Δικαστικό πραξικόπημα κατά της Μονής Βατοπαιδίου

10 Νοεμβρίου 2008

Ο δικηγόρος κ. Βησσαρίων Κωνσταντούλας μας κοινοποιεί επιστολή του προς τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ξάνθης κ.κ. Παντελεήμονα. Σημειωτέον ότι ο κ. Κωνσταντούλας δεν ανήκει στους νομικούς συμβούλους της Μονής Βατοπαιδίου ούτε καν γνωρίζει τον Καθηγούμενο Εφραίμ και τη συνοδεία του.

ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ

ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΛΑΣ – ΜΑΤΙΝΑ-ΣΤΕΛΛΑ KΩΝΣΤΑΝΤΟΥΛΑ
ΣΟΦΙΑ Α. ΣΙΟΥΣΙΟΥΛΙΝΗ
ΟΔΟΣ ΒΑΣΙΛ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 26 ÷ Τ.Κ. 54624 ÷ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ÷ ΤΗΛ. 2310 261918, 2310 232606 ÷ ΦΑΞ 2310 261918 ÷ mail: matinakonstantoula@hotmail.com, sofiasiou@yahoo.gr
_____________________________________________________________________

Θεσσαλονίκη 6-11-2008

Προς
Τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ξάνθης κ.κ. Παντελεήμονα

