει ή όχι σπάνια, όλη ψευδής. Και θα καθαρίσουν την Εκκλησία του Χριστού οι δημοσιογράφοι έχοντας δυστυχώς με το μέρος τους και ορισμένους εκ των ημετέρων — των εντός της Εκκλησίας.

Αυτοί που δεν γνωρίζουν την ενορία τους, που δεν πάτησαν ποτέ στην Εκκλησία και ζούνε μέσα στο βούρκο ενοχλήθηκαν, διότι ορισμένοι κληρικοί δεν είναι καθαροί από ηθικής ή άλλης απόψεως και βάλθηκαν να μας καθαρίσουν.

Είναι γεγονός ότι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε στο σκάφος της Εκκλησίας και στελέχη ανάξια της τιμής που τους εδόθη από τον κυβερνήτη της. Ή καλύτερα να πούμε υπάρχουν πάντοτε και λίγοι καλοί, πραγματικά διαμάντια, κοσμήματα όντως της Εκκλησίας, που λαμπρύνουν και φωτίζουν με τη ζωή τους τον κόσμο όλο. Γι’ αυτούς δεν γίνεται λόγος, διότι οι βρώμικοι ασχολούνται μόνο με ακαθαρσίες, πώς να τις σκαλίζουν επί ζημία πάντοτε και όχι έπ’ ωφελεία.

Ζώντας αρκετά χρόνια στο Άγιον Όρος και μαθητεύοντας πλησίον στον αγιασμένο Γέροντα Παΐσιο – αν και ανάξιος τέτοιας ευλογίας – είδα ένα άλλο ήθος και έμαθα έναν άλλο τρόπο, το σωστό τρόπο – τον πατερικό, αντιμετωπίσεως προβλημάτων της Εκκλησίας. Διαβάζοντας δε και τον βίο και τα συγγράμματα του Αγ. Χρυσοστόμου με πολύ πόθο εθαύμαζα για την ομοιότητα που έχει με το Γέροντα, ενώ απεναντίας διαπιστώνω τεράστια διαφορά με την τωρινή συμπεριφορά πολλών που γράφουν και ομιλούν ως εάν είχαν χειροτονηθεί από το Θεό κριταί και διδάσκαλοι της οικουμένης με το κύρος οικουμενικής συνόδου. Και φυσικά εδώ δεν εννοώ τους δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι ό,τι είναι…

Αλλά οι δικοί μας; Πώς γράφουν έτσι; Ένα πνεύμα διαφορετικό όχι μόνο από το Γέροντα αλλά και από όλους τους σύγχρονους αγίους Γέροντες και τους αγίους Πατέρες μας, οι οποίοι και προς τους αιρετικούς ακόμη ομιλούσαν με σεβασμό ανεξάρτητα από τη διαφωνία τους. (Δεν μας επιτρέπει ο χώρος εδώ ν’ αναφερθούμε σε παραδείγματα).

Βλέπει κανείς μία γλώσσα υβριστική μέχρι χυδαιότητος, η οποία δεν αρμόζει όχι μόνο σε Χριστιανούς αλλ’ ούτε σε σοβαρούς ανθρώπους.

Δεν έχουν καθόλου φόβο Θεού; Προτείνουν στο Μακαριώτατο παραίτηση (με ποιο δικαίωμα παρακαλώ;), μετάνοια περισσότερη, προσευχή και λιγότερα λόγια, όχι εθνεγερτικά κηρύγματα. Άλλοτε μιλάνε για αυταρχικότητα και οι ίδιοι ελέγχουν δίχως καμία συστολή και μιλάνε αδιαλείπτως και τις περισσότερες φορές χωρίς να υπάρχει λόγος και χωρίς να το επιτρέπει ή ιδιότητα τους ως μοναχοί.

