Όσα δεν λέγονται για το Βατοπέδι

Του Χρήστου Κηπουρού

Πρ. βουλευτή Έβρου

Από την εφημερίδα «Κόσμος του Επενδυτή»

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

«Ο πλούτος του Αγίου Όρους, που θαυμάζεται από όλο τον κόσμο, δεν έπεσε από τους ουρανούς. Ας το εκφράσω, όμως, και διαφορετικά: Αν η Εκκλησία δεν είχε οικονομική ανεξαρτησία, δεν θα επιβίωνε εις τους αιώνας. Θα είχε διαλυθεί προ αμνημονεύτων χρόνων. Κι αυτό είναι σε γνώση όλων των εκκλησιαστικών παραγόντων»

Πρέπει κανείς να διαβάσει το βιβλίο «Το Βατικανό ξεγυμνωμένο», που έγραψε το ανώνυμο γκρουπ ανώτατων στελεχών του με το όνομα «Les Millenaires», ώστε να δει ότι το χρήμα της Αγίας Έδρας, γνώρισε και τη μαφία και τους ναζί και τους φορολογικούς παραδείσους. Φαντάζεται κανείς τον πάπα να κάθεται όλη τη μέρα να σκέφτεται πώς θα αυξήσει το χρήμα του Βατικανού, αγοράζοντας όπλα και κάνοντας λαθρεμπόριο, πουλώντας αφορολόγητα τσιγάρα, ναρκωτικά κ.λπ., για να μπορεί η Εκκλησία να έχει κάποιο λόγο στην κοινωνία; Ή μήπως τον φαντάζεται να θέλει τον πόλεμο και τα ναρκωτικά κ.λπ., για να πλουτίσει περισσότερο, όχι αυτός, αλλά το κράτος του Βατικανού;

Όλα μπορούν να ειπωθούν με τη φαντασία, αλλά υπάρχουν και ορισμένα όρια. Και όμως, τα λεφτά του Βατικανού χρησιμοποιήθηκαν για όλες αυτές τις ποταπές ενέργειες. Αλλά και κάτι ακόμη, με την ευκαιρία: Αλήθεια, ποιος άραγε πληρώνει τις ιεραποστολές που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο; Μήπως το ένα ευρώ του χριστιανού που πάει στην όποια καθολική εκκλησία;

Ας έρθω τώρα και στο Φανάρι, το οποίο ναι μεν είχε κάποτε σοβαρή περιουσία, όμως ο κεμαλισμός δεν του έχει αφήσει σχεδόν τίποτε. Κάτι που σημαίνει ότι στερείται πόρων, και επόμενα έχει την ανάγκη τους. Από την άλλη, το Άγιον Όρος, ως ανήκον στην Ευρώπη και στην εξ αυτής Ε.Ε., συμμετέχει σε κοινοτικά προγράμματα, παίρνει κονδύλια, που το Φανάρι αδυνατεί. Είναι λοιπόν λογικό, μικρό έστω μέρος των χρημάτων, π.χ. της Μονής Βατοπεδίου, να κατευθυνθούν προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο,… παράλληλα με το τεράστιο κόστος των αναστηλωτικών εργασιών προς κάλυψη των αναγκών των κτιρίων της μονής, ων ουκ εστίν αριθμός.

Δεν ξέρω ποιο από τα δύο αυτά είχε λάβει υπόψη ο ιθύνων νους εκ μέρους του κράτους που ενεπλάκη στην υπόθεση. Νομίζω, πάντως, ότι δεν τα άρπαξε. Κι αυτό ισχύει τόσο για τους υπουργούς, που το πιο πιθανό είναι να μη γνώριζαν επακριβώς, όσο και για τον πρωθυπουργό, ο οποίος, ναι μεν θα γνώριζε όταν έκλεινε το μάτι στους υφισταμένους του ώστε να επισπεύσουν, όμως φαντάζομαι ότι λίγο μετά θα έκλεινε και τα δυο του μάτια, αφού τα ελατήρια του δεν ήταν ταπεινά. Έστω, για να έχει ένα άλλοθι για την ψυχή του. Αυτή την πιο γνωστή άβυσσο των ανθρώπων.

Από την άλλη, το τίμημα που έχει καταβάλει από τη ΔΕΘ και εντεύθεν, και που θα συνεχίσει να καταβάλλει, δεν είναι ευκαταφρόνητο. Άλλο βέβαια τώρα αν σε άλλες περιπτώσεις έχει κανείς να του προσάψει πλείστα όσα. Από το στεφάνι στον Κεμάλ, με πρώτο διδάξαντα και ρυμουλκό του, τον δυνάμει αντικαταστάτη του, μέχρι την από ετών σιωπηλή συναίνεση αμφότερων, μετά των υπολοίπων, για παραπομπή της Τέταρτης Δημοκρατίας και των περιφερειών-χωρών στις ελληνικές καλένδες. Όταν, μάλιστα, όλοι τους ήξεραν ότι η άλλη επιλογή είναι η λαϊκισμοκρατία μετά των τηλεοπτικών της πιτμπουλ.

Κατά τα άλλα, μπορεί όσοι έχουν λεφτά να σκέφτονται πώς θα τα κάνουν πιο πολλά, όχι όμως και οι καλόγεροι. Οι οποίοι δεν σκέφτονται βέβαια κιούπια με λίρες. Το μυαλό τους το απαγορεύει. Ναι μεν ξέρουν ότι οι σύμβουλοι απεργάζονται πράξεις που οι ίδιοι όφειλαν να στηλιτεύσουν, όμως, επειδή θεωρούν ότι ο σκοπός τους είναι άγιος, κλείνουν τα μάτια και αυτοί. Αυτή νομίζω ότι αποτελεί μια άλλη ανάγνωση της υπόθεσης του Βατοπεδίου.

