Το Αιώνιο Άγιον Όρος

Παρακάτω θα παρουσιάσουμε ένα γεγονός που έγινε στο Βατοπαίδι πριν λίγο καιρό. Βέβαια, δεν θα πούμε το όνομα του νέου που ήταν ο «ήρωας» της υπόθεσης, θα αναφέρουμε μόνο ότι είναι ένας νέος που του αρέσει πάρα πολύ να ακούσει μουσική, είναι μαλλιαρός έχει μάλιστα και την «κατάλληλη» ενδυμασία, και δεν έχει σχέση με την Εκκλησία. Στις παρενθέσεις γράφουμε τους διαλογισμούς του, καθώς μας ανέφερε ο ίδιος:…

Μια γιορτή στο Βατοπαίδι. Δεν ήθελα να πάω, (τι να ψάξω εκεί;) όμως επειδή η παρέα είχε κάποιον γνωστό μοναχό εκεί, πήγα και εγώ, ίσως και από περιέργεια να δω ποιοι είναι στα αλήθεια οι «μπίζινες».

Πολύ εντυπωσιακή ακολουθία, ίσως επειδή βλέπω πρώτη φορά κάτι τέτοιο. Είναι το κάτι άλλο. Όμως να το έχω κάθε μέρα; No thanks. Όταν βγαίνουμε έξω το πλήθος με χωρίζει από τους φίλους μου και καταλήγω δίπλα από κάποιους μοναχούς που περικυκλώνουν έναν άλλο μοναχό και του λένε «καλό παράδεισο». (Χμμμ… τι είναι και αυτό; Σαν να του εύχονται να πεθάνει ο άνθρωπος… περίεργα πλάσματα αυτοί…) Ένας από αυτούς καταλαβαίνει την απορία μου και μου λέει: «Σήμερα είναι η ονομαστική γιορτή του». Χαμογελάω και λέω και εγώ μετά από λίγα δευτερόλεπτα όταν μείναμε μόνοι μας: «Χρόνια πολλά πατέρα!» (είδατε; Είμαι πολύ ευγενικός…) Διστάζει λίγο και μου λέει «…χρόνια πολλά;;… Ναι, Ναι… Να είσαι ευλογημένος, παιδί μου…» (Χμμμμ… πολύ περίεργα πλάσματα, αυτοί είναι λίγο ανάποδοι, ήξερα εγώ…) και συνεχίζει «Βλέπω στο πρόσωπό σου ότι σου φαίνεται λίγο παράξενος ο δισταγμός μου… Ξέρεις ό άνθρωπος είναι πλασμένος από τον Θεό που τον έκανε να είναι σαν αυτόν. Ένα τεχνητό θεό, δηλαδή. Αιώνιο. Ο άνθρωπος έχει αρχή, αφού είναι κτίσμα, όμως είναι αιώνιος επειδή του δίνει ο Θεός αυτή την δυνατότητα. Και στην ουσία όλη η ζωή του ανθρώπου είναι μια συνεχής πτήση από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, στο Θεό. Από την σφαίρα των κτιστών στην σφαίρα των ουρανίων, της αιωνιότητας, στην αιώνια αγάπη του Θεού… (βρε, κοίταξε τον παππούλη… πολύ ωραία… όμως, εντάξει, ο καημένος φαντάζεται τώρα, σαν μοναχός δεν πρέπει να έχει και πολύ μόρφωση…) Του λέω: «Πατέρα, δηλαδή θα ζήσω περισσότερο από τον ήλιο;». «Ασφαλώς» μου απαντάει. (Αχά!) Του λέω: «Θα πεθάνει ο ήλιος δηλαδή;». Απαντάει «Ναι, μπορείς να το πεις και έτσι. Το «λείψανό» του θα είναι ένας άσπρος νάνος» (Τώρα κατάλαβα. Τα έχει χαμένα…) «…βέβαια τελικά θα είναι ένας μαύρος νάνος, αν δεν αποφασίσει ο Θεός κάτι άλλο…» (…πάμε από τα καλά στα καλύτερα, είναι τελείως χαμένος…) εγώ μένω με το στόμα ανοιχτό ενώ ο πατέρας συνεχίζει… «ξέρεις, δεν είμαι Έλληνας στην καταγωγή, δεν ξέρω πώς να τα πω ακριβώς. «Άσπρος νάνος» – White dwarf στα Αγγλικά, είναι το τελικό στάδιο ενός άστρου, αν βέβαια το αστέρι δεν κάνει έκρηξη που είναι σπάνιο φαινόμενο.

Όταν το αστέρι καταναλώνει όλο το υδρογόνο του στις πυρηνικές αντιδράσεις που γίνονται μέσα του, αρχίζει σιγά-σιγά να γίνει ένα τεράστιο κόκκινο αστέρι που συνθέτει ήλιο και άνθρακα που μετά αποβάλλει τα εξωτερικά στρώματά του, έτσι απλά, απαλά και αφήνει στην μέση τον άσπρο πυρήνα στον οποίο δεν μπορεί πλέον να γίνουν πυρηνικές αντιδράσεις που θα έχει μόνο μια σύνθεση από άνθρακα και οξυγόνο σε τεράστιες πιέσεις… ένα τεράστιο διαμάντι δηλαδή. Τρομερά πράγματα έχει να μας δείξει ο Θεός ακόμα από αυτό τον κόσμο και εμείς, οι άνθρωποι, ασχολούμαστε με μικρότητες… …τι να τα κάνουμε τα χρόνια τα πολλά αν δεν είμαστε κοντά στον Θεό; Ξέρεις, η μεγαλύτερη οδύνη στην κόλαση είναι ότι θα καταλάβουμε τι χάσαμε… Πρέπει να πάμε εκεί, να ανεβάσουμε την ψυχή μας κοντά Του. Και γι’ αυτό θέλει σταθερότητα στην ζωή μας, θέλει λίγη θυσία…»

Τελικά δεν περίμενα τέτοια αντιμετώπιση και τέτοιες γνώσεις. Παράξενα όντα που είναι αυτοί οι καλόγεροι, θαύμασα!!!!

Τα λόγια του αγνώστου πατέρα μου έμειναν στο νου σαν να τα άκουσα χτες. Σε τελική ανάλυση τι κάνουμε εμείς εδώ πέρα; Δεν είναι άραγε, μια πτήση από την σφαίρα της καθημερινότητας στη σφαίρα της αιωνιότητας, στην σφαίρα της αγάπης του Θεού, στο Stratosfear?

[googlevideo=http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=5814296233814451025]