Το ολέθριο πάθος της αναισθησίας

Παρακολουθώντας τους διάφορους τηλεπαραθυρόβιους σχολιαστές της επικαιρότητας, να φωνάζουν, να ειρωνεύονται, να λένε και να κατασκευάζουν χωρίς ντροπή ψεύτικες ειδήσεις, να εκφράζονται με θυμό, με μίσος, με έπαρση και αλαζονεία ως παντογνώστες, να δείχνουν την κακία τους, μου ήλθε στο νου ότι αυτοί είναι βαπτισμένοι χριστιανοί, όπως κι εγώ.
Με το βάπτισμα μπήκε μέσα μας και κατοικεί στην καρδιά μας ο Χριστός. Η καρδιά μας εξαγιάσθηκε και εγκαινιάσθηκε ως ναός του Θεού. Μας δόθηκε δε η δυνατότητα με τη βοήθεια και ενέργεια της θείας Χάριτος να κάνουμε καινούριο τον παλιάνθρωπο, να αναγεννηθούμε.
Λυπήθηκα γι’ αυτή την κατάντια που μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος αν δεν προσέξει. Ο Χριστός που τον δεχτήκαμε με το βάπτισμα συνεχίζει να κατοικεί μέσα μας. Εμείς όμως πολλές φορές τον πληγώνουμε και τον νεκρώνουμε με τη συμπεριφορά μας. Και κάνουμε τάφο σκοτεινό την καρδιά μας και βάζουμε μια βαριά πέτρα, όπως έβαλαν τότε οι Γραμματείς και οι Φαρισσαίοι « λίθον μέγα» στο τάφο του Χριστού.
Αυτή η νέκρωση των πνευματικών αισθήσεων, αυτός ο θάνατος της ψυχής για τα πνευματικά θέματα, που δεν είναι ορατός, αυτό το ολέθριο ψυχικό πάθος ονομάζεται από τους άγιους Πατέρες «αναισθησία». Ο αναίσθητος πεθαίνει για τα πνευματικά και ζωντανεύει για τα υλικά. Αρχίζει τότε η ψυχή να πέφτει στη αμέλεια και σε αδιάκοπους περισπασμούς. Εκούσια αμαρτάνει και λησμονεί το Θεό και την αιωνιότητα. Αδιαφορεί για τις εντολές του Θεού και συμβαίνει εκείνο που γράφει η Γραφή ότι ο άνθρωπος όταν «φθάσει εις βάθος κακών καταφρονεί».
Φυσικά τα πνευματικά υπάρχουν. Μόνο για τη νεκρή ψυχή είναι ανύπαρκτα, επειδή ατόνησε το ενδιαφέρον της. Όλο το ενδιαφέρον της, όλη της η δύναμη, όλη η ενεργητικότητα της, όλη της η θέληση στρέφεται σε ότι είναι υλικό, πρόσκαιρο, μάταιο, εντυπωσιακό και αμαρτωλό.
Εάν μελετήσουμε την κατάσταση της ψυχής μας ίσως δούμε σε τι έκταση ή τι επιρροή έχει το πάθος της αναισθησίας. Οι Πατέρες μας βοηθούν να καταλάβουμε αν πάσχουμε από αυτό το πάθος.
Έχουμε ζήλο για το λόγο του Θεού; Μήπως νιώθουμε πλήξη και ανία όταν διαβάζουμε κάτι πνευματικό και μας φαίνεται ασήμαντο και ανάξιο λόγου ώστε να θέλουμε να σταματήσουμε το διάβασμα;
Στην προσευχή πως νιώθει η ψυχή μας; Την κάνουμε ψυχρά. Βιαζόμαστε να τελειώσουμε τις τυπικές αιτήσεις και ο νους μας περιφέρεται εδώ και εκεί; Έχουμε αποξενωθεί από το Θεό; Δεν ζει μέσα στη καρδιά μας; Ξεχάσαμε ότι είμαστε προσωρινοί σ’ αυτόν τον κόσμο και ότι μας περιμένει η αιωνιότητα; Δεν βλέπουμε ότι ο θάνατος στέκεται μπροστά μας και κινδυνεύουμε να μη συμπεριληφθούμε μέσα σε εκείνους που θα ζήσουν την αιώνια μακαριότητα;
Γιατί συνεχώς αργολογούμε, κατακρίνουμε και κοροϊδεύουμε τους άλλους ανθρώπους; Γιατί σπαταλάμε τον χρόνο μας σε πράγματα που μας γεμίζουν κενό;
Ζούμε δυστυχώς μια απατηλή πραγματικότητα. Φανταζόμαστε ότι η επίγεια ζωή μας είναι ατελείωτη και ζούμε αιχμαλωτισμένοι σύμφωνα με αυτή τη ψεύτικη αντίληψη. Όλες μας οι δυνάμεις, σωματικές και ψυχικές θυσιάζονται για το φθαρτό. Δεν φροντίζουμε καθόλου για τον άλλο κόσμο που είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα γίνουμε κάτοικοι του.
Ο κόσμος και οι πεσμένοι άγγελοι εισάγουν στη ψυχή μας την αναισθησία. Επειδή θέλουμε και εμείς. Έτσι όταν χρονίσει μέσα μας, τότε γίνεται δεύτερη φύση. Τότε το πνεύμα του ανθρώπου έχει επαφή με τα πονηρά πνεύματα, αφομοιώνεται με τις εντυπώσεις που παράγονται μέσα του από αυτά, και τελικά γίνεται υπόδουλος στις βίαιες επιδράσεις τους. Ο λίθος που σκεπάζει τη ψυχή τότε γίνεται βαρύς.
Τι θα γίνει λοιπόν; Ποιός θα τραβήξει αυτή τη βαριά πέτρα;
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να γίνει αυτό. Θέλουν να μείνουν αναίσθητοι. Έχουν αυτή την επιλογή. Τους αρέσει η σκλαβιά γιατί την συνήθισαν και νομίζουν ότι αυτό είναι ελευθερία. Είναι δούλοι της φθοράς. Κοιμούνται τον ύπνο του θανάτου.
Για να φύγει η βαριά πέτρα της αναισθησίας ο άνθρωπος πρέπει να αρχίσει και να συνεχίσει ένα διαρκή, αδιάκοπο και επίμονο αγώνα εναντίον της. Η ευλαβική και προσεχτική ζωή θα προσελκύσει την ενέργεια και βοήθεια της Θείας Χάριτος που θα απομακρύνει το λίθο της σκληρότητας από τη καρδιά, θα γεμίσει τη ψυχή συντριβή και θα νιώσει το πρώτο ξύπνημα που θα σημάνει την ανάσταση. Ο άνθρωπος θα συμπαθήσει τον εαυτό του για την κατάσταση της νέκρωσης του και θα «κατανυγεί τη καρδία».
Για να θεραπευθεί ο άνθρωπος από τις αμαρτωλές συνήθειες και έξεις χρειάζεται χρόνος. Οι Πατέρες επειδή το γνώριζαν αυτό ζητούσαν από το Θεό να τους δώσει χρόνο μετανοίας.
Στο Παρακλητικό Κανόνα της Παναγίας της Παραμυθίας ακούεται η ικεσία: «πάθος δε ολέθριον της αναισθησίας αποδίωξον Πανάχραντε».
Βλέποντας τα δείγματα της αναισθησίας γύρω μας ας αναπέμπουμε και εμείς αυτή την παράκληση.

Α. Χ.