Δημόσιος κίνδυνος #1: Οι βατοπαιδινοί μοναχοί

Ο πατήρ Κ. από το Βατοπαίδι ήταν πριν λίγες μέρες στην Θεσσαλονίκη για να κάνει εγχείρηση στα μάτια και στην χολή. Βέβαια, επειδή είναι ένας άνθρωπος περίπου 70 χρονών έχει και πολλές άλλες αρρώστιες. Όταν, μετά από μερικές μέρες, βγήκε τελικά από τα νοσοκομεία, ήθελε να πάρει ένα ταξί μέχρι το λεωφορείο που θα τον έπαιρνε πίσω στον Άθωνα. Στο δρόμο… ο ταξιτζής τον ρώτησε από πού είναι. Όταν έμαθε ότι είναι από το Βατοπαίδι του φέρθηκε πολύ απότομα, τον κατέβασε κάτω και τον άφησε στο δρόμο μαζί με τον τορβά του. Εντάξει βρε παιδιά, έχει κάποιος μίσος σαν απαύγασμα της εσωτερικής κόλασης, όμως δεν περίμενα να φτάσει στο σημείο να ξεσπάσει σε ένα γεροντάκι 70 χρονών που μάλιστα έκανε και δυο εγχειρήσεις. Και τότε διερωτώμαι… που είναι ο πολιτισμός; Η προσωπικότητα του ανθρώπου; Η πνευματικότητα; Έχει κανείς κάτι; Ας το πει στην δικαιοσύνη. Ή μήπως ο νόμος της ζούγκλας κυριεύει εκείνους που νομίζουν τον εαυτό τους δίκαιο; Από την άλλη πλευρά όμως σκέφτομαι… αν οι βατοπαιδινοί ήταν τόσο πλούσιοι τότε θα κυκλοφορούσαν με το ταξί;
Ευχόμαστε στον καημένο ταξιτζή να τον συγχωρήσει ο Θεός (τι φταίει ο άνθρωπος; Από το πρωί μέχρι το βράδυ του κάνουν πλύση εγκεφάλου όλα τα ΜΜΕ – όπως σε όλους μας) και να του δώσει καλή μετάνοια. Επειδή ναι μεν η κόλαση αρχίζει από εδώ και μας αναγκάζει να κάνουμε τα ακόλουθα έργα, όμως συνεχίζεται και «δίπλα» – είναι αιώνια. Ίσως μερικοί θα γελάσουν όταν θα διαβάσουν αυτά, όμως η πραγματικότητα – και άρα και η κόλαση – δεν έχει ανάγκη από την έγκρισή μας για να υπάρχει.

Με σεβασμό,
Δημήτριος Α.