Το ξέρω πως δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για να γράψω, δεν έχω συνηθίσει ούτε ασχολήθηκα ποτέ σχεδόν. Αλλά σας εξομολογούμαι, έχω αηδιάσει και με τους δημοσιογράφους και με τους δικούς μας. Να το πω πιο απλά: Έσκασα. Δεν υποφέρω άλλο την αδικία. Γι’ αυτό πήρα την πέννα για να γράψω. Λέω, γιατί δεν μιλάνε και δεν γράφουν οι άλλοι που είναι πιο κατάλληλοι; Ίσως από περισσότερη διάκριση. Ίσως κάνουν περισσότερη προσευχή. Ευτυχώς ξεθαρρεύουν μερικοί και ανάμεσα τους κι ένας δύο δημοσιογράφοι. Ο Θεός να τους ανταμείψει.

Θα πείτε: Δεν υπάρχουν ακαθαρσίες; Δεν έγιναν λάθη; Πώς δεν υπάρχουν: Και ο Αρχιεπίσκοπος το αναγνωρίζει και ζητά συγγνώμη, όχι μόνο για τα δικά του λάθη, αλλά αναδέχεται και την ευθύνη των άλλων ως προκαθήμενος της Εκκλησίας, διότι, όπως πολύ σωστά τονίζει, όλη η Εκκλησία αποτελούμε ένα σώμα το Σώμα του Χριστού, το οποίο μερικοί προσπαθούν να σχίσουν.

Δεν διορθώνονται όμως τα λάθη όπως προτείνουν οι εχθροί της Εκκλησίας, αλλ’ όπως οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

Μήπως ο π. Παΐσιος δεν έβλεπε την αθλιότητα που υπάρχει στην Εκκλησία (σε ορισμένους), αλλά και την γενικότερη βρωμιά της κοινωνίας; Ναι, την έβλεπε πολύ καθαρότερα απ’ όλους (όσο πιο καθαρός ήταν απ’ όλους) και πονούσε αληθινά, διότι πραγματικά αγαπούσε την Εκκλησία – τη Μητέρα Εκκλησία – μέσα στους κόλπους της οποίας ανατράφηκε και εξαγιάσθηκε. Και τι έλεγε για τα χάλια μας;

«Πρέπει ο Θεός να μας αρχίσει με τα σκαμπίλια και να ξεκινήσει πρώτα από μένα».

Αυτοί τι κάνουν; Θεωρούν καθαρό τον εαυτό τους και χτυπάνε. Γι’ αυτό, είπα, βλέπω μεγάλη διαφορά – άλλο πνεύμα.

Κατηγορούν μερικοί για πανάκριβα οχήματα, πολυτελείς αμφιέσεις και μάλιστα χάνοντας κάθε ίχνος ντροπής, χρησιμοποιούν ανεπίτρεπτες λέξεις, αδιαφορώντας για τον εαυτό τους, αν είναι περισσότερο υπεύθυνοι, δίχως καν να δικαιολογούνται.

Αγνόησαν όμως και δεν έγραψαν και για τον άλλο πλούτο του Αρχιεπισκόπου, με τον οποίο τον εστόλισε ο Θεός, με το πλήθος των χαρισμάτων, τα οποία όλα χρησιμοποιεί προς δόξαν Θεού και λαμπρότητα της Εκκλησίας, ενώπιον του οποίου πλούτου φαίνονται πολύ πτωχοί οι πολεμούντες την Εκκλησία (πολιτικοί και μη).

Άλλος κληρικός κατηγορεί τον Αρχιεπίσκοπο κατά πρόσωπο για αφέλεια και πονηρία και ως υπεύθυνο όλων των κακών και ότι έπεσε ο χάρτινος πύργος κ.λ.π. Ντρέπομαι να συνεχίσω. Δεν διαβάζουν για το Γέροντα (ή μόνο γράφουν;) πώς λέει να αντιμετωπίζωμε παρόμοια προβλήματα. Και όλοι σχεδόν μικροί και μεγάλοι «καθαροί και ακάθαρτοι», λαϊκοί και μη, ορθόδοξοι και ανορθόδοξοι τύποι χτυπάνε ανελέητα με ασέβεια, αυθάδεια, ειρωνεία, εμπάθεια και όχι λίγες φορές, παρερμηνεύοντας τους λόγους του Αρχιεπισκόπου. Ακόμη έφθασαν μερικοί (να μη τους κατονομάσω) να ονομάσουν βλασφήμως τις αγρυπνίες για την ειρήνη της Εκκλησίας ανίερες…

