Από το Βατοπέδι ως τον Σταυρό

H ιστορία των εκτάσεων του Βατοπεδίου καθώς και όσα κατά καιρούς έχουν ακουστεί για τις περιουσίες μοναστηριών αλλά και μοναχών και ιερωμένων, στάθηκε η αφορμή για τούτο το σημείωμα.
Σαν έτοιμοι από καιρό, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και κοινή γνώμη σήκωσαν, για άλλη μία φορά, τον λίθο του αναθέματος εναντίον των καλογήρων της συγκεκριμένης μονής αλλά – επί τη ευκαιρία- και εναντίον… του συνόλου της Διοικούσας Εκκλησίας.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να ισχυρισθώ ότι γνωρίζω τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο από όσα ακούστηκαν.
Ισως το μέγεθος της απάτης να είναι μεγαλύτερο ή ανύπαρκτο! Το ζητούμενο δεν είναι αυτό αλλά η ηδονή των λιθοβολούντων….
Οι κατηγορίες είναι δύο:
H πρώτη και πιο επικίνδυνη, εκ των έσω, αποτελείται από τους λεγόμενους θρησκεύοντες που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον πλουτισμό ή «πλουτισμό» της Εκκκλησίας, επιστρατεύουν κατεβατά της Κ. Διαθήκης περί του πρακτέου και παίρνουν το φραγγέλιο (λησμονώντας ότι Εκείνος που κάποτε έδιωξε τους εμπόρους από το Ναό ήταν ο μόνος αναμάρτητος….).
Η δεύτερη κατηγορία αποτελείται από τους έτσι κι αλλιώς εχθρούς της Εκκλησίας ή από θρησκευτικώς αδιάφορους που, ευκαιρίας δοθείσης (ή… επινοηθείσης), στοχεύουν σε αυτό που τους ενοχλεί και είναι η Ορθοδοξία.

Σίγουρα η διοικούσα Εκκλησία είναι η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα. Ακριβώς γιαυτό, νομίζω το χρέος των πιστών είναι η διαρκής προσευχή, να δώσει ο Θεός την λύση και την κάθαρση.

Με …χριστιανική φιλαρέσκεια, στηλιτεύουμε δημόσια και χαιρόμαστε που εμείς δεν είμαστε σαν …αυτούς ….Κάτι μου θυμίζει τούτο….
Το κάνουμε λέμε γιατί έχουμε χρέος στην αλήθεια. Άλλος «χριστιανικός» παραλογισμός αυτός… Καταρχήν πώς είμαστε σίγουροι για την αλήθεια και κατά δεύτερον ποιος μας διόρισε δημόσιους κατήγορους ;
Οι πρακτικές της καθημερινότητας δεν είναι πάντα πρακτικές του χριστιανισμού.

Ο χριστιανός έχει την προσευχή, την καταφυγή στον Κύριο, την Παναγία και τους Αγίους.

Ο χριστιανός έχει έλεος γιατί έλεος ζητά από Κείνον.

Ο χριστιανός δεν συντηρεί τον σκανδαλισμό αλλά «παραδίδει» τον φταίχτη στα χέρια που άνοιξαν στον Σταυρό.

Ο χριστιανός δεν ανησυχεί, δήθεν, για την Εκκλησία καθώς αυτή ως θεανθρώπινος οργανισμός έχει κεφαλή τον Κύριο και τα μιαρά έργα των ανθρώπων δεν την θέτουν σε κίνδυνο.

Μου θυμίζει όλη αυτή η τρομολαγνεία (χανόμαστε αφού και οι καλόγεροι….) το ποίημα που λέει πως έτρεξαν όχι με την ελπίδα πως θάναι ψεύτρα η συμφορά, αλλά να δουν τα μάτια τους και να χορτάσουν…..

Θλίβομαι για όσα καταμαρτυρούν σε ρασοφόρους και «θυμώνω» γιατί μεγαλώνουν τα δίπτυχα της προσευχής μου…..
Λυπάμαι για τούτον τον δούρειο ίππο κατά της Εκκλησίας και τρομάζω για τα μηχανεύματα του πονηρού.
Όμως τα βράδια της σιωπής, ξαναθυμάμαι τον Έναν…
Ξεχνώ αυτούς που μίλησαν στις ειδήσεις … αυτά που είπαν, τα ειρωνικά τους γέλια, τον πόλεμο.

Ο δικός μου Θεός είναι Αγάπη και ο δικός μου κανόνας προσευχή.

Οι καλόγηροι και οι ηγούμενοι, οι δεσποτάδες και οι παπάδες, αμαρτωλοί και κατάπτυστοι της επικαιρότητας, ξαναπιάνουν τα κομποσκοίνια τους και γίνονται λογιστικά πιστωτές του Κυρίου που είπε «…εβδομηκοντάκις επτά»….
Αφού Εκείνος δεν θέλει να χαθεί ούτε ένας, αφού ο Θεός μου είναι των πορνών και των τελωνών, πώς θα βγω εγώ μπροστά Του ουρλιάζοντας «κρεμάστε τους» ;

Η όποια μαγκιά, μου κόπηκε πριν γεννηθώ καθώς γεννήθηκα για να σωθώ…. Δική Του η… μαγκιά. Σταυρός ήταν αυτός, όχι παίξε γέλασε….
Μέχρι τον επόμενο που θα σταυρωθεί από έρωτα για τον Ανθρωπο, Εκείνος παραμένει Μοναδικός, Αφέντης της καρδιάς και οι καρδιές που διαφεντεύονται από Αυτόν δεν μπορούν να φωνάξουν «σταυρωθήτω».
(Η λέξη έχει κακή κυτταρική μνήμη για το γένος των ανθρώπων…)

Μέχρι το επόμενο Βατοπέδι, μέχρι τον επόμενο πόρνο ή κλέφτη παππά, εγώ είμαι η χειρότερη Κύριε….
Πώς να κατακρίνω καλύτερους μου απλά και μόνον επειδή εμένα δεν με πήραν είδηση οι εφημερίδες και τα εγκλήματά μου τα ξέρεις μόνον Εσύ;

Βοήθησέ με Κύριε να σωπαίνω τις μέρες, για να μπορώ να Σου μιλώ τις νύχτες…. Τι και πώς

Έλενα