Σεβασμιώτατε, ευλογείτε,
Καταρχήν Σας εύχομαι ο Τριαδικός Θεός να Σας χαρίζει υγείαν, δύναμιν και φωτισμόν δια να ποιμαίνετε έτη πολλά τον περιούσιον και ακριτικόν λαόν της Ξάνθης.
Σεβασμιώτατε,
Με όλον τον σεβασμόν, την εκτίμησιν και την αγάπην την οποίαν έχω προς την Υμετέραν Αγιότητα, να μου επιτρέψετε να σχολιάσω όχι το θέμα του Βατοπαιδίου, ούτε την συμπεριφοράν του Καθηγουμένου της ως άνω Ιεράς Μονής, αλλά αυτήν ταύτην την Βιστωνίδα ως λίμνη και τις παράκτιες αυτής περιοχές.
Σας ομιλώ ειλικρινά ότι δεν είχον ουδεμίαν πρόθεσιν να αποστείλω αυτήν την επιστολήν, καθότι δεν υπήρξα ποτέ συνήγορος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, αλλά ούτε καν γνωρίζω ούτε τον Άγιον Καθηγούμενον Εφραίμ ούτε την συνοδείαν αυτού, μολονότι εγώ, ως προερχόμενος από Χριστιανικά Ιδρύματα, διατηρώ άριστες σχέσεις με αρκετά μοναστήρια του Αγίου Όρους, όπως επίσης διατηρώ άριστες σχέσεις με πολλούς… Σεβασμιώτατους της Ελλαδικής Εκκλησίας. Τούτο το πράττω δια την αποκατάστασιν και μόνον της αληθείας, διότι πιστεύω ότι διαφορετικά βλέπει τα πράγματα η Υμετέρα Αγιότητα, διαφορετικά οπωσδήποτε τα βλέπει η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου και πολύ διαφορετικά τα βλέπει ένας τρίτος ο οποίος δεν μετέχει εις αυτήν την διένεξιν, όπως είναι ο γράφων αυτήν την επιστολήν.
Σεβασμιώτατε,
Εξ όσων δύναμαι να γνωρίζω, η υπόθεσις της Βιστωνίδος (ιδιοκτησιακόν καθεστώς) συνεζητήθη ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης την 5ην Νοεμβρίου 2003 αντιμωλία των διαδίκων. Απόφασις δεν εξεδόθη, διότι μετά την διεξαχθείσαν δίκην τα διάδικα μέρη παρητήθησαν της εκδόσεως οριστικής αποφάσεως. Δεν με ενδιαφέρει δια ποίαν αιτίαν παρητήθησαν τα διάδικα μέρη, όπως επίσης δεν με ενδιαφέρει εάν δια την παραίτησιν αύτην υφίσταται ευθύνη τις. Εκείνο όμως το οποίον εγώ έχω να επισημάνω ως νομικός, είναι ότι δεν δύναται σήμερον το Πολυμελές Πρωτοδικείον Ροδόπης να εκδώσει απόφασιν επί καταργηθείσης δίκης. Αυτό θα αποτελέσει δικαστικόν πραξικόπημα.
Εκείνο το οποίον δύναται να πράξει είτε το ελληνικόν Δημόσιον είτε η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, είναι να επαναφέρουν την αρχικήν αγωγήν με κλήσιν ενώπιον του αυτού Δικαστηρίου και να συζητηθεί η υπόθεσις εξυπαρχής. Ακόμη τα διάδικα μέρη – εφόσον δεν εξεδόθη απόφασις – διατηρούν το δικαίωμα να παραιτηθούν της προηγουμένης αγωγής και να καταθέσουν νέαν αγωγήν. Αυτό μπορεί να το πράξει κυρίως ο ενάγων και όχι ο εναγόμενος, διότι εάν την νέαν αγωγήν την καταθέσει ο εναγόμενος, παρέχεται το δικαίωμα εις τον ενάγοντα να επαναφέρει την αρχικήν αγωγήν με κλήσιν και ούτω να έχωμεν εκκρεμοδικία.
Συνεπώς τα αναγραφόμενα εις τις εφημερίδες και τα συζητούμενα εις τα τηλεοπτικά μέσα, ότι εντός των ημερών πρόκειται να εκδοθεί απόφασις υπό του Πρωτοδικείου Ροδόπης – η οποία μάλιστα θα είναι και υπέρ του Δημοσίου – είναι νομικώς αστήρικτα. Ελπίζω ότι ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου ο οποίος χειρίζεται αυτήν την υπόθεσιν, αλλά και το Υπουργείον Δικαιοσύνης, θα αντιληφθούν το επιχειρούμε-νον σφάλμα και δεν θα επιμείνουν εις την άποψιν αυτήν.
Ως προς το ιδιοκτησιακόν καθεστώς της λίμνης Βιστωνίδος και των παραλιμνίων περιοχών έχω να διατυπώσω την κάτωθι νομικήν μου θέσιν:
Όπως και Υμείς γνωρίζετε, η Ι.Μ. Βατοπαιδίου με μίαν σειράν χρυσοβούλων του Νικηφόρου Βοτανειάδη (1080 μ.Χ.), της Θεοδώρας Κομνηνής (1308 μ.Χ.), του Ανδρόνικού Γ! του Παλαιολόγου, αλλά και του Ιωάννη του Παλαιολόγου (1357 μ.Χ.), απέκτησε κατά πλήρην κυριότητα, νομήν και κατοχήν την Βιστωνίδα και τις παραλίμνιες περιοχές. Αυτήν την παραχώρησιν την ανεγνώρισε με χρυσόβουλο ο σέρβος ηγεμών Ιωάννης Ούγκλισις το έτος 1365 μ.Χ.. Ο αυτός ως άνω ηγεμών το έτος 1371 παρεχώρησεν εις την Ι.Μ. Βατοπαιδίου και την λίμνη της Βιστωνίδος. Αυτό το τελευταίο χρυσόβουλο το επικαλέσθη και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτος ο Α!, όταν ο Χουσεΐν Τζεζαρλής Πασάς επεδίωξε να αποκτήσει την Βιστωνίδα το έτος 1791. Το έτος 1808 ή 1809 η Μητρόπολις Ξάνθης απεφάσισε να διεκδικήσει την λίμνη, αλλά ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Ε! απέτρεψε την Μητρόπολιν Ξάνθης από το να προχωρήσει εις μίαν τοιαύτην ενέργειαν, στηριζόμενος προφανώς εις τα χρυσόβουλα των αυτοκρατόρων.
Μετά τον πρώτον και τον δεύτερον Βαλκανικόν Πόλεμον 1912 και 1913, η περιοχή αύτη περιήλθε εις τους Βουλγάρους, οι οποίοι επέτυχον την απομάκρυνσιν των μοναχών, αλλά επανήλθον το έτος 1919, όταν εις την περιοχήν αύτην εισήλθον συμμαχικά στρατεύματα και ούτω η κυριότητα της λίμνης περιήλθε και πάλιν εις την Ι.Μ. Βατοπαιδίου και μάλιστα δια δημοπρασίας.
