Θεοφάνεια στο Βατοπαίδι. Η δύναμη του σταυρού.
6 Ιανουαρίου 2009
Θεοφάνεια στο Βατοπαίδι. Εορτή μέσα σε μία ατμόσφαιρα του μεγαλοπρεπούς βυζαντινού τυπικού. Όμως σαν λαϊκός ελκύομαι περισσότερο από κάποια ιδιαίτερα σύμβαντα παρά από τα τελετουργικά που σχετίζονται με την γιορτή. Λοιπόν ακούστε…
Επειδή είμαι γνωστός του ιερομονάχου Τ., αδελφού της Μονής, σε μία γιορτή των Θεοφανείων μου πρότεινε να τον βοηθήσω, προς μεγάλη μου χαρά, να πάμε να ραντίσουμε τα σπίτια των εργατών. Η χαρά μου μειώθηκε λίγο όταν είδα τον παπά να αφήνει το Τίμιο Ξύλο, αφού έγινε ο αγιασμός στη Μονή, και να παίρνει έναν κανονικό σταυρό για να πάμε στα εργατόσπιτα. Τι τιμή θα ήταν να πάμε να ραντίσουμε με το Τίμιο Ξύλο…
Πήγαμε λοιπόν. Παντού ήταν μια ατμόσφαιρα χαράς. Ο ιερομόναχος ράντιζε συνέχεια τους εργάτες και μετά το δωμάτιο του καθενός. Όταν τελειώσαμε, ο ιερομόναχος σταμάτησε λίγο και μου είπε «πρέπει να πάμε και στον πλωτό γερανό». «Στον πλωτό γερανό;» ρωτάω. «Ναι» μου λέει. Ο πλωτός γερανός ήταν μία τεράστια πλατφόρμα που αποτελούνταν από ένα μεγάλο γερανό, διάφορα άλλα μηχανήματα και κτίσματα και που βρισκόταν τότε μέσα στον κόλπο της Μονής. Αυτόν τον πλωτό γερανό τον είχε η Εταιρεία που είχε αναλάβει την κατασκευή του λιμενοβραχίονα του κόλπου. Στον πλωτό επικρατούσε μια πολύ παράξενη ατμόσφαιρα. Δεν θύμιζε τίποτα από την γιορτινή ατμόσφαιρα που συναντήσαμε στα σπίτια των εργατών. Ένας σκύλος μούγγριζε γύρω μας και ένας άνθρωπος μας κοιτούσε παράξενα και κρατούσε απόσταση. Πόσο μου έκανε εντύπωση όταν ο παπά Τ. άρχισε να ραντίζει τον πλωτό, χωρίς καν να λαμβάνει υπόψη τον άνθρωπο… Στο τέλος λέει ο παπάς «Χαίρετε! Ο Θεός να σας ευλογήσει!» και ετοιμάζεται να φύγει. Τότε δεν αντέχω πλέον και του λέω «Παπά, δεν ράντισες τον άνθρωπο!». Σταματάει, με κοιτάει, γυρίζει και λέει «Α, ναι! Ξέχασα!». Πλησιάζει τον άνθρωπο και προσπαθεί να τον ραντίσει με τον βασιλικό που έχει στο χέρι… Ο άνθρωπος τραβιέται προς τα πίσω… Ο πατέρας πλησιάζει ακόμα περισσότερο… Τελικά τον φτάνει. Μετά με μια αυθόρμητη και σχετικά γρήγορη κίνηση ο πατέρας σηκώνει τον σταυρό που τον είχε στην αγκαλιά του, και τον κατευθύνει προς τα χείλη του ανθρώπου για να προσκυνήσει τον σταυρό. Ο καημένος άνθρωπος πετάγεται ένα-δυο μέτρα πίσω σαν να τον χτύπησε ένα μεγάλο σφυρί τρέμοντας και κοιτώντας φοβισμένος τον σταυρό. Έμεινα άφωνος. Ο παπάς τον πλησιάζει λίγο, σηκώνει το βλέμμα από την γη και τον ρωτάει με ήρεμη φωνή: «Είσαι ορθόδοξος;» Ο άνθρωπος φοβισμένος, με τον σκύλο που μούγγριζε δίπλα του δεν μπορούσε να αρθρώσει τίποτε. Τελικά είπε με δυσκολία: «Είμαι… χριστιανός… χριστιανός καθολικός…». Ο παπάς προσπάθησε να τον ηρεμήσει όμως ήταν αδύνατον. Τελικά φύγαμε.
Και διερωτώμαι τώρα: Τι θα γινόταν αν δεν παίρναμε έναν κανονικό σταυρό και παίρναμε τον σταυρό που είχε Τίμιο Ξύλο; Πάντως το γεγονός είναι ότι η δύναμη του σταυρού και του αγιασμού των Θεοφανείων φάνηκε πάνω σε αυτόν τον εργάτη που ήταν αιρετικός.