Άλλος πάλι (Επίσκοπος αυτός δυστυχώς) μιλάει για Αλτσχάιμερ του Αρχιεπισκόπου. Ήμαρτον Χριστέ μου. Άλλο τι θ’ ακούσουμε γι’ αυτόν που έχει τέτοια νηφαλιότητα, διαύγεια, σαφήνεια και όταν μιλάει γλυκαίνει τις ακοές μας και αιχμαλωτίζει τις καρδιές μας, υπερασπίζεται τα δικαιώματα της Εκκλησίας μας και την ακεραιότητα της πατρίδος μας, τη στιγμή που οι άλλοι μας προδίδουν.

Πώς ανεχόμαστε ολόκληρη η Εκκλησία ν’ απολογείται ο Αρχιεπίσκοπος μας σε κοσμικούς δημοσιογράφους, πράγμα που μόνο μία σύνοδος έχει το δικαίωμα να κάνει;

Μιλάνε ακόμα και για ψέματα του Αρχιεπισκόπου. Τί λέει ο Γέροντας; «Αληθινός άνθρωπος δεν είναι αυτός που λέει την αλήθεια αδιακρίτως, αλλ’ αυτός που τη λέει όταν χρειάζεται και όπου χρειάζεται».

Και όταν κανείς συναντήσει μία ακαθαρσία που δεν καθαρίζει την σκεπάζει, για να μην αηδιάζουν και οι επόμενοι.

Και πάλι. Κανείς δεν χαίρεται, όταν θεατρίζεται η μητέρα του σ’ όλο τον κόσμο για πράγματα «άτινα αισχρόν εστί καί λέγειν καί ακούειν».

Και χρειάζεται μεγάλη διάκριση, όταν κάποιος κληρικός πέσει σε ηθικό παράπτωμα, να γίνει η θεραπεία δίχως να προηγηθεί σκάνδαλον.

Και τέλος επ’ ουδενί πρέπει να δίνουμε υλικό στους εχθρούς της Εκκλησίας μας για να χαίρωνται.

Καθ’ ον χρόνον έγραφα τις γραμμές αυτές παρακολουθούσα και τις ομιλίες του Αρχιεπισκόπου, οι οποίες διαψεύδουν όλους αυτούς και δικαιώνουν εμάς για τα όσα γράφω παραπάνω, εκτός βέβαια από τη συνείδησή μου και τους εγγύς αδελφούς μου που με ωθούσαν να τις δημοσιεύσω.

Όσοι βέβαια έχουν έργον να βάλλουν, ας βάλλουν και εναντίον μου, αν τους φανεί καλό.

Η παράκληση ημών αύτη εστί το μαρτύριον της συνειδήσεως ημών.

Εύχομαι ταπεινά, ως ελάχιστος αδελφός και μέλος της αγίας Εκκλησίας μας, ο καλός Θεός να μας συγχώρεση όλους για τα εν γνώσει και αγνοία πταίσματα μας, να μην εγκαταλείψει το μικρό του ποίμνιο και να βγάλει καλό από τη δοκιμασία αυτή – που ήδη με πολλή χαρά το βλέπουμε. Τους δε ποιμένας μας με τον προκαθήμενο λαμπρότερους ν’ αναδείξει προς καταισχύνην των εχθρών της Εκκλησίας και δόξα του αγίου Ονόματός Του. Αμήν.

Πηγή: Περιοδικό “Εκ βαθέων” Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Γιαννιτσών

Τεύχος 8, Μάιος 2005