Οι «προστάτες του λαού» και η αλήθεια (3ο μέρος) – Ανακοίνωση Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου

Η συνέχεια του άρθρου

Οι «προστάτες του λαού» και η αλήθεια (2ο μέρος) – Ανακοίνωση Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Ι.Μ.Μ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

2ο σημείο αναφοράς:
Εντέχνως αγνοείται το πλήθος των ιστορικών μαρτυριών και αποδείξεων κυριότητας της Μονής και προβάλλεται μόνο το χρυσόβουλο του Σέρβου ηγεμόνα Ούγγλεση, που στο δημοσίευμα αναφέρεται σαν έγγραφο του 1000 μ.Χ. ενώ είναι του 1371 και το οποίο δεν είναι παρά μια ακόμη μαρτυρία στις τόσες άλλες που υπάρχουν για την υπόθεση.
Το σημαντικότερο όμως που αποκρύπτεται είναι ότι… το 1920-24 το Ελληνικό Δημόσιο διαφώνησε με την Μονή Βατοπαιδίου και τη Νομική Σχολή του τότε Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία με δύο Γνωμοδοτήσεις της, δημοσιευμένες στο Νομικό Περιοδικό της εποχής την ”Θέμιδα”, απέδειξε ότι η λίμνη Βιστωνίδα και οι εκτάσεις, τουλάχιστον αυτές που σήμερα χαρακτηρίζονται σαν όχθες-παρόχθια και παλαιά όχθη της Λίμνης, ανήκαν στη Μονή Βατοπαιδίου. Αφού και ο κ. Ελευθεριάδης αναφέρεται εκτός της Λίμνης και σε “πλήθος γαιών” που η Μονή διεκδικούσε.
Τότε προτάθηκε συμβιβασμός ο οποίος στην πρόσφατη γνωμοδότηση 15/9-12-2004 του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους περιγράφεται ως εξής: «στα πλαίσια συμβιβαστικής επίλυσης της διαφοράς και χάριν αυτής, η Μονή με το από ΚΕ/21-3-1924 πρακτικό αποφάσεων της Ιεράς Συνάξεώς της, εξουσιοδότησε τον μοναχό Ιγνάτιο Βατοπαιδινό να υπογράψει τον συμβιβασμό προς επαναφοράν της λίμνης και των ομωνύμων ιχθυοτροφείων Μπούρους, εις την απόλυτον κατοχήν, νομήν και κυριότητα της Μονής και κατάπαυσιν της δικαστικής διαφοράς, δεδομένου ότι η Μονή συμφώνησε να μεταβιβάσει κατά κυριότητα, νομή και κατοχή στο Δημόσιο δύο μετόχια της στη Χαλκιδική». Τα μετόχια αυτά είναι το Σοφουλάρ και Άγιος Μάμας εκτάσεως 35.200 περίπου στρεμμάτων στην Χαλκιδική. Παρ’ όλη όμως τη συμφωνία, το Ελληνικό Δημόσιο προέβη σε σταδιακή αφαίρεση των δικαιωμάτων της Μονής, έτσι ώστε, ενώ η Μονή είχε κατά κυριότητα δύο μετόχια στη Χαλκιδική και τη Λίμνη με τα ιχθυοτροφεία και τα γνωστά τους όρια, στο τέλος η Μονή δεν είχε τίποτε, παρά ελάχιστα έσοδα από τη Λίμνη, γεγονός που μέχρι σήμερα αποδεικνύει την μη ορθή συμπεριφορά του Δημοσίου έναντι της Μονής.
Την αδικία αυτή αποκατέστησαν οι πέντε συνεχόμενες υπέρ της Μονής γνωμοδοτήσεις όχι μόνο από το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων αλλά και από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.

3ο σημείο αναφοράς: περί του πρωτοκόλλου παράδοσης παραλαβής που υπεγράφη μεταξύ της Μονής και του προϊσταμένου της Υπηρεσίας Δημοσίων Κτημάτων Ξάνθης.
Το άρθρο 12 του νόμου 1539/1938 ορίζει ότι από τη στιγμή που θα γνωμοδοτήσει το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων ότι διεκδικούμενο από ιδιώτη ακίνητο του Δημοσίου ανήκει στον ιδιώτη και υπογράφει ο Υπουργός, ο υπάλληλος του Δημοσίου –που στην προκειμένη περίπτωση είναι η Κτηματική Υπηρεσία, ως εντολοδόχος του Υπουργού Οικονομικών– είναι υποχρεωμένος εντός μηνός να παραδώσει το ακίνητο. Κατά λέξη ο νόμος ορίζει: «Εάν το Συμβούλιον γνωμοδοτήσει υπέρ της αποδόσεως του αιτουμένου ακινήτου ως ανήκοντος εις τον υποβαλόντα την αίτησιν, εγκρίνει δε την απόδοσιν εν όλω ή εν μέρει ο Υπουργός των Οικονομικών, αύτη καθ’ ο μέρος ήθελεν εγκριθή υπό του Υπουργού των Οικονομικών, ενεργείται διά πρωτοκόλλου παραδόσεως υπό του Οικονομικού Εφόρου ή άλλου δημοσίου υπαλλήλου, οριζομένου υπό του Υπουργείου των Οικονομικών, εντός ενός μηνός από της εγκρίσεως μεταβιβαζομένων αυτοδικαίως εις τον προς ον η απόδοσις και όλων των δικαιωμάτων και αγωγών εκ της μισθώσεως τυχόν ή άλλης σχέσεως του Δημοσίου προς τρίτους, άνευ άλλης μεταβιβαστικής πράξεως και άνευ ουδεμίας ευθύνης του Δημοσίου δι’ εκνίκησιν ή άλλην αιτίαν».
Αυτό βέβαια όφειλε να πράξει ο οποιοσδήποτε Προϊστάμενος της Κτηματικής Υπηρεσίας.
Επειδή διοικητικά η Λίμνη ανήκει στο Νομό Ξάνθης, γι’ αυτό το λόγο δεν χρειάστηκε ουδέποτε πρωτόκολλο από τη Κτηματική της Ροδόπης. Και αν ακόμη χρειαζόταν, παράνομος θα ήταν ο Προϊστάμενος Ροδόπης αν δεν παρέδιδε.
Εδώ και τόσα χρόνια, αφαίρεσε το Ελληνικό Δημόσιο δύο ζωτικά μετόχια της Μονής και αυτή τη στιγμή το Ελληνικό Δημόσιο λύνει αυτή την εκκρεμότητα και είναι σε γνώση όλων όσων ασχολούνται με το θέμα, ότι όπως δόθηκαν στο Ελληνικό Δημόσιο τα μετόχια της Μονής στην Χαλκιδική το 1930, έτσι και το Ελληνικό Δημόσιο έπρεπε να λύσει με αντίστοιχες αποφάσεις και γνωμοδοτήσεις ένα πρόβλημα που το ίδιο δημιούργησε όχι σε δημοκρατικούς καιρούς, όπως σήμερα, αλλά με αποφάσεις και διαδικασίες σε περιόδους δικτατορικές, αντίθετες με κάθε αίσθημα δικαίου. Εξάλλου, σήμερα, αυτού του είδους οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν καταδικασθεί πολλές φορές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Βλ. απόφαση 9-12-1994 (10/1993/405/483-484).

Συνεχίζεται…