Το δίκιο των σιωπηλών ή…. ο άλλος Χριστός
22 Οκτωβρίου 2008
Με αφορμή το Βατοπαίδι, γίναμε όλοι «χριστιανοί», βγάλαμε τα γιαταγάνια και κινήσαμε για ιερό πόλεμο.
Βλέποντας στην τηλεόραση και διαβάζοντας στον Τύπο «άρρητα ρήματα» επί του θέματος, αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ο χριστιανισμός είχε τόσους πολλούς οπαδούς!
Ολοι το κάνουν για τον Χριστό, για το δίκιο, για να συνετίσουν τους ταγούς της Εκκλησίας, για να γίνουμε, αν είναι δυνατόν, πιο χριστιανοί και από τον ίδιο τον Χριστό!
Ολοι μιλούν για την αλήθεια (πολύφερνη νύφη ετούτη τελευταία και καλό άλλοθι ) και ελάχιστοι… αναρωτιούνται αν κατέχουν, όντως, την Αλήθεια.
Κάποτε, ο Χριστός που έμαθα εγώ στα κατηχητικά και διάβασα αργότερα στις Γραφές, ήταν ένα παιδί της Ναζαρέτ που βγήκε, σαν μεγάλωσε, να ψάξει το ένα χαμένο πρόβατο, αφήνοντας πίσω τα ενενήντα εννέα υπάκουα πρόβατα, σταυρώθηκε γιαυτό το πρόβατο, είχε «κονέ» με πόρνες, έκανε φίλο τον ληστή, είπε «μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε», είπε πως θα είναι μαζί μας «πάσας τας ημέρας» της ζωής μας που σημαίνει πως η Εκκλησία θα ζήσει εις τον αιώνα, χωρίς να μπορούν οι κακοί παπάδες να την γκρεμίσουν αφού «πύλες Αδου ου κατισχύσουσιν αυτή», που τον αρνήθηκε ο ίδιος ο μαθητής Του και τον συγχώρεσε, που τον σταύρωναν και ο καημός Του ήταν να πάρουν άφεση οι σταυρωτές.
Σκέπτομαι τώρα αν εκείνο το παιδί είναι ο ίδιος Χριστός με τον δικό τους…..
Κάπου υπάρχει λάθος.
Μπορεί να το κάνω εγώ που δεν εννοώ να πάψω να υποστηρίζω πως ο Χριστός είναι Αγάπη, που δεν πιστεύω πως από ενδιαφέρον για την Εκκλησία χλευάζουν και ενίοτε συκοφαντούν, που πιστεύω πως η πίστη είναι εσωτερική και προσωπική υπόθεση και όχι αλαλαγμοί, που νομίζω πως πρώτα πρέπει να καλυτερέψω τον εαυτό μου και μετά τον κόσμο (αν καλυτερέψουμε όλοι εμάς, μπορεί να μην χρειαστεί να παλέψουμε για τον κόσμο), που νιώθω πως όλο αυτό το σκάνδαλο της πολλής κουβέντας είναι πιο σκάνδαλο και από του Εφραίμ, που έχω την βεβαιότητα πως αντίσταση είναι να προσεύχεσαι και όχι να κατηγορείς.
Μπορεί να κάνω λάθος αλλά το ρισκάρω: Καλύτερα να κάνω λάθος από υπερβάλλουσα σιωπή παρά από υπερβαλλόντως αναιδή λόγο.
Η ανθρώπινη δικαιοσύνη, ο νόμος των ανθρώπων θα πράξει τα δέοντα.
Οι ένοχοι στα μάτια των ανθρώπων θα τιμωρηθούν.
Οι ένοχοι στα μάτια του Θεού θα υποστούν ό, τι Εκείνος αποφασίσει.
Ψάχνω να βρω μια τρυπούλα να χωθώ και γω με τον λόγο μου, της φωτιάς και δεν βρίσκω.
Πού θα προσθέσει ο δικός μου ελεγκτικός λόγος;
Στον Θεό ή στους δικαστές;
Ξέρουν και οι δύο την δουλειά τους!
Θα μείνει να αιωρείται λοιπόν και θα κουρνιάσει, μαζί με ομοειδείς του, στις ψυχές ανθρώπων, θα συσσωρεύσει κατάκριση, πίκρα, αμφιβολία, θα σβήσει κεράκια πίστης ίσως….
Να φωνάζουμε για τα δίκια του Θεού;
Σίγουρα ναι: Με φωνές εναντίον του εαυτούλη μας ο καθένας και με φωνές στους δρόμους όταν η πίστη μας κινδυνεύει.
Αλήθεια νιώθει κανείς πως κινδυνεύει η πίστη ή μήπως είναι η ευκαιρία να σηκώσουμε σημαίες και να εξαργυρώσουμε την αδιαφορία τόσων χρόνων για την Εκκλησία, σε λάθος πόλεμο και με λάθος εχθρούς;
Το παιδί της Ναζαρέτ χαμογελάει πάντα στα εικονάκια που κράτησα από τα μαθητικά μου χρόνια…. Εχει τόση γαλήνη που δεν μπορώ να πιστέψω πως θάπαιρνε το μαστίγιο.
Μία φορά το πήρε και ήταν για το σπίτι του Πατέρα Του.
Τώρα το σπίτι του Πατέρα κινδυνεύει μάλλον από τους αυτόκλητους «χριστιανούς», δι’ών το σκάνδαλο έρχεται…
Μα έχω την αίσθηση, πως τώρα δεν θα πάρει μαστίγιο….
Θα τους αφήσει να μιλούν μέχρι να κουραστεί ο λόγος, ώσπου να χορτάσουν και μετά θάρθει να πει:
«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» και όλοι θα σκύψουν τα κεφάλια και θα πάνε να σωπάσουν στη σιωπή που καθυστέρησαν….