Τον Μάιον του 1920 η Ανατολική Θράκη ενσωματώνεται εις την ελληνικήν Επικράτειαν. Το ελληνικόν Δημόσιον ηρνήθη να αναγνωρίσει την Βιστωνίδα εις την Ι.Μ. Βατοπαιδίου, έκτοτε δε ήρχισε ένας δικαστικός αγώνας. Ειδικότερον η Ι.Μ. Βατοπαιδίου υποβάλλει αγωγήν κυριότητος κατά του ελληνικού Δημοσίου (1-5-1922) με ταυτόχρονη συμβιβαστικήν πρότασιν προς το Υπουργείον Γεωργίας, παραχωρώντας διάφορα κτήματα με αντάλλαγμα την Βιστωνίδα. Η πρότασις αύτη δεν εγένετο αρχικά αποδεκτή, αλλά αργότερα το έτος 1924 επί Κυβερνήσεως Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, εγένετο αποδεκτή. Αυτή όμως η συμφωνία άργησε να υλοποιηθεί λόγω της επικρατούσης τότε πολιτικής αστάθειας, δηλαδή το Υπουργείον Γεωργίας δεν υπέγραψε αυτήν την συμφωνίαν, όταν όμως το ΣτΕ εδικαίωσε την Ι..Μ. Βατοπαιδίου, η συμφωνία αύτη έλαβε σάρκα και οστά τον μήνα Μάιον του 1930. Η επακολουθήσασα εν συνεχεία Κυβέρνησις Γ. Κονδύλη αμφισβήτησε αυτήν την συφωνίαν, αλλά αυτήν την συμφωνία την επικύρωσε και η κατοχική Κυβέρνησις του Τσολάκογλου αλλά και του Σοφοκλή Βενιζέλου το έτος 1950. Έκτοτε το καθεστώς αυτό παρέμεινε ως έχει. Όταν το έτος 1987 ο αείμνηστος τότε Υπουργός και εν συνεχεία Δήμαρχος Αθηναίων Αντώνιος Τρίτσης ήλθε εις άμεσον ρήξιν με την Ελλαδικήν Εκκλησίαν αλλά και με τις Ιερές Μονές της Ελλαδικής Εκκλησίας, το νομικόν καθεστώς της Βιστωνίδος δεν εθίγη.
Επίσης οφείλω να τονίσω εν προκειμένω ότι μετά την περιέλευσιν της Μακεδονίας και Θράκης εις το Ελληνικόν Δημόσιον, οι κατά καιρούς ψηφισθέντες νόμοι όπως οι ν. 157/1914 και ν. 21/1937, έδιδαν το δικαίωμα εις κάθε τρίτον φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον να αποκτήσει κυριότητα επί εδαφικών εκτάσεων δι’εκτάκτου χρησικτησίας, εάν καλλιεργούσε ή κατείχε και ασκούσε διακατοχικάς πράξεις καλή τη πίστει και διανοία κυρίου δια χρονικόν διάστημα τριάντα (30) ετών και εφόσον το χρονικόν αυτό διάστημα είχε συμπληρωθεί μέχρι 11-9-1915. Μόνο με αυτούς τους νόμους η Ι.Μ. Βατοπαιδίου ηδύνατο να αποκτήσει κυριότητα επί της Βιστωνίδος λίμνης και των παραλιμνίων αυτής περιοχών, αφού κατείχε τις περιοχές αυτής από το έτος 1080 με το Χρυσόβουλον του Νικηφόρου Βοτανειάτη.
Αυτό το νομικόν καθεστώς διέπει την λίμνη Βιστωνίδα και τις παραλίμνιες περιοχές. Το τι θα πράξει η Ελληνική Δικαιοσύνη δεν το γνωρίζω. Ζούμε εις μίαν συντεταγμέ-νην Πολιτείαν και η Πολιτεία αύτη οφείλει να σέβεται τα επίσημα έγγραφα και να μην διατείνεται ότι τα αυτοκρατορικά Χρυσόβουλα δεν έχουν καμίαν ισχύν. Αντιλαμβάνεσθε ότι εάν περάσει αυτή η γραμμή, θα δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα και με το Οικουμενικόν Πατριαρχείον.
Τέλος πρέπει να επισημάνω, ότι τα δικαστήρια δεν κάνουν κοινωνικήν πολιτικήν, αλλά εφαρμόζουν τους νόμους της Ελληνικής Πολιτείας και αυτό θα πρέπει να πράξουν εν προκειμένω.
Σεβασμιώτατε,
Όλοι γνωρίζομεν ποία ήτο η κτηριακή κατάστασις του Αγίου Όρους πριν εισρεύσουν κοινοτικά κονδύλια. Με θλίψιν ενεθυμήθην την εικόνα την οποίαν αντίκρισα όταν επεσκέφθην δια πρώτην φοράν την Αθωνικήν Πολιτείαν. Εάν ενθυμούμαι καλώς, ήτο αρχάς Ιουνίου 1969, εορτή της Πεντηκοστής, νέος τότε μόλις είχον απολυθεί εκ του στρατεύματος, ταπεινός προσκυνητής μετέβην εις το Άγιον Όρος ομού μετά του σεβαστού μας καθηγητού κ. Κωνσταντίνου Παμπούκη, του οποίου υπήρξα μετέπειτα συνεργάτης επί σειράν ετών. Το τριήμερον εκείνο είχον την τιμήν να επισκεφθώ μετά του σεβαστού Καθηγητού μας πολλές Ιερές Μονές, όπως την Ι.Μ. Βατοπαιδίου, την Ι.Μ. Σταυρονικήτα, την Ι.Μ. Ιβήρων και να καταλήξουμε προς διανυκτέρευσιν εις την Ι.Μ. Διονυσίου, προσκεκλημένοι τότε του Μακαριστού Καθηγουμένου Γαβριήλ. Όντως έμεινα άφωνος και ησθάνθην θλίψιν βλέποντας τα ερείπια. Αρκεί να Σας αναφέρω ότι η Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας είχε να ανακαινισθεί από το έτος 1870. Σήμερα η κατάστασις είναι πολύ διαφορετική. Όλοι οι μοναχοί είναι πτωχοί και αγωνίζονται όχι να δημιουργήσουν σπίτια και εργατικές κατοικίες, αλλά αγωνίζονται να διατηρήσουν εις μίαν καλήν κατάστασιν τα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Το κράτος οφείλει να σέβεται τους νόμους τους οποίους ψηφίζει, τα δε Δικαστήρια οφείλουν να εφαρμόζουν τους νόμους αυτούς. Πιστεύω απόλυτα ότι και η Δικαιοσύνη εν προκειμένω θα πράξει το καθήκον της και θα αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.