Ο χαρισματούχος υποτακτικός – Ο γέροντας Νικηφόρος

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

 

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

 

(6ο )

Ο Γέροντας Νικηφόρος, κατά κόσμον Χρήστος Ρούπακας, καταγόταν από το Πυρί, προάστειο των Θηβών. Κατά το 1910 ήλθε στο Άγιον Όρος γνωρίζοντας τον συντοπίτη του γερο Εφραίμ. Τότε στην έρημο είχαν αξία οι ικανότητες για χειρωνακτικές εργασίες, απαραίτητες για την εξοικονόμηση των πρός το ζην και ο δόκιμος Χρήστος ήταν επιτήδειος γι’ αυτές. Ήταν δε καλός ψάλτης, πρόθυμος στις ακολουθίες, όπως μας έλεγε ο Γέροντας Εφραίμ. Το 1924 χειροτονήθηκε ιερέας.

Ο Γέροντας μας διηγόταν με λεπτομέρειες περιστατικά από την ζωή του,… ως αρχαρίου και δοκίμου μοναχού με τους Γέροντές του. Θαύμαζε και ο ίδιος την συμπαράσταση της Χάριτος, που τον παρηγορούσε παρόλη την απειρία του.

Στα πρώτα βήματα της μοναχικής ζωής τον βοήθησαν οι μελέτες των πατερικών βιβλίων. Οι Γέροντές του, ειδικά ο γερο Εφραίμ, ήταν πολύ απότομοι και θυμώδεις και με την αγραμματοσύνη τους δεν του πρόσφεραν τίποτε.

Τον πρώτο καιρό ο Γέροντας δυσκολεύτηκε πολύ, γιατί δεν τα κατάφερνε στα διάφορα διακονήματα, εργόχειρα και εργασίες. Σε όλες τις εργασίες που έκανε, οι Γέροντες τον έβγαζαν άχρηστο. Τι μπορούσε να ξέρει ένας νέος, απόφοιτος Γυμνασίου, ηλικίας είκοσι χρόνων, από σκληρές χειρωνακτικές εργασίες;

« Τι ήρθες, λοιπόν, εδώ αφού δεν ξέρεις να κάνεις τίποτε;», του έλεγαν. Ο μακαριστός Γέροντας απαντούσε: «Ευλόγησον Γέροντα, με την ευχή σας θα μάθω».

Και πραγματικά ο ασυνήθιστος σε αυτά παπα Εφραίμ τα κατάφερε, γιατί ήταν πολύ ικανός. « Ο Θεός με φώτιζε και έμενα στους Γέροντες και έκανα υπομονή», έλεγε.

Μας περιέγραφε όμως την πίεση και την βία του εγωκντρισμού, που αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι της φιλαυτιάς, από την σύγκριση του εαυτού του, ως μορφωμένου, με τους αγραμμάτους Γέροντές του, που τον ταπείνωναν με τα σκληρά λόγια τους.

Μετά παρουσιαζόταν η δεύτερη κατάρα του δικαιώματος. Το «γιατί;» που το ακολουθεί η περιφρόνηση και η εξουδένωση. Όταν ο παπα Εφραίμ γεύτηκε την προαγωγή, θαύμαζε την πατερική διάκριση και περιγραφή του ολέθρου των μελών και συστημάτων του αντιστρατευομένου νόμου της διαστροφής (βλ. Ρωμ. 7,23).

Στην αρχή της μοναχικής ζωής του έκανε μεγάλες ασκήσεις νηστείας· φύση όμως ασθενική ο παπα Εφραίμ, δεν μπόρεσε να συνεχίσει και αρρώστησε. Έτσι αναγκάσθηκε να κρατήσει την οικονομία, παρά την αυστηρότητα. Ο γερο Νικηφόρος τον οικονομούσε στο θέμα της διατροφής αν και σιωπηλά μονολογούσε: « Οι Πατέρες λένε νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και αυτοί οι νέοι ζητούν φαγητό και προσευχή. Γίνεται αυτό τώρα;» Βλέποντας όμως την προθυμία, την υπακοή αλλά και την “ ιωσήφεια” διαγωγή, την οποία είχε σε ευλάβεια, τον οικονομούσε.

Συνεχίζεται…