Η χειρότερη έστω περίπτωση, όπως μου έγραφε ένας φίλος, είναι να έχουν τρελαθεί όλοι στο Βατοπέδι, να σκέφτονται να πλουτίσουν, ώστε να αναστηλώσουν και να επεκτείνουν τη μονή τους. Όλα δε όσα συμβαίνουν στον έξω κόσμο, ακόμη και στον εκκλησιαστικό, να μην τους ενοχλούν καθόλου, αφού έχουν τη συνείδηση ήσυχη. Ακόμη και στην περίπτωση καταβολής αντιτίμου, από εξαναγκασμό σε παραίτηση, έως επιβολές ποινών, από ιεροδικεία ή άλλα δικαστήρια.

Εκείνο, πάντως, που έχω ακόμη να προσθέσω είναι ότι, αν δεν υπήρχαν κατά καιρούς Εφραίμ, δεν θα υπήρχε Αθωνική Πολιτεία. Γιατί ο πλούτος του Αγίου Όρους, που θαυμάζεται από όλο τον κόσμο, δεν έπεσε από τους ουρανούς. Ας το εκφράσω, όμως, και διαφορετικά: Αν η Εκκλησία δεν είχε οικονομική ανεξαρτησία, δεν θα επιβίωνε εις τους αιώνας, θα είχε διαλυθεί προ αμνημονεύτων χρόνων. Κι αυτό είναι σε γνώση όλων των εκκλησιαστικών παραγόντων.

Είπε κάποιος ότι η μονή διατηρεί τριάντα τόσους τραπεζικούς λογαριασμούς. Πρέπει κανείς να του απαντήσει ότι ο χειρισμός των οικονομικών ενός μεγάλου μοναστηρίου σαφώς και είναι θέμα οικονομικών συμβούλων. Οι οποίοι -εννοείται με το αζημίωτο- είναι αυτοί που καθοδηγούν οικονομικά τα πράγματα. Είναι αυτοί που σκέφτονται να βρουν τρόπους για το πώς θα μεγεθυνθούν τα οικονομικά μιας μονής, που εξυπακούεται ότι θα συνεπάγεται και τη μεγέθυνση των δικών τους αμοιβών.

Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα και αλλιώς. Ας δεχθούμε να τα πουλήσουν όλα οι Βατοπεδινοί και να τα δώσουν στους φτωχούς. Τότε, ποιος θα τους αναστηλώσει τα μοναστήρια; Ποιος θα βάψει τους τοίχους; Στα κοινόβια των χίπικων εποχών όλοι έφτιαχναν κάτι. Άλλοι άρμεγαν αγελάδες, άλλες πήγαιναν και πουλούσαν μέλι. Ο ρόλος των μοναχών είναι να μελετούν τις γραφές, καθώς και να προσεύχονται. Δεν είναι δυνατόν να τα φτιάχνουν όλα. Είναι άνθρωποι, όπως είμαστε όλοι, πρέπει να ξεκουραστούν, να κοιμηθούν και να δουλέψουν για το καλό του μοναστηριού και συγχρόνως να υπηρετήσουν τον Θεό.

Όσοι έχουν επισκεφθεί το Άγιον Όρος, δεν έχουν συναντήσει τους Σκρουτζ Μακ Ντακ που μας περιγράφουν τα γελοία Μέσα. Βλέπουν ανθρώπους να εργάζονται όλη την ημέρα, να ξαπλώνουν λίγο να ξαποστάσουν, για να συνεχίσουν. Όσοι λοιπόν έχουν επισκεφθεί το Άγιον Όρος, έχουν δει ότι δεν μένει χρόνος για πολλά πράγματα.

Παλιότερα τα μοναστήρια δέχονταν μεγάλα δώρα (ακίνητα, μεγάλα κομμάτια γης κ.λπ.). Όλοι δε ξέρουμε ότι σήμερα είναι θησαυρός. Όταν λοιπόν το ξέρουν αυτό και οι ίδιοι οι μοναχοί, δεν μένει παρά να τον δώσουν σε κάποιο οικονομικό σύμβουλο να τους τον διαχειριστεί. Είναι επόμενο ότι από τη στιγμή που μιλάμε για χρήμα, στη σημερινή μας εποχή, το χρήμα αυτό πρέπει κανείς να το εκμεταλλευθεί κατάλληλα ώστε να μπορέσει να αυξηθεί. Μπαίνει λοιπόν στο κύκλωμα της οικονομίας του τόπου, βοηθάει την οικονομία του τόπου με το να το κυκλοφορεί, και είναι λογικό να εμπλέκεται στους κανόνες του παιχνιδιού. Οπότε, χρειάζονται τότε και οι λεγόμενες offshore εταιρείες.

Το έργο της Εκκλησίας είναι ανθρώπινο, ανεξάρτητα από το αν πιστεύει κανείς ή όχι στον Θεό. Η Εκκλησία σαν θεσμός για να επιζήσει πάντοτε βασίστηκε στους άλλους, διότι η ίδια δεν μπορεί να παραγάγει υλικό πλούτο. Σήμερα, για να το πούμε με όρους χρηματιστηριακούς, δεν έχει πολλούς μετόχους και είναι ως εκ τούτου αναγκασμένη να παίζει το «παιχνίδι της αγοράς».

Αυτά, λοιπόν, περί ηθικής. Και τα περί βρομερών καλόγερων, αλλού. Μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το Βατοπέδι, όμως έχει και την εξήγηση του. Η οποία δεν είναι αυτή που θέλουν να δώσουν οι καλοφαγωμένοι με φαστ φουντ τροφές. Τα πράγματα έχουν και βάθος. Και ας φαίνονται επιφανειακά.

Πηγή: http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=483&Itemid=1